Τα περισσότερα όλων των εποχών

Η Σούπερ Λίγκα δημιουργήθηκε για να φέρει χρήματα στα ταμεία των ομάδων και να μειώσει τις μεταξύ τους οικονομικές ανισότητες. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος της δημιουργίας της και μ' αυτό όλοι τελικά συμφώνησαν. Επειτα από τρία χρόνια λειτουργίας και λογιών λογιών δυσκολίες αυτού του τύπου το σχέδιο αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Βλέπουμε δηλαδή απτά οικονομικά αποτελέσματα.

Πριν από την απόφαση των «15» για κεντρική διαχείριση είχε προηγηθεί κάτι εξίσου (οικονομικά) σημαντικό: η μεγαλύτερη χορηγία του ΟΠΑΠ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ας μην το ξεχνάμε. Οπως στην ιστορία της διαχείρισης έτσι και στην περίπτωση του ΟΠΑΠ, που θα καταβάλει στη Σούπερ Λίγκα περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια, ένας απ' τους βασικούς λόγους που όλα προχώρησαν κι ολοκληρώθηκαν σε χρόνο-ρεκόρ ήταν η παρουσία του Κώστα Πηλαδάκη.

Γκρίνια

Οταν είχε υπογραφεί η συμφωνία με τον ΟΠΑΠ ο πρόεδρος του οργανισμού, κ. Χρήστος Χατζηεμμανούηλ, μου είχε τηλεφωνήσει για να μου κάνει μια κόσμια επισήμανση (είδατε τι ωραία περιγράφω την «γκρίνια»;) για κάτι που είχα γράψει. Στη σύντομη συζήτησή μας αυτό που κατάλαβα ήταν ότι η συμφωνία είχε γίνει γιατί «σ' αυτόν τον γκρίζο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου (όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ) υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Πηλαδάκη, που προβληματίζονται για το γενικό καλό του αθλήματος και του πρωταθλήματος».

Αλλοι

Η τελική απόφαση για την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών ήταν ένας μικρός παραγοντικός θρίαμβος του Πηλαδάκη: χωρίς αυτόν εκτιμώ ότι πολύ δύσκολα θα γινόταν το παραμικρό. Σίγουρα δεν θα γινόταν αν πρόεδροι ήταν οι δύο προηγούμενοι, που στη Λίγκα πάντως πίστεψαν. Ομως, αν πρόεδρος στη Λίγκα ήταν ο Πέτρος Κόκκαλης, το πράγμα θα «τορπιλιζόταν» εκ των έσω, μια και ο πατέρας του έχει άλλες ιδέες, όπως αποδείχτηκε. Αν ήταν ο Τζίγκερ, το σύστημα του Ολυμπιακού θα τρόμαζε στην ιδέα ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θα πιστωνόταν το γεγονός ότι έκανε όλους τους μικρομεσαίους κατά 30% πλουσιότερους και θα σπέρνονταν από νωρίς τρομερά ζιζάνια. Οχι ότι τώρα δεν επιχειρήθηκε κι αυτό, αλλά νομίζω ότι δεν έγινε από τον Ολυμπιακό, αλλά από κάποιους που τις τελευταίες μέρες βάλθηκαν να αποδείξουν ότι είναι «βασιλικότεροι του βασιλέως».

Ψυχραιμία

Ο Πηλαδάκης έφτασε σε ένα μικρό παραγοντικό θρίαμβο (ποτέ κανείς δεν κατάφερε να συνθέσει τις απόψεις 15 ομάδων σε μια κοινή συμφωνία…) γιατί κράτησε την ψυχραιμία του, αποφεύγοντας λογιών λογιών παγίδες που του στήθηκαν. Σίγουρα βοήθησε σ' αυτό και ένα επαγγελματικό του ταξίδι στις ΗΠΑ που τον κράτησε μακριά από τις εντάσεις. Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να τον βάλουν να τσακωθεί με τον Ζαγοράκη, με τον Παναθηναϊκό, με τον Τσακίρη, με τον Σκόρδα, με τον Βατσινά, ελπίζοντας πάντα ότι θα παραιτηθεί από τη Λίγκα και με τη φυγή του θα βαλτώσει και κάθε προσπάθεια να ολοκληρωθεί το σχέδιο, να μικρύνει η ψαλίδα, να υπάρξει έλεγχος στους διαιτητές, να πετύχει σε κάτι η Λίγκα. Την τελευταία εβδομάδα ο άνθρωπος κράτησε την ψυχραιμία του κυρίως απέναντι σε λογιών λογιών δημοσιεύματα που μιλούσαν για διάλυση του συνεταιρισμού, επιστροφή της οργάνωσης του πρωταθλήματος στην ΕΠΟ, δημιουργία της Λίγκας του Βορρά με μπροστάρη τον ΠΑΟΚ κι άλλα τέτοια, που διαβάζοντάς τα δεν θες και πολύ για να τα πάρεις στο κρανίο και να πεις «χαίρετε». Η ψυχραιμία του έφερε στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο περίπου 250 εκατομμύρια ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια, σε καιρούς μάλιστα οικονομικής κρίσης! Ούτε στα πιο μεγάλα τους όνειρα οι ιδρυτές της Λίγκας δεν νομίζω ότι είχαν φανταστεί κάτι τέτοιο!

Αξιόπιστο

Το πιο σπουδαίο στην περίπτωση είναι ότι υπήρξε συμφωνία και για τον τρόπο του μοιράσματος των τηλεοπτικών εσόδων. Ο δε τρόπος αυτός είναι ένα είδος παρακαταθήκης για να έχουμε αύριο ένα πολύ καλύτερο πρωτάθλημα: κυρίως ένα πιο αξιόπιστο πρωτάθλημα. Η σύνδεση της θέσης που μια ομάδα τερματίζει στο πρωτάθλημα με τα χρήματα που της αντιστοιχούν από τα τηλεοπτικά έχει δύο καλά: το ένα είναι ότι επιβάλλει στους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ να βελτιώνουν τις ομάδες τους για να εισπράττουν περισσότερα και το δεύτερο είναι ότι σκοτώνει τη λογική του «brand name». Μέχρι τώρα και σε παλιότερους καιρούς κάποια λαμόγια που έχουν εμφανιστεί στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο πουλούσαν στα κανάλια «ΠΑΟΚ», «ΑΕΚ», «Αρη», «Ηρακλή» κ.λπ., ποντάροντας στο κριτήριο της δημοφηλίας. Συνήθως τσέπωναν ή προεισέπρατταν τα χρήματα του τηλεοπτικού συμβολαίου και εμφάνιζαν ομάδες της πλάκας. Τώρα ό,τι σπέρνεις θερίζεις.

Επιτυχία

Το χρονικό της Σούπερ Λίγκας το γράφω από την πρώτη μέρα. Εχω υπάρξει σκληρός, επικριτικός, κακός καμιά φορά, ίσως και άδικος με τους ανθρώπους της, αλλά ποτέ δεν έκρυψα ότι η πρόοδος του ελληνικού ποδοσφαίρου σχετίζεται αποκλειστικά με την επιτυχία του εγχειρήματος. Τώρα ο πρόεδρος έχει δύο αποστολές ακόμα μπροστά του. Η πρώτη είναι να φροντίσει οι ομάδες που θα εισπράξουν αυτά τα χρήματα να ξοδέψουν μέρος τους για τη βελτίωση των υποδομών τους και την αναβάθμιση των γηπέδων τους: αυτό η Λίγκα πρέπει να το επιβάλει. Η δεύτερη αποστολή είναι να εισηγηθεί ένα πλαίσιο διοίκησης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου πιο μανατζερικό και πιο ευέλικτο. Η Λίγκα, για να συνεχίσει να κερδίζει χρήματα και αξιοπιστία, πρέπει να διοικηθεί από έναν ικανό άνθρωπο, που όμως δεν είναι ιδιοκτήτης ομάδας: μόνο κάποιος τέτοιος μπορεί να ανοίξει κι άλλο το παιχνίδι, επιβάλλοντας κανόνες ισονομίας σε κάθε επίπεδο. Ηδη του χρόνου το θέμα των αγώνων του Ολυμπιακού π.χ. θέλει λεπτούς χειρισμούς που δύσκολα μπορεί να γίνουν από πρόεδρο ομάδας.

Δέσμευση

Ο Πηλαδάκης θα αποχωρήσει έχοντας κάνει τις ελληνικές ομάδες πλουσιότερες από ποτέ. Ο επόμενος πρόεδρος πρέπει να μην είναι μεγαλομέτοχος ομάδας, αλλά τεχνοκράτης χωρίς την παραμικρή δέσμευση.

Στο γήπεδο

Μου γράφει ο φίλος Γιώργος Χειλάς: «Κυριακή μεσημεράκι στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Ο καιρός πολύ καλός, για την ακρίβεια ζεστός, παρ' ότι είμαστε στα μέσα του Οκτώβρη και βάλε. Είχε έρθει κι εκείνος ο κύριος με το παιδάκι του. Πολύ συμπαθητικό ΑΕΚάκι, είναι δεν είναι 4 ετών. Είχα φτάσει αρκετά πιο νωρίς, ευτυχώς μαζί με την εφημερίδα μου. Πρωτοσέλιδο ο Πανιώνιος, σπάνια στιγμή. Η ώρα πέρασε διαβάζοντας τα “όργια” του Αλβάρο Ρεκόμπα. Ενιωσα μια νοσταλγία για τον Ριβάλντο. Μου έλειπε πολύ ξαφνικά…

Το παιχνίδι ξεκίνησε. Το μάτι μου έπεσε στον Κυριακίδη, ο οποίος έπαιζε δεξί μπακ λόγω ανωτέρας βίας. Τον θυμήθηκα στο πρώτο του παιχνίδι με την ΑΕΚ, τότε που ο Σάντος τον έβαλε περίπου στο εξήντα του αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Τότε που νικήσαμε 1-0 με γκολ του “Λύμπε” στο 85ο λεπτό. Τότε που χάσαμε το πρωτάθλημα από τον Ιωνικό στην πρώτη χρονιά του Ντέμη. Τον θυμήθηκα τον Κυριακίδη, “σκυλί μαύρο” ήτανε σ' εκείνο το ματς… Μετά κάτι έγινε και πάει…Υστερα από λίγο το μάτι μου έπεσε σ' έναν ποδοσφαιριστή με μαλλί πλατινέ που βολόδερνε κάπου στ' αριστερά της επίθεσης. Ηταν ο Πλιάτσικας. Τον θυήθηκα στο πρώτο ματς της χρονιάς με τον Παναθηναϊκό. “Σκυλί μαύρο” ήταν σ’ εκείνο το παιχνίδι… Μετά τον πήρανε στην Εθνική και δεν ξανάπαιξε στη φυσική του θέση.

Το ημίχρονο τελείωσε. Ο καιρός ακόμα καλός, η ομάδα σταθερά κακή. Ο πατέρας του παιδιού, όταν οι ομάδες κατευθυνόντουσαν στα αποδυτήρια, σηκώθηκε και φώναξε προς τον Μπασινά:

- Ρε, ρόμπα Μπασινά, ζήτα αλλαγή μόνος σου!

Νόμιζα πως τον είχε αποκαλέσει Ρεκόμπα (κι όχι ρε ρόμπα)… Είχα κάνει λάθος. Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε. Η δική μας λεγεώνα των ξένων (ανάμεσα σ' όλες αυτές τις... λεγεώνες του φετινού πρωταθλήματος) περίμενε την εξιλέωσή της από έναν Ελληνα. Και τι Ελληνα. Zorbas the Greek. Ναι, πράγματι κάτι πήγε να γίνει. Λίγο ηρωισμός, λίγο η φανέλα, λίγο ο κόσμος, παραλίγο να κερδίζαμε… Ομως ο καιρός παρέμενε καλός, η μπάλα που έπαιζε η ομάδα παρέμενε κακή και ο διαιτητής Κάκος… Και κάπου εκεί στα χασομέρια, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε…

Λήξη. Ο πατέρας του παιδιού σηκώνεται όρθιος και φωνάζει:

- Φύγε, ρε (σκέτο), μας έχεις καταστρέψει…

Το μυαλό μου πήγε στον Δώνη, αλλά προτύ προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου…

-Φύγε, ρε (πάλι σκέτο) κοντέ!

Ελεος, ρε, (πολύ σκέτο) πατέρα του παιδιού! Ελεος όλοι! Την άλλη φορά θα πάω να δω Ρεκόμπα».

Με Βιολίδη MVP…

«Πώς σου φάνηκε η συνεδρίαση του τελευταίου Δ.Σ της Σούπερ Λίγκας;», ρώτησα έναν από τους παρόντες. «Ηταν το πρώτο στο οποίο παραβρέθηκε ο Κόκκαλης και κάποιοι δεν στριμώχνονταν στην είσοδο για να του κάνουν τεμενάδες», μου απάντησε. Οσο για το ποιος είχε την πιο εντυπωσιακή παρουσία, όλοι έδωσαν τον τίτλο του ΜVP στον Ηλία Βιολίδη: μετά τον καβγά του Αντωνίου με τον Ζαγοράκη και τις βαριές κουβέντες που οι δύο αντάλλαξαν, η θέση του ΠΑΟΚ δεν ήταν καθόλου δεδομένη, αλλά ο Βιολίδης, με μια σειρά από ορθότατες παρατηρήσεις, φρόντισε να προχωρήσει η διαδικασία με τον καλύτερο τρόπο. Ο Θωμάς είχε πει κάποτε ότι με ένα πέναλτι όλα διαλύονται. Ομως οι απόφοιτοι του πανεπιστημίου του θέλουν ακόμα δουλειά…