Κερδίζω εύκολα και ρεμβάζω

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αξίωμα πλέον ότι δύο γκολ μέσα στην Τούμπα και με αντίπαλο τον Λεβαδειακό και όσες ομάδες ανήκουν στην ίδια συνομοταξία, ακόμη και αν τα σημειώσει στα πρώτα λεπτά, χωρίς να υπάρχει ανάλογη συνέχεια, φτάνουν και περισσεύουν στον ΠΑΟΚ για να πάρει τους τρεις βαθμούς της νίκης. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να δοκιμάσει τις αντοχές του μέχρι το τέλος και μαζί να δοκιμάζει την υπομονή των οπαδών του. Αυτοί άλλωστε δεν έχουν ξεχάσει τα περσινά κατορθώματα της ομάδας τους και είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη στιγμή που προκύπτει η νίκη.

Ο χθεσινός ΠΑΟΚ ουσιαστικά μέτρησε τις δυνάμεις του αντιπάλου του μπαίνοντας αποφασισμένος από το ξεκίνημα και πολύ γρήγορα διαπίστωσε ότι είναι επιρρεπής στο λάθος, ειδικότερα όσον αφορά την αμυντική του λειτουργία. Τα υπόλοιπα (και ευχάριστα) ήρθαν μόνα τους. Μάλλον εύκολα έφτασε στα γκολ όταν ο Λεβαδειακός συνελήφθη κοιμώμενος και ο Μουσλίμοβιτς με τον Μπακογιόκο «τέλειωσαν» το παιχνίδι χωρίς μεγαλύτερες προστριβές. Με την υποτυπώδη ωριμότητα, με την αξιοπρέπεια του γηπεδούχου που σέβεται τον εαυτό του και δεν έχει σκοπό να πρωταγωνιστήσει σε δυσάρεστες εκπλήξεις, ο ΠΑΟΚ έδωσε ένα δείγμα οργανωμένου συνόλου χωρίς να εντυπωσιάσει, παίρνοντας ό,τι του ανήκει από το χθεσινό παιχνίδι.

Οποια προσπάθεια του Λεβαδειακού για να φτάσει κοντά στην εστία του Χαλκιά με διάθεση για ανατροπή δεν είχε τύχη και θα ήταν υπερβολικό να συμβεί κάτι τέτοιο με βάση την εικόνα των δύο ομάδων.

Αν βέβαια κρίνουμε αυστηρά, θα σταθούμε στην ανοησία του Χαλκιά και στον χαβαλέ των παικτών όταν στο τέλος περίμεναν να τελειώσει ο αγώνας (αφού εξασφαλίστηκαν με το 3-0) και κάθισαν πίσω.

Εν κατακλείδι, όλα κύλησαν όπως ήθελε ο Σάντος, που αδημονούσε έπειτα από πέντε αγωνιστικές πίεσης και άγχους πότε θα φτάσει μια στιγμή για να ρεμβάσει στην άκρη του πάγκου σαν θεατής μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης, κι ας μην είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να του τύχει.