Ευτυχώς που υπάρχει και ο Βύντρα...

Διάβαζα χθες στο «Goal» το εξαιρετικό άρθρο του Βασίλη Βέργη για τον πολυμετοχικό, λατρεμένε αναγνώστη, και ομολογώ ότι στην αρχή υπήρξα άδικος μαζί του. Το παρεξήγησα το αγόρι μου, ενώ είχε απόλυτο δίκιο σε όσα έγραφε. Για να καταλήξω στο συγκεκριμένο συμπέρασμα, βέβαια, χρειάστηκε να δουλέψω πολύ το πράγμα στο κεφάλι μου. Το 'χουν αυτό τα άρθρα του Βασίλη. Πρέπει να ακονίσεις το μυαλό σου για να αντιληφθείς την πολυπλοκότητα της σκέψης του.

Γράφει ο καλός μου: «Ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού, Κώστας Αντωνίου, φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γι' αυτό το παγκόσμιο ανέκδοτο που παρουσιάζεται σε κάθε παιχνίδι του Παναθηναϊκού, όποιοι κι αν παίζουν στην άμυνα. Ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού δεν αδίκησε μόνο τον εαυτό του και τις γνώσεις του, αλλά τίναξε στον αέρα αγωνιστικά την πιο όμορφη αύρα που υπήρξε εδώ και χρόνια στον Παναθηναϊκό».

Αναστατώθηκα. Ο Βέργης όταν παίρνει αυτό το σκληρό και αμείλικτο ύφος με γοητεύει. Αφού ξεπέρασα την ξαφνική φούντωση, που κυρίευσε το κορμί μου, σκέφτηκα ότι ο Βασίλης επιρρίπτει ευθύνες στον Αντωνίου, λες κι εκείνος φύτρωσε στον πολυμετοχικό. Μόνος του ήρθε ο Κώστας δηλαδή; Είδε φως στον πολυμετοχικό, μπήκε και είπε: «Καλησπέρα σας, είμαι ο Αντωνίου, από σήμερα είμαι ο νέος τεχνικός διευθυντής της ομάδας. Να με χαίρεστε»; Κάποιος λογικά τον επέλεξε. Κι αυτός ο κάποιος (ή οι κάποιοι) έχει κι αυτός ευθύνη για την επιλογή του.

Σε διαφορετική περίπτωση, να συμφωνήσουμε όλοι ότι ο Κωστάκης μια χαρά την κυβερνά τη χώρα. Για ό,τι στραβό και ανάποδο συμβαίνει φταίνε οι υπουργοί του και ο ίδιος που τους διάλεξε δεν φταίει σε τίποτα. Οι απλοϊκές αυτές σκέψεις μου, dear, ήταν εντελώς λανθασμένες. Ο Βέργης είχε καταλάβει πιο γρήγορα από μένα ότι έπρεπε να βαρέσει το σαμάρι επειδή δεν υπήρχε γάιδαρος.

Ετσι είναι, κεχαριτωμένε. Ολοι γνωρίζουν ότι ο Αντωνίου είχε την ευθύνη τού μεταγραφικού σχεδιασμού της ομάδας. Αρα είναι λογικό να τα ακούσει για τα καλά τώρα. Μπορεί κάποιος να τα βάλει με τους πολυμετοχίτες; Αφού όλοι τους εμμέσως ή αμέσως δηλώνουν ότι το μόνο που έκαναν ήταν να βάλουν τα ωραία τους λεφτά, τις αποφάσεις για την ομάδα όμως τις πήρε ο Αντωνίου σε συνεργασία μάλλον με τον Χατζηπετρή του Κηλαηδόνη.

Πάρε για παράδειγμα τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Δήλωσε μετά τον αγώνα με τον Εργοτέλη ο ακριβός μου: «Αυτό δεν ήταν θέαμα. Δεν ήταν ομάδα. Ηταν ένα συνονθύλευμα. Τι θέλετε να κάνουμε; Από εδώ και πέρα, αυτοί που έχουν τα γένια έχουν και τα χτένια. Πρέπει να καθαρίσουν την ομάδα».

Ο Θανάσης, λοιπόν, εξαιρείται της κριτικής, επειδή δεν έχει ούτε τα γένια ούτε τα χτένια, άρα δεν παίρνει αυτός τις αποφάσεις. Ο Παυλάρας ο θεός επίσης, αφού έχει βαρεθεί να δηλώνει ότι δεν μετείχε ο ίδιος στον σχεδιασμό του πολυμετοχικού. Μήπως, όμως, μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Τζίγκερ; Ο «Ζουν ανάμεσά μας» ίσως μόνο, και αυτός από συνήθεια. Επειδή δεν ήταν όσο σκληρός έπρεπε με τα παλιόπαιδα τα ατίθασα, όταν έπρεπε...

Κανείς άλλος αποκλείεται. Πιο συχνά, άλλωστε, μαθαίνει κανείς νέα για τον Αθανασόπουλο, παρά για τον Τζίγκερ, ο οποίος έχει αποτραβηχτεί διακριτικά από τα πολυμετοχικά δρώμενα. Για τον «Βγενό» είναι περιττό να γίνει οποιαδήποτε αναφορά. Ο γλυκός Αντρέ είναι πλέον σαν το πνεύμα των Χριστουγέννων, του οποίου την αύρα στα γενέθλια του Ιησού νιώθουν όλοι, αλλά ποτέ κανείς δεν το έχει δει να εμφανίζεται. Εκτός από την Ελένη Λουκά φυσικά...

Ο Πατέρας από την άλλη, ο οποίος βγαίνει μπροστά και θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι μια σειρά αποφάσεων του ανήκουν, είναι κι αυτός καλυμμένος. Σου λέει ο Τεν Κάτε ή ο Χριστοδουλόπουλος βαπόρια είναι για να τους ξέρω και από χθες; Ο Αντωνίου τους επέλεξε κι εγώ δέχτηκα την πρότασή του. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πολυαγαπημένε αναγνώστη, ότι τόσα παλικάρια ένωσαν τις δυνάμεις τους στον πολυμετοχικό για να επιτύχουν ένα πράγμα. Να διοικεί την ομάδα ο «κανένας»...

Οτι εκτός από καταλληλότερος για πρωθυπουργός ο «κανένας» θα ήταν και ο έχων τα ηνία μιας τόσο μεγάλης ομάδας, ομολογώ ότι δεν το είχα φανταστεί. Στη θέση των μετόχων του «τριφυλλιού», πάντως, εκείνο που θα με απασχολούσε ετούτες τις δύσκολες ώρες θα ήταν ο Λουκάς Βύντρα. Θα τον καλούσα άμεσα, θα του ανανέωνα το συμβόλαιό του για άλλα πέντε χρόνια και ύστερα θα του έφτιαχνα τιμής ένεκεν και ένα άγαλμα –όπως βλέπεις και στο σκίτσο– έξω από την Παιανία.

Γιατί ο τίμιος Λουκάς Βύντρα, sugar, είναι το καλύτερο ηρεμιστικό για τον οπαδό του πολυμετοχικού, ο οποίος, βλέποντας την ομάδα του να παραπαίει, θέλει κάπου να ξεσπάσει, κάποιον να αποδοκιμάσει. Στην πραγματικότητα ο Βύντρα είναι ανάλογη περίπτωση με τους βουλευτές που στέλνουν τα κόμματα σε εορτές και λοιπές εκδηλώσεις στην επαρχία και τα ακούνε αυτοί για λογαριασμό άλλων. Ετσι και ο Λουκάς, ακόμα και όταν δεν φταίει σε τίποτα, εκείνος την πληρώνει τη νύφη. Πού να το ήξερε και ο Ατματζίδης όταν δήλωνε τα παλιά τα χρόνια ότι δεν είναι ήρωες οι ποδοσφαιριστές, πόσο έξω θα έπεφτε...

Αλλάζω θέμα, πιστέ μου αναγνώστη, γιατί στο ρεπορτάζ Γ' Εθνικής της «SportDay» βρήκα μια είδηση, η οποία με συγκλόνισε: «Η δημιουργία υπερσύγχρονου αθλητικού κέντρου για την Παναχαϊκή συζητήθηκε στη συνάντηση που είχαν με τον νομάρχη Αχαΐας, Δημήτρη Κατσικόπουλο, τα μέλη της διοίκησης Απόστολος Βανταράκης, Κώστας Γερόλυμος και Γρηγόρης Τσάμης. Οι τρεις άνδρες ζήτησαν τη μεσολάβησή του για την παραχώρηση έκτασης του Δημοσίου, κάτι που τον βρήκε θετικό. Οριστικές εξελίξεις για το ζήτημα θα προκύψουν με την επιστροφή του Κώστα Μακρή από την Αυστραλία».

Με το που διάβασα την είδηση, δεν άντεξα, ξέσπασα σε πανηγυρισμούς. Ζήτησα από τη θεία Λουκρητία, μάλιστα, να φωταγωγήσει τη μεζονέτα και να ανοίξει σαμπάνια για να το γιορτάσουμε. Είναι αλήθεια, λοιπόν. Ο Κώστας Μακρής, του οποίου τα ίχνη είχα χάσει τελευταία, είναι ακόμα εδώ, δεν εγκατέλειψε το ποδόσφαιρό μας.

Φοβόμουν, dear, ότι ο Κώστας θα είχε απηυδήσει από τη μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας και θα είχε ξενιτευτεί. Ετρεμα στην ιδέα ότι θα προτιμούσε να αγοράσει καμιά Μάντσεστερ Σίτι για να έχει με κάτι να ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο του, αφήνοντας εμάς στα κρύα του λουτρού. Ευτυχώς εφιάλτης ήταν και πέρασε...

Πάντως, αμφισβητώ ανοιχτά την εγκυρότητα του ρεπορτάζ της «SportDay». Ενας Μακρής, χρυσέ μου, ποτέ δεν θα καταδεχόταν να ζητήσει από τον νομάρχη Αχαΐας να του παραχωρήσει έκταση του Ελληνικού Δημοσίου. Μου φαίνεται πιο πιθανό να αγοράσει ο Κώστας την Αχαΐα –και τη νομαρχία μαζί– και να την κάνει ολόκληρη προπονητικό κέντρο της Παναχαϊκής. Είναι να μην του μπει η ιδέα...

Καραγεωργίου

Επειδή πλησιάζει η μέρα που κάποιος εκ των Τεν Κάτε, Δώνη και Βαλβέρδε θα μας κουνήσει μαντίλι, άρχισα να σκέφτομαι το αύριο των ομάδων. Ο Καραγεωργίου θα ήταν μια ιδανική περίπτωση για τον πάγκο τους. Είναι προπονητής που διαθέτει μεγαλύτερο πάθος και από εκείνο του Καραγκούνη, αλλά και σοφία ανάλογη με αυτή του Γιώργου Γεωργίου. Απλώς υπέροχος...