Στον θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής…

Αν σας πω για το ματς της Εθνικής με τη Μολδαβία τρεις μέρες μετά το τέλος του, το μόνο που θα καταφέρω είναι να ανεβάσω τις πωλήσεις της βαλεριάνας στα φαρμακεία: θα πεθάνετε όλοι από την πλήξη. Περιμένοντας την Ελβετία, προτιμώ να σας πω δυο κουβέντες για το θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής που ευτυχώς υπάρχει για να ξεσκεπάζει μία από τις μεγαλύτερες ασθένειες του ποδοσφαίρου μας, την υποκρισία.

Στον θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής είχαμε μόνο αυτή την αγωνιστική πέντε διαιτησίες στα όρια της φρίκης. Η Καλαμαριά μετά το ματς με τη Βέροια έβγαλε ανακοίνωση κατά του διαιτητή Σπύρου, τον οποίο κατηγορεί για αλλοίωση αποτελέσματος. Ο Γιώργος Κωστίκος, προπονητής των Ποντίων, έλεγε στη συνέντευξη Τύπου ότι θα συμβουλέψει το παιδί του να μην ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Μου φάνηκαν βαριές οι κουβέντες του, αλλά όταν είδα το πέναλτι που έδωσε υπέρ της Βέροιας ο Σπύρου (υποψήφιος, μου λένε, και για άνοδο στη Σούπερ Λίγκα!) έμεινα με ανοιχτό το στόμα: και λίγα είπε! Στο Εθνικός – Εθνικός Αστέρας (1-0) τον διαιτητή Πρωτοψάλτη από την Κέρκυρα τον έσωσε το γκολ του Ναλιτζή στο 94’: θα ήταν ακόμα εκεί! Στο παιγνίδι της Καβάλας με την Καλαμάτα ο Κύζας άφησε τους φιλοξενούμενους με εννιά και μετά τον αγώνα Κέρκυρα – Ολυμπιακός Βόλου (2-3) οι φιλοξενούμενοι έβγαλαν ανακοίνωση κατά της διαιτησίας μολονότι νίκησαν! Κι εδώ τα τηλεοπτικά στιγμιότυπα σε βάζουν σε σκέψεις: όταν βλέπεις τι έδωσε ο τζόβενος Τζούβανος από την Αρτα, αναρωτιέσαι (με φιλοσοφική διάθεση πάντα…) για τα όρια του ανθρώπινου λάθους.

Τι ακούς

Στον θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής ακούς διαρκώς ιστορίες για αγρίους. Οτι κάποιος τόλμησε και έστησε με ένα διαιτητή τον Χ, Ψ πρόεδρο κι αυτός αφού αρχικά έδειξε αξιοζήλευτη για τα δεδομένα του ψυχραιμία, μετά καταράστηκε τον εχθρό του κι επειδή είναι και θεοσεβούμενος δικαιώθηκε: το σπίτι του Τσίτσου (από το Τσίτσο και Φράνκο, παλιό ιταλικό ντουέτο που χρησιμοποιείται ως παράδειγμα…) πήρε φωτιά. Ακούς μετά ότι, όταν προέκυψε ξανά, λέει, ρέφερι από εκείνα τα μέρη, πήγε γονατιστός για να καθησυχάσει ο ίδιος τον ταραγμένο πρόεδρο και να του υποσχεθεί ότι θα προσεύχεται μαζί του. Μαθαίνεις από το Σάββατο ότι ο διαιτητής είναι, λέει, του ιδίου του κουμπάρου προσωπικός φίλος κι ότι αν δεν νικήσει θα την πληρώσει ο προπονητής. Σου λένε καταπληκτικές ιστορίες για κόσμο που δουλεύει στα σουπερμάρκετ, εισαγωγείς αυτοκινήτων χωρίς αυτοκίνητα, διαιτητές που παίρνουν τηλέφωνα οι ίδιοι και λένε στον μεγάλο «έλα να με δεις αύριο». Στη Β' Εθνική ακούς ό,τι θες χωρίς να ιδρώνει το αυτί σου. Οπως άλλοτε δεν ιδρώνει και το αυτί των εισαγγελικών αρχών που ξεκίνησαν μια έρευνα τρία χρόνια πριν κι ακόμα περιμένουμε να βγάλουν πόρισμα.

Κανόνες

Στον θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής υπάρχουν άλλοι κανόνες από αυτούς της Σούπερ Λίγκας. Πριν από λίγες μέρες ο Σωκράτης Κόκκαλης είπε στο συμβούλιο της Λίγκας (στον κατά του Ψυχομάνη λόγο του…) ότι φταίνε και οι εφημερίδες που πιέζουν τους διαιτητές, διότι κι αυτοί άνθρωποι είναι και δεν αντέχουν να βλέπουν τον εαυτό τους πρωτοσέλιδο. Δεν αντιλέγω, αλλά δεν θυμάμαι κανένα διαιτητή της Β' Εθνικής πρωτοσέλιδο: ούτε ένα από τους συνολικά 64 (εκπληκτικό, ε;)! Κανονικά αν το πρόβλημα ήταν τα πρωτοσέλιδα και οι δημοσιογράφοι, οι διαιτητές θα 'πρεπε να πετάνε: δεν μου προκύπτει. Ακουσα επίσης πριν από μία εβδομάδα τον πρόεδρο της ΕΠΟ να λέει ότι πρέπει να ’ρθει ο Φρισκ και να αναλάβει με βάση τους διεθνείς κανονισμούς (sic). Αυτοί οι «διεθνείς κανονισμοί» που πάντα βολεύουν στη Β' Εθνική εκτελούνται κατά γράμμα. Κανονικά θα πρέπει να 'ρθουν ο Μπλάτερ κι ο Πλατινί να μας δώσουν βραβείο! Δεν υπάρχει η κακή ProZone. Τους παρατηρητές δεν τους ορίζει η κακή λίγκα, αλλά η ΚΕΔ. Οι βαθμοί των παρατηρητών δεν δημοσιοποιούνται ποτέ και δεν υπάρχουν και παραπομπές παρά σπάνια! Επίσης δεν υπάρχουν ο Βασιλάκης και ο Βαρούχας που προκαλούν προβλήματα επειδή επισημαίνουν λάθη: τα στιγμιότυπα που μεταδίδονται είναι θολά, αλλά αρκούν ως ενδείξεις «εγκλήματος».

Σιωπή

Στον θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής υπάρχει επίσης ο κανόνας της δημοσιογραφικής αδιαφορίας. Με το πρόσχημα ότι αυτές «οι ομάδες δεν πουλάνε» το πρωτάθλημα είναι η χαρά του ανταποκριτή που σπανίως βλέπει εύνοια για την ομάδα της πόλης του: αν ο γηπεδούχος έχει κερδίσει, όλα περιγράφονται ως καλώς καμωμένα και υπέροχα, αλλά ούτε κι αυτό το δημοσιογραφικό κοκοκό που λέγεται «κάλυψη πρωταθλήματος» δεν εξασφαλίζει καλές διαιτησίες. Το μόνο που εξασφαλίζει είναι την κάλυψη του κάθε λογής λαμόγιου από αυτό που φοβάται, δηλαδή το ξεφωνητό. Ο Τύπος εξασφαλίζει σε όλους τους εμπλεκόμενους ένα πεδίο δράσης μέσα στο οποίο μεγαλουργούν. Και το ότι οι ομάδες που θα ανέβουν είναι συνήθως γνωστές από τον Νοέμβριο ουδέποτε πείραξε κανένα…

Ομερτά

Στον θαυμαστό κόσμο της Β' Εθνικής δεν υπάρχει σιωπή, υπάρχει «ομερτά» -το πράγμα είναι διαφορετικό. Υπάρχει επίσης πολύς αγανακτισμένος κόσμος που τη μία χρονιά έτριβε τα μάτια του όταν είδε τη Βέροια να ανεβαίνει τρένο, την άλλη εντυπωσιάστηκε από τη λαμπρή πορεία του Πανσερραϊκού και του Πανθρακικού, την τρίτη χειροκρότησε το πείσμα του Εργοτέλη που έβαζε γκολ στο 110' στον Ηλυσιακό. Ομως έχω την υποψία ότι αυτός ο κόσμος από τις προαναγγελθείσες θεαματικές επιτυχίες έχει κουραστεί λίγο και επειδή μιλάμε και για ελληνική επαρχία δεν αποκλείεται να βγάλει και τίποτα καραμπίνες! Οι οργανωμένοι π.χ. του Ολυμπιακού Βόλου ανακοίνωσαν χθες επισήμως ότι την επόμενη φορά που θα τους τύχει διαιτητής σαν τον Τζούβανο θα μπουκάρουν στη Συγγρού κι όχι για να βρουν το Φρισκ που δεν ξέρει πού έρχεται.

Φρισκ

Και ο οποίος Φρισκ στη Β' Εθνική δεν χρειάζεται, διότι εδώ οι διεθνείς κανονισμοί εφαρμόζονται…

Το «κοστούμι»

Για ποιο λόγο να πάει κανείς στο γήπεδο Καραϊσκάκη, Σάββατο βράδυ, μες στην ψύχρα να δει το Ελλάδα – Μολδαβία; Γιατί αγαπάει την Εθνική –είναι η απάντηση. Πολύ σωστά. Πόσο όμως τον αγαπάνε τον συγκεκριμένο ποδοσφαιρόφιλο οι άνθρωποι που έχουν τις τύχες της Εθνικής;

Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν αυτός αγόραζε διαρκείας και πήγαινε στο Καραϊσκάκη, έβρισκε κάποιον άλλο στη θέση του και του έλεγαν να κάτσει στα σκαλιά. Στο ματς με την Τουρκία η περιφρούρηση ήταν τόσο εξαιρετική ώστε κινδύνεψαν τα παιδιά του από τους αληταράδες που πλακώνονταν στο ξύλο. Οταν η ομάδα τιμωρήθηκε, μολονότι αυτός είχε αγοράσει διαρκείας εισιτήρια από πατριωτικό χρέος, δεν είδε δύο ματς. Μάλιστα διάλεξαν στη στιγμή της τιμωρίας της ομάδας ως έδρα της το Παγκρήτιο κι όχι τον Βόλο, όπου π.χ. ο ίδιος άνθρωπος θα μπορούσε να πάει με το αυτοκίνητό του χωρίς να χρειαστεί διανυκτερεύσεις και αεροπορικά εισιτήρια. Επίσης όταν η ομάδα προκρίθηκε στα τελικά του Euro 2008, όταν οι ίδιος άνθρωπος ζήτησε εισιτήριο, του είπαν ότι έπεσε το site. Οτι τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε πέντε λεπτά κι ότι για να βρει πρέπει να απευθυνθεί σε συγκεκριμένα τουριστικά γραφεία. Επίσης του ζητάνε να υποστηρίξει και με πάθος μια ομάδα που πήγε στην Αυστρία ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, γύρισε τελευταία και δεν έκανε ποτέ αυτοκριτική! Επιπλέον πρόκειται για μια ομάδα στην οποία οι παίκτες καλούνται μόνο όταν πάρουν μεταγραφή στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ ή όταν φτάσουν τα 25 και πάνε στην Μπουντεσλίγκα. Είναι μια καλή ομάδα, όμως αυτός που έχει τις τύχες της δεν προσπαθεί ποτέ σχεδόν να δημιουργήσει στον οπαδό της ένα έξτρα ενδιαφέρον: στηρίζεται σχεδόν πάντα στους ίδιους, αγνοεί τους μικρούς, παίζει για το αποτέλεσμα. Καλά κάνει, αλλά ας μην περιμένουμε αυτού του τύπου η διαχείριση να ξεσηκώσει και θύελλες ενθουσιασμού.

Επιπροσθέτως, όποιος θέλει να πάει γήπεδο πρέπει να πληρώσει 25 και 40 ευρώ εισιτήριο, αν θέλει να αποφύγει το πέταλο. Με δύο παιδιά ή με γυναίκα κι ένα μόνο παιδί, το «κοστούμι» κυμαίνεται από 75 έως 120 ευρώ χωρίς τα χρήματα για το παρκάρισμα, ένα αναμνηστικό που μπορεί να θέλει ο πιτσιρίκος, μια πίτσα ή τρία σουβλάκια μετά. Τρία εισιτήρια στο καλύτερο σινεμά κοστίζουν με όλα τα παρελκόμενα λιγότερο από 30 ευρώ. Τρία εισιτήρια στο θέατρο δεν κάνουν 60 ευρώ – που κι αυτά ακριβά είναι. Αλλά μπορεί η παράσταση να 'χει και καμιά έκπληξη…

Να οργανωθούμε…

Είπε ο Κώστας Κατσουράνης: «Κατά την προσωπική μου άποψη, κανένας Ελληνας διεθνής δεν πρέπει να κάνει έκκληση να έρθει στο γήπεδο ο κόσμος, όποιος θέλει το κάνει. (…) Είναι τεράστιο πράγμα η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά είναι και θέμα παιδείας για κάθε λαό, άλλο οι Πορτογάλοι, άλλο οι Αγγλοι».

Είπε ο Οτο Ρεχάγκελ: «Aν θέλετε να βοηθήσετε να προκριθούμε στο Μουντιάλ, γεμίστε το γήπεδο. Πρέπει να είναι όπως οι καλλιτέχνες στο θέατρο, που όταν είναι γεμάτο αποδίδουν καλύτερα».

Ρε παιδιά, να οργανωθούμε...