Οδηγός αποδοκιμασιών

«Oι παίκτες που ενθουσιάζονται με τις επευφημίες, πρέπει να δέχονται και τις αποδοκιμασίες. Εχουμε δικαίωμα να γκρινιάζουμε όταν ο προπονητής ή οι παίκτες κάνουν κάτι στραβό». Μαρκ Πέριμαν έφη. Μέλος των «England Fan Supporters», του συλλόγου υποστηρικτών της εθνικής Αγγλίας. Σύμφωνα με το χθεσινό ρεπορτάζ της «SportDay», αφορμή ήταν οι αποδοκιμασίες των οπαδών στον Ασλεϊ Κόουλ στο ματς της Αγγλίας με το Καζακστάν. Στο εξαιρετικό άρθρο του Σωτήρη Μήλιου ως κύριος λόγος των αποδοκιμασιών αναφέρεται μια δήλωση του Κόουλ, όταν έπαιρνε μεταγραφή από την Αρσεναλ στην Τσέλσι «οι 55.000 λίρες την εβδομάδα δεν μου αρκούν για να ζήσω μια φυσιολογική ζωή». Στα στοιχεία ενός άρθρου θίγονται δύο διαφορετικά θέματα που έχουν απασχολήσει και το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Πρώτον, το θέμα των αποδοκιμασιών από τους οπαδούς σε παίκτη της ομάδας τους, που από την πιο πολύκροτη υπόθεση στην Ελλάδα από τούδε μπορεί να ονομάζεται φαινόμενο «Μητρόπουλου». Οταν ο Τάσος Μητρόπουλος είχε πάει στον Παναθηναϊκό, λόγω της σχέσης του με τον Ολυμπιακό είχε φάει τόσο ξεφωνητό στο πρώτο φιλικό, που δεν αξιώθηκε να παίξει σε επίσημο. Το φαινόμενο είναι κοινό στο ποδόσφαιρο και τα θύματά του συχνά αλλάζουν. Στον Ολυμπιακό στα τέλη της περσινής σεζόν το ξεφωνητό έτρωγε ο Τοροσίδης, αλλά φέτος τον έχει διαδεχθεί ο Πατσατζόγλου. Στον Παναθηναϊκό μόνιμος στόχος είναι ο Βύντρα, με τον Γκούμα πολλές φορές να βοηθάει. Στην ΑΕΚ δεν υπάρχει τωρινός στόχος, αλλά στο παρελθόν το «βάλε ένα γκολ κι ας πεθάνω, Καπετάνο,ο,ο» είναι κλασικό δείγμα ποδοσφαιρικού ξεφωνητού. Το πρώτο που πρέπει να εξεταστεί στα ξεφωνητά είναι αν συμπίπτουν με το γηπεδικό σαβουάρ βιβρ.

Αν πας στο Μέγαρο Μουσικής και δεν γουστάρεις τη σοπράνο, η μεγαλύτερη μορφή αποδοκιμασίας είναι να σηκωθείς και επιδεικτικά να φύγεις. Αν σηκωθείς και, για να δείξεις την αποδοκιμασία σου για το τραγούδι της, φωνάξεις «μωρή, καριόλα, πιάσε καλά το σολ» και πάλι η κίνησή σου είναι σαφής, αλλά απάδει της συμπεριφοράς στον συγκεκριμένο χώρο. Αντίστροφα, αν στο γήπεδο ο Σεϊταρίδης δεν τραβάει, το να σηκωθείς και επιδεικτικά να φύγεις δεν έχει νόημα. Εκτός του ότι είναι απίθανο ο Γιούρκας να το προσέξει, frankly χέστηκε που θα έλεγε και ο Ζήκος αν ο θεατής στο καρεκλάκι Η16 την πούλεψε. Οπότε η αποδοκιμασία πρέπει να γίνει με το σαβουάρ βιβρ των γηπέδων. Στα πταίσματα κάνεις «ου,ου,ου», στα πλημμελήματα αναφέρεσαι στην αυτοϊκανοποίηση του ανδρός και στα κακουργήματα περνάς στις σεξουαλικές συνήθειες της οικογένειάς του. Μια πρακτική που αντίθετα με τις απόψεις της ελληνικής αθλητικογραφίας δεν περιορίζεται στη χώρα μας. Οποιος δεν το πιστεύει, ας παίξει τη σκηνή μετά το γκολ του Κοβάσεβιτς με την ΑΕΚ όταν χαμογελάει και μουρμουρίζει. Αν δεν διακρίνει τα χείλη του συμπαθούς Σέρβου να σχηματίζουν τη λέξη matre, να είμαι χότζας. Και αν η συγκεκριμένη matre δεν είναι του ακόμα πιο συμπαθούς προπονητή του, Ερνέστο Βαλβέρδε, να γίνω βεζύρης. Γήπεδο είναι, το περιστασιακό «μαλάκας» θα ακουστεί και ας μην μας πιάνει το επάρατο πορνιόκο.

Το θέμα είναι πότε πρέπει να πέφτουν οι αποδοκιμασίες. Η απάντηση είναι απλή: όποτε γουστάρει σε αυτόν που αποδοκιμάζει. Οποτε γουστάρει. Πιτσιρικάς έχω δει οπαδούς του Ολυμπιακού να αποδοκιμάζουν τον Αριστείδη Παπάζογλου στο ζέσταμα, επειδή έχανε γκολ. Φυσικά το αποτέλεσμα των αποδοκιμασιών ήταν να χάνει ακόμα περισσότερα γκολ, αλλά who cares. Ετσι ήταν το γήπεδο, έτσι είναι και όποιος παίκτης δεν το αντέχει, που δεν είναι και λίγοι, σπάει και κάνει κάτι άλλο. Φυσικά το ιδανικό για τη διοίκηση όλων των ομάδων και τους παίκτες θα ήταν οι οπαδοί να τους επιδοκιμάζουν στις δύσκολες. Αλλά συγγνώμη: αν τους επιδοκιμάζουν στις δύσκολες, τους επιδοκιμάζουν στις καλές, πότε θα τους αποδοκιμάζουν; Οταν δεν πετυχαίνουν την Πέγκυ με τις γαρδένιες;

Ενδιαφέρον όμως στις αποδοκιμασίες στον Ασλεϊ Κόουλ έχει ο λόγος: η φράση ότι δεν μπορεί να ζήσει με 55.000 ευρώ τη βδομάδα. Πριν από μία δεκαετία στο Ιnternet κυκλοφορούσε ένα chain mail που θρηνούσε τη μοντέρνα εποχή, που οι παίκτες λέγονται Ρίο και Ασλεϊ και όχι Τζίμι ή Τόμι. Ισχύει φυσικά και για τους παίκτες της Εθνικής Ελλάδας. Το «πάμε όλοι μαζί» όταν λέγεται από παίκτη για τον κόσμο ακούγεται σόλοικο όταν ο παίκτης πηγαίνει με Compressor και ο οπαδός με Nissan Cherry του '92. Ενα γεγονός που δημιούργησε μια ιδιότυπη παράνοια.

Το «τόσα λεφτά παίρνουν τα κωλόπαιδα και δεν παίζουν λίγη μπάλα» πρέπει να είναι από τις πιο συχνές φράσεις στα γήπεδα. Επίσης από τις πιο κουτές. Πάρε τον άνθρωπο που θεωρώ μέσο όρο ανάμεσα στους Ελληνες ποδοσφαιριστές. Τον Μανώλη Σκούφαλη. Ούτε της Εθνικής, αλλά ούτε και από αυτούς που κατά λάθος παίξανε στη μεγάλη κατηγορία. Δώσε στον Σκούφαλη 10.000 ή δώσε του 2 εκατομμύρια. Με το πρώτο θα έχεις ένα δυστυχισμένο Σκούφαλη να μπουκάρει στις αντίπαλες περιοχές. Με το δεύτερο έναν ευτυχισμένο Σκούφαλη πάλι να μπουκάρει στις περιοχές. Την ίδια μπάλα θα ξέρει και περίπου την ίδια θα παίζει.