Οι μεγάλοι έρωτες πάντα σβήνουν άδοξα

Οι καλοκαιρινοί έρωτες σπάνια έχουν αίσιο τέλος. Το 2004 ο Ντέμης Νικολαΐδης κατάφερε να κάνει δική του μια αγάπη που υπήρχε μέσα του από νεαρή ηλικία. Όπως όλες οι σχέσεις έτσι και η δική του, τους πρώτους μήνες είχε όμορφες στιγμές, κουράγιο στα δύσκολα, υπέρμετρη αισιοδοξία και όνειρα όπως κάνει ένα νεαρό ζευγάρι για το μέλλον του.

Η τριβή και κάποια λάθη από όλες τις πλευρές άρχισαν να αφήνουν πίσω το πάθος της συγκεκριμένης σχέσης και έφεραν στην επιφάνεια συναισθήματα όπως πίεση, άγχος και επίδειξη ανωτερότητας. Ο Νικολαΐδης, ο οποίος το πρώτο διάστημα άφησε στην άκρη το προσωπικό του συμφέρον, άρχισε να λειτουργεί εγωιστικά ζητώντας από τον κόσμο της ομάδας να συμβαδίσει με τη δική του ιδεολογία. Αυτήν που ήθελε ένα γήπεδο γεμάτο, νεαρούς και διψασμένους παίκτες και όμορφο θέαμα ανεξάρτητα από το αν η ομάδα θα κατακτά τίτλους. Η πρώτη σπασμωδική κίνηση ήρθε πέρυσι όταν αποφάσισε μέσα σε ένα καλοκαίρι να αλλάξει τον χαρακτήρα που ο ίδιος ήθελε να δώσει στην ομάδα. Η δημιουργία ενός συνόλου για ένα πρωτάθλημα και μόνο δεν του βγήκε. Είτε επειδή πλήρωσε την αντικανονική συμμετοχή του Βάλνερ, είτε επειδή ο Φερέρ αποδείχθηκε προπονητής των άκρων. Όπως όλες οι σχέσεις έτσι και αυτή είχε αρχίσει να πιάνει ταβάνι. Όταν δυο άνθρωποι φτάνουν στον χωρισμό συνήθως το νιώθουν πολύ πριν αυτός έρθει οριστικά. Ο Νικολαΐδης βγήκε και το γνωστοποίησε στις αρχές της χρονιάς σοκάροντας την απέναντι πλευρά. Τουλάχιστον προσπάθησε αλλά ο κόσμος της ΑΕΚ αντέδρασε διαφορετικά απo ότι ο ίδιος περίμενε. Το έτερον ήμισυ δεν είδε με καλό μάτι την κίνηση αυτή και με τη βοήθεια της κακής αγωνιστικής εικόνας ήρθε η οριστική ρήξη. Όποιος νομίζει ότι ήθελε να φύγει από την προεδρία κάνει λάθος. Όταν κάτι φτάνει στο τέλος προσπαθείς με μια κίνηση σοκ να το σώσεις. Ο Ντέμης έκανε την κίνησή του αλλά δεν το έσωσε.

Του ανήκει το 1/7 της ιστορίας της ΑΕΚ αφού η συγκεκριμένη ομάδα δεν έχει να θυμάται τίποτα καλύτερο ή τίποτα χειρότερο τα τελευταία 12 χρόνια. Από το 1996 ο Νικολαΐδης έγινε ο Ντέμης όλων στην Ένωση. Από ποδοσφαιριστής πέρασε στη διοίκηση και έδειξε ηγετικές ικανότητες στα δύσκολα. Λάθη έκανε και τα πλήρωσε. Το μεγαλύτερο όλων ο ρομαντισμός του. Μια σκηνή στο τελευταίο ταξίδι του εκτός Ελλάδας ως πρόεδρος της ΑΕΚ το αποδεικνύει. Σκεπτικός, καπνίζοντας συνεχώς περιμένοντας την πτήση για Αθήνα μετά τον αποκλεισμό από την Ομόνοια, δεν σήκωσε κεφάλι καθισμένος με τον Γιώργο Δώνη σε ένα τραπέζι του αεροδρομίου. Κόλλησε το βλέμμα του σε μια τηλεόραση και σηκώθηκε από την καρέκλα του μόνο όταν το κυπριακό κανάλι έδειξε τρεις φορές το εκπληκτικό γκολ του Παυλή. Το πρόσωπο του άλλαξε άμεσα έκφραση αφού γι’ αυτόν η συγκεκριμένη φάση από ένα νεαρό παιδί δικής του επιλογής ήταν η νότα αισιοδοξίας στην πιο δύσκολη νύχτα της ΑΕΚ τα τελευταία 20 χρόνια…