Νωρίς για γέλια και δάκρυα

Aποφασισμένοι να επιμείνουν στην «επίθεση πολιτισμού» την οποία υπόσχονται να εξαπολύσουν, οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού έχασαν χθες χρυσή ευκαιρία να ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς της ομάδας. Αν τα μεγάφωνα του ΣΕΦ ανακοίνωναν στο τέλος της βραδιάς το σκορ του α' ημιχρόνου από το «Παλάου Μπλαουγκράνα» (Μπαρτσελόνα – Παναθηναϊκός 50-33) θα προκαλούσαν τη μεγαλύτερη έκρηξη της βραδιάς. Τι λέτε, δεν θα πανηγύριζαν οι φανατικοί τη συντριβή του Παναθηναϊκού περισσότερο κι από τη νίκη της δικής τους ομάδας;

Μπορεί και όχι. Γνωρίζουν κατά βάθος ότι παραείναι νωρίς για συμπεράσματα οποιασδήποτε μορφής. Ούτε πανηγυρισμούς σηκώνει ο Οκτώβρης ούτε μελαγχολία. Το ντροπιαστικό ξεγύμνωμα του Παναθηναϊκού στην Καταλούνια θύμισε τις αλλεπάλληλες αιχμαλωσίες που γνώρισε στο ίδιο γήπεδο ο Αρης του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη (από την Μπάρτσα του Ρενέσες, καλή ώρα) από το 1988 και μετά. Δεν ήταν όμως παρά μία ήττα, σχεδόν ανώδυνη βαθμολογικά, ένα πάθημα που μπορεί να χρησιμεύσει ως μάθημα.

Χωρίς τον Σπανούλη στη σύνθεσή του και με παίκτες «λάιτ», όπως ο Γιασικεβίτσιους, σε ρόλο υποχρεωτικά πρωταγωνιστικό, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να φτάσει πολύ μακριά. Αν δεν λειτουργήσουν οι αυτοματισμοί του, αν δεν σφίξουν οι δαγκάνες του, αν δεν υπάρξει ο παίκτης-αιχμή που θα ξεκλειδώσει μια επίμονη άμυνα, το έδαφος μπορεί να γίνει κατηφορικό. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι παίκτης-κλειδί σε όλους αυτούς τους τομείς. Η σβελτάδα της Μπαρτσελόνα και ο οίστρος των πολλών σκόρερ της αρκούν για να ξεχαρβαλώσουν έναν ανέτοιμο ή νερόβραστο αντίπαλο.

Ο Ολυμπιακός ήταν για τα δεδομένα της εποχής απολαυστικός. Από το παρκέ ακούγονταν συνεχή «κλικ», διότι ο πολύπειρος Θοδωρής Παπαλουκάς έγινε κόλλα και βοήθησε συμπαίκτες μαζεμένους από τις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα να παρουσιάσουν εικόνα ομάδας. Ομάδας εξαιρετικής, αποτελεσματικής στην άμυνα, προικισμένης, με πολλές και ποικίλες λύσεις στην επίθεση, ισορροπημένης, σοβαρής και καλοδουλεμένης.

Η σφραγίδα του Παναγιώτη Γιαννάκη (ο οποίος πήρε και μια άτυπη ρεβάνς από τον Αϊτο Ρενέσες για την «εθνική» ήττα του Πεκίνου) είναι ανάγλυφη στο DNA του Ολυμπιακού, μολονότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της περιόδου. Οι εμπνεύσεις του Παπαλουκά και το μυαλό του Βούιτσιτς δημιούργησαν χώρο για πολλούς ήρωες, από Μπουρούση μέχρι Πρίντεζη και από Γκριρ μέχρι Ερτσέγκ: άπαντες διέπρεψαν στην επίθεση.

Ωστόσο, ο ακρογωνιαίος λίθος τοποθετήθηκε χάρη στην άμυνα, όταν η γ' περίοδος άφησε τη Μάλαγα σε ιδιαίτερα ρηχά νερά. Οι Ισπανοί πέτυχαν μόλις 3 καλάθια σε αυτό το διάστημα, 10 πόντους έναντι 21 του Ολυμπιακού. Η παρουσία του Παναγιώτη Βασιλόπουλου στον ρόλο του σμολ φόργουορντ αντί του (θετικού, αλλά όχι συνταρακτικού) Τζος Τσίλντρες δημιούργησε ένα πλεονέκτημα ενδεχομένως απροσδόκητο για τον Αϊτο. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος συνελήφθη να παρακολουθεί έκπληκτος όσο η χρυσοποίκιλτη ομάδα του έβαζε θεμέλιο νίκης χωρίς το πιο λαμπρό αστέρι της…