Κατά πού πάν’ για την Ευρωλίγκα;

Πριν από λίγο καιρό ο πρόεδρος του μπασκετικού Αρη, Θανάσης Τζεβελέκης, προσπαθούσε να μας πείσει ότι η ομάδα που έφτιαξε θα επιστρέψει στην Ευρωλίγκα, δηλαδή θα κατακτήσει την τρίτη θέση της τελικής κατάταξης. Πριν από δύο μέρες αντικρίσαμε μία ομάδα που αν ο αντίπαλος (ο Πανελλήνιος) δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας στα κρίσιμα σημεία, δεν θα είχε επικρατήσει. Αντιθέτως, μαζί με τον προβληματισμό για τις δυνατότητες του Αρη θα υπήρχε και η ανησυχία για το αποτέλεσμα. Οχι ότι με την ήττα από τον Πανελλήνιο μέσα στο Αλεξάνδρειο έρχεται η καταστροφή, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι καθόλου βολική για το πλάνο επανόδου στην Ευρωλίγκα.

Φτωχός σε λύσεις ο Αρης που είδαμε την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τον καταδικάσουμε, αλλά έχουμε σίγουρα –άλλωστε το ίδιο έκαναν και οι οπαδοί του στο Αλεξάνδρειο– το δικαίωμα να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα.

Ευτυχώς βρέθηκε κάποιος που έδωσε μεγαλύτερες αρμοδιότητες στον Ηλιάδη και πήρε πολύ καλή άμυνα (στο μεγαλύτερο μέρος) απέναντι σε έναν παίκτη σαν τον Γκράντι. Κι ο Τσαλδάρης έχει πάρει φόρα από την περσινή σεζόν και συνεχίζει ακάθεκτος. Μια καλή επιλογή, αλλά όχι ότι δεν την περιμέναμε, είναι αυτή του Σέκουλιτς.

Από κει και πέρα σχεδόν το χάος. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από μία ομάδα που στηρίζεται σε πόιντ γκαρντ σαν τον Αργυρόπουλο. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες είναι οι δυνατότητές του και ειδικότερα όταν τρελαίνεται. Οταν κάνει την ομάδα κουλουβάχατα, μιμούμενος τον Γκαγκαλούδη, τον οποίο, σημειωτέον, θεωρούμε ελαφρώς καλύτερο.

Ψάχναμε να βρούμε τους ξένους και πολύ περισσότερο τη βοήθεια που θα πρέπει να προσφέρουν σε μια ομάδα που τους χρειάζεται γύρω από τον Σέκουλιτς, σε θέσεις «3» και «4». Δεν ήταν πουθενά. Πότε θα βοηθήσουν; Πόσο θα βοηθήσουν; Αγνωστο. Στην πρώτη εμφάνισή τους πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Το ίδιο ισχύει και για τον Κλαρκ, που δεν γνωρίζουμε αν τελικά θα βοηθήσει στον οργανωτικό τομέα ή θα ενδιαφερθεί περισσότερο για τα νούμερα της στατιστικής του.

Ο δε Ματσόν στάθηκε στα 21 λάθη στα οποία υπέπεσε ο αντίπαλος κι όχι σε λάθη ουσίας, που δεν φαίνονται σε καμία στατιστική και έχουν να κάνουν με τις επιλογές προσώπων για την ομάδα του. Στα τραγελαφικά του αγώνα, ένα κάρφωμα είχε στο ενεργητικό του ο Μάρσαλ και το πανηγύρισε σαν να έκρινε τον τελικό του πρωταθλήματος. Τελικά δικαιολογείται η συμπεριφορά του, μια και ήταν οι μοναδικοί του πόντοι στον αγώνα (και να σκεφτεί κάποιος ότι ήρθε ως σκόρερ) και ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει σε 11 λεπτά συμμετοχής. Εκείνος δε ο Γκαβέλ είναι ξεκάθαρο ότι δεν ανήκει στην Α1 και το αταλάντευτο και αγέρωχο της παρουσίας του στον αγωνιστικό χώρο μόνο ηρωικές προσπάθειες μπορεί να υποστηρίξει. Ο Σλοβάκος ίσα που θα μπαίνει στους αγώνες του Αρη για να προσφέρει φάουλ και ολίγο από εκνευρισμό στον αντίπαλο, όχι πάντα, αλλά στις καλύτερες εμφανίσεις του. Κι ο Θεός βοηθός, εκτός κι αν δεν υπάρχουν οι υψηλοί στόχοι και η τρίτη θέση στο πρόγραμμα, οπότε το ξανασυζητάμε.