Με το φτωχό μου μυαλό...

Oπως οι μεγάλες ομάδες φέρνουν μεγάλους παίκτες από το εξωτερικό, στη Σούπερ Λίγκα για τις δημοπρασίες των ματς μπορούν να προσλάβουν τη Δέσποινα Μοιραράκη.

Εμένα, πάντως, ο Ντομί μού δίνει την εικόνα του «απατεώνα αμυντικού». Αυτού που κάνει πισωπεταλιές μέχρι να φτάσει κοντά σε συμπαίκτη του, με την ελπίδα ότι θα τον μαρκάρει ο άλλος. Και όσο κάνει πισωπεταλιές, ο Ντομί χαρίζει στον αντίπαλο την ανενόχλητη πάσα, τη σέντρα και το μακρινό σουτ. Χρειάζεται όμως να το προσέξεις για να το καταλάβεις. Οπως χρειάζεται να προσέξεις για να καταλάβεις αυτά που μερικές φορές ακούγονται σαν εργατικές διεκδικήσεις και στην πραγματικότητα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Προχθές το πρωί το κέντρο της Αθήνας έκλεισε από τους εργαζομένους στην Κλωστοϋφαντουργία Λαναρά, που διαδήλωναν έξω από το Υπουργείο Οικονομικών.

Το περίεργο στην ιστορία δεν είναι ότι διαδήλωναν για να πάρουν χρωστούμενα ή αποζημιώσεις, αλλά για να πιέσουν το κράτος να δανειοδοτήσει με 35 εκατ. τη βιομηχανία του Λαναρά. Μία χρηματοδότηση που προσπαθήσαμε να στηρίξουμε με τον νόμο περί συνένωσης εταιρειών, αλλά κόπηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και είμαι περίεργος τι λένε οι κομουνιστές. Πρέπει το κράτος να χρηματοδοτεί ιδιωτικές επιχειρήσεις για να μη χάνουν οι εργάτες τη δουλειά τους ή απλώς πρέπει να διασφαλίζει τις νόμιμες απολαβές και αποζημιώσεις των εργατών; Αλλά τι σαχλαμάρες λέω; Υπάρχει η προκάτ απάντηση. «Το κράτος πρέπει να κυνηγήσει αυτούς που έκλεψαν τα λεφτά και χρεοκόπησαν τις επιχειρήσεις και...». Ελιωσε πια η έρμη η κασέτα από το παίξιμο...

Το μόνο που ξέρω με τον διαγωνισμό της Σούπερ Λίγκας είναι ότι την επόμενη φορά που θα τον κάνουν, να τα κάνουν τα πράγματα σωστά. Να κάνουμε διαγωνισμό με όλες τις δυνατές πιθανότητες. Των 16 ομάδων, των 15 ομάδων, των 14 ομάδων... Μέχρι να φτάσουν στη μία ομάδα. Επίσης, να τον κάνουν καλύπτοντας όλα τα ενδεχόμενα. Με 15 ομάδες σε περίπτωση που δεν μετέχει ο Ολυμπιακός. Με 15 ομάδες χωρίς τον Παναθηναϊκό. Με 15 χωρίς τον Λεβαδειακό. Με 14 χωρίς ΟΦΗ και Εργοτέλη, που επηρεάζουν την τηλεοπτική αγορά της Κρήτης. Με 13 ομάδες χωρίς Λεβαδειακό, ΑΕΚ και Πανιώνιο. Να χτυπάει ο άλλος ό,τι θέλει και... Και αν του κάτσει; Αν του κάτσει, μια χαρά. Και αν δώσουν ακόμα περισσότερες δυνατότητες στον παίκτη–κανάλι, ο τζόγος θα έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να έχεις δικαίωμα να χτυπάς ματς με την αγωνιστική.

Κάθε Τρίτη μετά την κλήρωση των διαιτητών να μαζεύονται οι εκπρόσωποι των καναλιών, να βγαίνει ο Κουρμούζης της Mondial με ένα ξύλινο σφυρί και να αρχίζει. «Το Σάββατο. Στο μαγευτικό Παγκρήτιο, μέσα σε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, με τα Snakes να κυνηγάνε τον Βατσινά, το καμάρι της λεβεντομάνας θα αντιμετωπίσει τον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό. Ενα ματς που κανένα κανάλι δεν θέλει να το χάσει. Πρώτη προσφορά στις 100 χιλιάδες ευρώ και βλέπω σηκωμένο το χέρι του εκπροσώπου του Star. Εκατό χιλιάδες ευρώ λοιπόν. Εκατό χιλιάδες, ένα. Εκατό χιλιάδες, δύο… Αλλά έχουμε ακόμα μία προσφορά. Στις 110 χιλιάδες ευρώ. Από το Mega». Κάποια στιγμή θα κλείνει το ματς και ο Κουρμούζης θα προχωράει στο επόμενο. «Εχουμε τώρα ένα μικρό διαμάντι. Ενα ματς του Λεβαδειακού με τον Πανιώνιο και με τις δύο ομάδες σωσμένες. Ενα διαμάντι που θα το ξεκινήσω στην εξευτελιστική τιμή των 200 ευρώ. Δεν ακούω όμως προσφορές. Θα κατεβάσω και άλλο την τιμή στα 150 ευρώ».

Επίσης, όπως οι ομάδες φέρνουν μεγάλους παίκτες από το εξωτερικό, στη Σούπερ Λίγκα για τις δημοπρασίες των ματς μπορούν να προσλάβουν τη Δέσποινα Μοιραράκη. Να βγαίνει με τη στενή τη φούστα με το φερμουάρ πίσω α λα Μαίρη Λίντα (πρωί πρωί κολάζομαι) και να αρχίζει: «Στην επόμενη δημοπρασία ο οίκος Σούπερ Λίγκα Πατρίκ Κομνηνός και Φίλοι προσφέρει ένα ματς που θα τιμήσει κάθε τηλεοπτική οθόνη. Ο Πανιώνιος των Εστογιάνοφ, Ρεκόμπα και Σκούφαλη θα αντιμετωπίσει την ΑΕΚ των Μαϊστόροβιτς, Κυργιάκου και Γεωργέα. Φέρτε τους μέσα για να τους δει το κοινό. Στρίψε, παιδί μου, τον Μαϊστόροβιτς να τον δούμε σε όλες τις πλευρές. Δεν στρίβει; Καλά. Ας κάνει η κάμερα ένα γύρο για να τον δούμε».
Μερικούς παίκτες πρέπει να τους ξαναβλέπεις για να θυμάσαι τι έκαναν και κατέληξαν στους πάγκους. Για παράδειγμα, τον Ντομί. Ο οποίος είναι μια χαρά αμυντικός αν η αντίπαλη ομάδα έχει επιθετικό με προβλήματα κίνησης, αλλά έτσι και πέσει σε καλό αντίπαλο, η κατάσταση γίνεται τσίρκο.

Βέβαια, ο Λίνκολν της Γαλατασαράι ήταν καλύτερος από το σκέτο «καλός». Ο Λίνκολν μοιάζει άνθρωπος που κρατάει ίσες αποστάσεις και δεν είχε πρόβλημα σε μία-δυο φάσεις να κάνει άλογο και τον Πάντο. Αλλά από την άλλη, ο έρμος ο Πάντος, όταν τον περνούσε ο Λίνκολν, κάπως αντιδρούσε. Ρε προσπαθούσε να τον κυνηγήσει, ρε προσπαθούσε να τον τραβήξει, να του κάνει τάκλιν, τέλος πάντων κάτι έκανε. Ο Ντομί το μόνο που έκανε ήταν να παρακολουθεί τον Λίνκολν για να δει αν θα έρθει συμπαίκτης του να τον κόψει. Επειδή λοιπόν ακουγόταν ότι στον Ολυμπιακό μέχρι και σκέπτονται να ανανεώσουν το συμβόλαιο του Ντομί, πριν ο Σωκράτης Κόκκαλης πάρει την πένα ας βάλει στο DVD το προχθεσινό ματς, ας προχωρήσει στο fast forward μέχρι να δει τον Γάλλο και όταν φτάσει ας πατήσει το play και ας μην τρομάξει. Δεν θα έχει χαλάσει το DVD να παίζει στο slow, αλλά ο Ντομί έτσι έτρεχε κανονικά.