Μια φούσκα που την έλεγαν Σούπερ Λίγκα...

Οκτώβριος του 1862 ήταν. Το βασιλικό ζεύγος Οθωνας – Αμαλία αντιμετώπιζε αντιμοναρχικό ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο και όφειλε «να αντιστρέψει το δυσμενές κλίμα», όπως θα έλεγαν ή θα έγραφαν οι σημερινοί πολιτικοί αναλυτές. Τότε όμως δεν υπήρχαν τηλεοπτικά κανάλια κι έτσι ο άναξ έπρεπε να βγει, μετά της συζύγου, από το ανάκτορο. Να κάνει «πορεία στον λαό» ή –ακριβέστερα- κρουαζιέρα συμφιλίωσης με το ξεσηκωμένο πόπολο.

Το εγχώριο ημερολόγιο έδειχνε 1η Οκτωβρίου, όταν το βασιλικό ζεύγος βρέθηκε στον Πειραιά, έτοιμο για τον γενναίο κατάπλου προς Πελοπόννησο. Ελα όμως που η προληπτική μεγαλειοτάτη αρνήθηκε να ταξιδέψει τη συγκεκριμένη ημέρα, διότι με το ευρωπαϊκό ημερολόγιο ήταν 13 του μήνα. Το καράβι ξεκίνησε την επομένη, 2 Οκτωβρίου κατά τη μία εκδοχή, 14 με την άλλη. Σειρά των Ελλήνων αυλικών να πανικοβληθούν... Ο λόγος; Η αναχώρηση έγινε Τρίτη, ημέρα που θεωρείται γρουσούζικη στην Ελλάδα. Δέκα μέρες αργότερα, Οθωνας και Αμαλία εγκατέλειψαν κακήν κακώς τη χώρα. Προφανώς δεν έφταιγε το «13», ούτε το «Τρίτη» -όπως πίστευαν, χωρισμένοι στα δύο, όσοι αυλικοί ήσαν προληπτικοί. Αιτία ήταν πως η εξουσία τους είχε «σαπίσει» και δεν άντεχε άλλο.

Ας αναζητήσουμε αναλογίες με τον Οκτώβριο του 2008: αν κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα η εγχώρια επιχειρηματική-ποδοσφαιρική «φούσκα» που ονομάζεται Σούπερ Λίγκα, αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού κάθε απόπειρα να αναχθούν οι τρέχουσες αφορμές σε βαθύτερες αιτίες. Επί της ουσίας, δεν θα φταίει η βουλιμία Κόκκαλη, ούτε ο Πανόπουλος. Ούτε η αλλόκοτη «μοιρασιά Πηλαδάκη» η οποία, αναγορεύοντας ουσιαστικά τον Ολυμπιακό σε αποκλειστικό αιμοδότη των άλλων, προσέφερε στον ιδιοκτήτη της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ ανεκτίμητο άλλοθι: του έδωσε το δικαίωμα να εμφανίζεται όχι ως ναρκοθέτης της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, αλλά ως ασυμβίβαστος πολέμιος όσων πασχίζουν να «πιάσουν κορόιδο» τον Ολυμπιακό. Αν σκάσει η φούσκα της Σούπερ Λιγκας, θα φταίει η ιδιότητά της ως... φούσκας εκ γενετής. Ηταν εξ αρχής φούσκα και φαινόταν. Οποιος δεν το έβλεπε, εθελοτυφλούσε.

Συγγνώμη, ποιο πρόβλημα έλυσε –ή, τουλάχιστον, για ποιο δρομολόγησε λύσεις- έως τώρα η Λίγκα, ώστε να εκπλαγούμε παρατηρώντας τη σημερινή αδυναμία της στον τομέα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων; Μια «τεχνητή συγκόλληση» καχύποπτων επιχειρηματιών-παραγόντων ήταν και παραμένει. Ανίκανη να διαμορφώσει, αν μη τι άλλο, κλίμα στοιχειωδώς εποικοδομητικής συνεννόησης: ομάδες–μέλη της κάθε τρεις και λίγο απειλούν αλλήλους με μηνύσεις (ποιος ξεχνά τη βεντέτα Ολυμπιακού – ΑΕΚ;). Η ειρωνεία «πηγαίνει σύννεφο»: ας θυμηθούμε, φερ' ειπείν, την ανακοίνωση που εξέδωσε ο Παναθηναϊκός χλευάζοντας την ΑΕΚ για τον τρόπο με τον οποίο η «Ενωση» αντιμετώπιζε τις διαιτητικές «κουτσουκέλες» σε βάρος της (με Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ), σε αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες ευνοϊκές (με Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο). ΅

Διαιτησία είπαμε; Η χαρά της κουτοπόνηρης μονομέρειας, των κολοβών «ζυγισμάτων», των δύο μέτρων και σταθμών, των κραυγών: αυτό δεν είναι το ταμπούρι πίσω από το οποίο οχυρώνεται (σχεδόν) κάθε εταίρος της Σούπερ Λίγκας, από τη σύστασή της έως σήμερα; Στους τύπους όλοι μαζί, στην ουσία ο καθένας για την πάρτη του: αν χρειάζεται μία έδρα για να στεγαστεί η πρακτική που απορρέει από τούτη η λογική, έξοχα. Καμία αντίρρηση. Μόνο που η λέξη «ρινγκ» ηχεί πιο ειλικρινής, εν προκειμένω, από τον βαρύγδουπο τίτλο «Σούπερ Λίγκα». Αφήστε που ενίοτε μπορεί όντως να παιχτεί μποξ: η αναμέτρηση Θεοδωρίδη – Βατσινά την τελευταία στιγμή δεν απετράπη; Ακόμα και οι σημειολογικές λεπτομέρειες είναι ενδεικτικές της αποτυχίας: πρώτος είπε «όχι» στο σχέδιο της Λίγκας ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στη δημιουργία της, ο Χρ. Πανόπουλος.

«Μα η Λίγκα συστάθηκε για το χρήμα, για την ταμπακιέρα», θα παρατηρήσει κάποιος πριν εκφράσει την απορία: «Τώρα που κρίνεται η ταμπακιέρα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, δεν θα ήταν λογικό να αναμείνει κανείς συνεννόηση;». Το θέμα είναι πως όσοι δεν θέλησαν -ή δεν «εκπαιδεύτηκαν»- να συνεννοηθούν στα διάφορα «άλλα», δυσκολεύονται να το κάνουν στα... ποσά τα μεγάλα.Οποιος θέλει να αναζητήσει «καλούς» και «κακούς», ας το κάνει. Από τη μία πλευρά, Κόκκαλης και Πανόπουλος, ως ταύροι εν υαλοπωλείω. Από την άλλη, όσοι θεωρούν λογικό να διπλασιαστεί το μερίδιο της ΑΕΚ, την ώρα που των «ερυθρολεύκων» μειώνεται. Να βρούμε... «καλούς» σε αυτό το παραμύθι; Πλάκα κάνουμε;