Δώστε του τον χρόνο που πρέπει

Αν βρίσκω άδικη την επίθεση στον Τεν Κάτε –αυτό που θεωρώ εντελώς αδικαιολόγητο είναι να υπάρχουν μουρμούρες για τη δουλειά του Ερνέστο Βαλβέρδε. Κι επειδή δεν αντέχω την αδικία, θα 'θελα να κάνω δυο-τρεις επισημάνσεις πριν η υπόγεια αυτή μουρμούρα γίνει τσουνάμι και τον πνίξει. Ποια είναι η κύρια κατηγορία που προσάπτεται στον Βαλβέρδε; Οτι η ομάδα του δεν έχει χαρακτήρα μακριά από το Καραϊσκάκη και ότι στην επιθετική ανάπτυξή της δεν μοιάζει να υπάρχει ένα πλάνο, με αποτέλεσμα εκεί που οι πρωτοβουλίες των ποδοσφαιριστών δεν είναι αποδοτικές να υπάρχει πρόβλημα στο σκοράρισμα. Μάλιστα...

Για την πρώτη κατηγορία απλώς να επισημάνω ότι τέτοιες δυσκολίες υπήρχαν και πέρυσι. Πέρυσι ο Ολυμπιακός δεν νίκησε τον ΠΑΟΚ, τον Αρη και την Καλαμαριά στη Θεσσαλονίκη και πέρασε νικηφόρα μόνο από το Καυτανζόγλειο, όπου ακυρώθηκε ένα γκολ του Γιάντση στο 87' μυστηριωδώς. Επίσης ο Ολυμπιακός δεν νίκησε τον Εργοτέλη και επικράτησε στο γκολ της Βέροιας και του ΟΦΗ. Θα μπορούσε να 'χει ίσως μια-δυο νίκες παραπάνω, όμως καμία από αυτές τις εμφανίσεις του δεν ήταν ικανοποιητική. Ικανοποιητικά έπαιξε στην Ξάνθη και στη Λιβαδειά. Κυρίως γιατί αντίπαλος δεν υπήρχε.

Ευθύνη

Επειδή σε αυτά τα ματς προπονητής δεν ήταν ο Βαλβέρδε δεν έχει ευθύνη. Ευθύνη έχει για τις φτωχές εμφανίσεις που η ομάδα έχει κάνει φέτος εκτός έδρας, επειδή όμως αυτές οι εμφανίσεις έρχονται ως συνέχεια των περσινών, το πρόβλημα προφανώς δεν είναι τεχνικό: αν ο Γκαλέτι μέσα στο Καραϊσκάκη είναι ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος και μακριά από αυτό παίζει μόνο όποτε το κρίνει απαραίτητο, δεν νομίζω ότι υπάρχει προπονητής που κάτι μπορεί να κάνει γι' αυτό. Θα μπορούσε να κάνει πολλά ένας τεχνικός διευθυντής ως προϊστάμενος, αλλά τέτοιο δεν βλέπω.

Αυτοματισμοί

Πάμε στο κομμάτι των αυτοματισμών. Τι είναι οι αυτοματισμοί; Οποιος μιλάει για αυτοματισμούς, κάνει λόγο συνήθως για κάποιον τύπο προσχεδιασμένης ανάπτυξης –για σχηματικό ποδόσφαιρο, όπως λένε και οι προπονητές. Αυτοματισμούς δεν έχουν όλες οι ομάδες, παρά το αντιθέτως θρυλούμενο. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει, η Λίβερπουλ δεν έχει, η Τσέλσι σίγουρα δεν έχει, η Ιντερ αποκλείεται, εκτός και αν τέτοια θεωρούνται τα τακουνάκια του Ιμπραΐμοβιτς. Οι ομάδες που βιάζονται να παρουσιαστούν αξιόμαχες και που ποντάρουν στις μονάδες τους δεν έχουν αυτοματισμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και οργανωμένες. Ολες όσες ανέφερα έχουν τρόπους άμυνας και τρόπους επίθεσης, δηλαδή οι παίκτες τους ξέρουν καλά τι θα κάνουν όταν δεν έχουν την μπάλα στα πόδια και τι θα κάνουν με αυτή όταν αναπτύσσονται. Ολες στηρίζουν την ανάπτυξή τους κυρίως στις εμπνεύσεις των χαρισματικών παικτών τους και όχι σε σχεδιάκια στην προπόνηση. Είναι ομάδες που κάποιοι συγκεκριμένοι παίκτες αναλαμβάνουν αποστολές οργάνωσης παιγνιδιού. Στη Λίβερπουλ ξέρουν ότι μπάλα θα ζητήσει ο Τζέραρντ, στη Ρεάλ Μαδρίτης γνωρίζουν ότι την αντεπίθεση θα ανοίξει ο Σνάιντερ και θα την τελειώσει ο Φαν Νιστελρόι, στην Τσέλσι πρέπει να βρεθεί τρόπος να φτάσει η μπάλα στον Ντρογκμπά και στην Ιντερ όταν περιοριστεί ο «Ιμπρα» όλα γίνονται δύσκολα. Το ίδιο γίνεται και στον Ολυμπιακό περίπου: αν ο Γκαλέτι, ο Ντιόγο, ο Λέτο, ο Μπελούτσι δεν βρουν χώρους ή δεν έχουν περιθώρια κίνησης, το πράγμα μπλέκει. Αυτό με άλλους πρωταγωνιστές (Λούα Λούα, «Τζόλε» κ.ά.) το βλέπαμε και πέρυσι.

Κοινό

Τι κοινό έχουν οι δύο σεζόν; Ο Λεμονής στον επιθετικό τομέα ενθάρρυνε την έμπνευση και την πρωτοβουλία, όπως οι περισσότεροι Ελληνες προπονητές. Ο Βαλβέρδε δεν ξέρω τι ακριβώς πιστεύει –δεν πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που παρουσιάζει. Κυρίως γιατί δεν είχε ποτέ χρόνο (και ίσως και τους παίκτες που ήθελε) για να κάνει κάτι άλλο.

Εναρξη

Θυμηθείτε λίγο τα του καλοκαιριού. Ο Βαλβέρδε έρχεται, μιλάει με τον Σεγούρα, βλέπει πέντε dvd και αποφασίζει ότι για να αλλάξει ο Ολυμπιακός πρόσωπο χρειάζεται κάποιους συγκεκριμένους παίκτες. Ζητάει έναν κόφτη –τον Ντούσερ–, έναν αριστερό χαφ-εξτρέμ –τον Ντούντα–, έναν κινητικό φορ –τον Σμολάρεκ– κι έναν πασπαρτού που να τον πλαισιώνει, δηλαδή τον Οσκαρ. Σε αυτούς ο σκοπός του είναι να προσθέσει τον Μπελούτσι και τον Γκαλέτι και να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει το συμμετοχικό ποδόσφαιρο (των αυτοματισμών) που έδειξε η Εσπανιόλ. Από όλον αυτόν τον σχεδιασμό προκύπτει μόνο ο Οσκαρ, ο οποίος χωρίς τους υπόλοιπους του μένει αμανάτι. Ερχονται καλοί παίκτες, αλλά όχι ακριβώς με τα χαρακτηριστικά που ζήτησε. Ο Ντιόγο είναι all around κυνηγός, αλλά όχι Σμολάρεκ. Ο Ντουντού δεν είναι αμυντικός χαφ, ο Λέτο δεν είναι Ντούντα δηλαδή παίκτης-στήριγμα του φορ. Με αυτούς ο Βαλβέρδε παιδεύεται να φτιάξει μια ομάδα – σίγουρα όχι αυτή που είχε στο μυαλό του.

Τρεις

Πότε να τη φτιάξει όμως; Οι τρεις μεταγραφές γίνονται μετά τα μέσα Αυγούστου: οι τρεις νεοφερμένοι δεν παίζουν μαζί ούτε ένα φιλικό! Σαν να μη φτάνει αυτό, από τις 31 Αυγούστου που έχει ξεκινήσει το πρωτάθλημα ο Βαλβέρδε χάνει παίκτες για συνολικά 15 μέρες όταν υπάρχουν οι δύο διακοπές για τα ματς της Εθνικής και το σπουδαιότερο έχει στο πρόγραμμα τρεις εβδομάδες με τρία ματς (δύο με τη Νόρντζελαντ και ένα με τη Γαλατά). Ξέρετε τι σημαίνει ματς στη μέση της εβδομάδας; Οτι αυτή τη συγκεκριμένη εβδομάδα ο προπονητής είναι ζήτημα αν μπορεί να δουλέψει σωστά δύο μέρες! Τη Δευτέρα η ομάδα έχει ρεπό λόγω του κυριακάτικου αγώνα, την Τρίτη προετοιμασία για το ματς του ΟΥΕΦΑ, την Τετάρτη ταξίδι, την Πέμπτη παιγνίδι, την Παρασκευή επιστροφή και το Σάββατο χαλάρωμα εν όψει του αγώνα της Κυριακής: συγγνώμη, αλλά οι αυτοματισμοί δεν μαθαίνονται με λίγο διάβασμα πριν κοιμηθούμε το βράδυ…

Δουλεύει

Για τον χρόνο που έχει ο Βαλβέρδε κάνει πολλά. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ακόμα δικός του. Αν θα γίνει όπως τον θέλει, εξαρτάται από τον χρόνο που θα του δώσουν για να δουλέψει. Γιατί ο άνθρωπος σίγουρα δουλεύει.

Ποιος ασχολείται;

Πήρα πολλά mail χθες στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo. gr) κυρίως από οπαδούς του ΠΑΟ που συμφωνούν με την ανάγκη στήριξης του Τεν Κάτε. Επειδή πιστεύω ότι οι κρίσεις είναι χρήσιμες μόνο όταν μας κάνουν σοφότερους, θέλω να πιστεύω ότι η τωρινή αγωνιστική κρίση του Παναθηναϊκού θα χρησιμεύσει ώστε να καταλάβουμε λίγο-πολύ όλοι κάτι σημαντικό: το όριο της ευθύνης ενός προπονητή. Επί χρόνια πωλείται η εντύπωση ότι οι προπονητές κάνουν πρωταθλητισμό, είναι «σατανάδες» που φτιάχνουν ή καταστρέφουν ομάδες, είναι «στρατηγοί», «στρατηλάτες», «αρχιτέκτονες», «είκοσι εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων» και δεν ξέρω τι άλλο. Καιρός είναι να τελειώνουμε με αυτά τα στερεότυπα: οι προπονητές –οι καλοί, διότι υπάρχουν και λογιών λογιών κομπογιαννίτες– μπορούν να διδάξουν σε μία ομάδα ένα συγκεκριμένο τρόπο παιγνιδιού: αν αυτός θα έχει αποτελέσματα εξαρτάται κυρίως από τους παίκτες που τον εφαρμόζουν. Αν χάρη στην ιστορία του Τεν Κάτε καταλάβουμε ότι για να κάνει πρωταθλητισμό μια ομάδα χρειάζεται να κάνει και κάποια σοβαρά πράγματα η διοίκησή της πέραν του να σκορπάει χρήματα, θα 'χουμε κάνει ένα βήμα μπροστά: θα 'χουμε βρει μια πλατφόρμα στο μέλλον για σοβαρές συζητήσεις κι όχι για κουβέντες του αέρα και αλαλαγμούς.

Τι μπορεί να κάνει μια διοίκηση; Δεν είναι απαραίτητο να φτιάξει Παράγκα για να στηρίξει μια ομάδα, επιβάλλεται όμως να έχει μια σταθερή πολιτική απέναντι σε όσους το ποδόσφαιρο το διοικούν. Η πολιτική θέλει στρατηγική, οργάνωση, σχέδιο, δουλειά. Και ανθρώπους. Εχει κάποιον ο ΠΑΟ να χαλάσει τον κόσμο στο Δ.Σ. της ΕΠΟ με στοιχεία αποδεικνύοντας ότι η ομάδα έχει μία αντιμετώπιση από τη διαιτησία που προκαλεί ερωτήματα; Πολύ αμφιβάλλω. Οπως αμφιβάλλω και για το αν κάποιος ασχολήθηκε με το πότε η Σούπερ Λίγκα όρισε το εξ αναβολής ματς με τον Εργοτέλη. Είναι δυνατόν να βάζουν τον ΠΑΟ να παίξει 6 ματς σε 15 μέρες ακριβώς πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και να μη μιλάει κανένας; Τόσο πολύ μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι όταν τον Οκτώβρη τρεις σερί εβδομάδες παίζεις Κυριακή – Τετάρτη – Σάββατο κι έχεις ξεκινήσει προετοιμασία αρχές Ιουλίου θα κλατάρεις; Ή φταίει και γι' αυτό ο δύστυχος ο Τεν Κάτε;

Γιαούρτια για την επιδερμίδα

Σε εποχές παγκόσμιας κρίσης είπα να περιορίσω λίγο το βραδινό και βγήκα στη Νέα Σμύρνη να αγοράσω κάνα γιαούρτι: δεν βρήκα τίποτα! Απορημένος ρώτησα τι συμβαίνει. «Θέλεις μετοχές της Εθνικής;», μου είπαν. «Θα σου βρούμε. Γιαούρτι, όμως, μη ζητάς, έχει εξαφανιστεί»! Προς στιγμήν νόμιζα ότι κάτι κακό έχει συμβεί. «Μην ανησυχείς», με καθησύχασαν. «Μαθεύτηκε στην Πλατεία ότι στο τέλος του ματς Ζάκυνθος – Πανθρακικός για το Κύπελλο πλάκωσαν τον Ζωγράφο στα γιαούρτια κι επειδή έρχεται το Σάββατο να παίξει το Πανιώνιος – Παναθηναϊκός έμαθε ο κόσμος ότι του άρεσε και προετοιμάζεται».

Κάνει και ωραία επιδερμίδα…