Πετραδάκι, πετραδάκι...

Οι καινούργιες ομάδες θέλουν χρόνο. Ο.K., το ξέρουμε, ακόμα κι αν οι καινούργιες αυτές ομάδες κλείνουν 100 χρόνια ύπαρξης. Το γιατί σχεδόν κάθε χρόνο η ομάδα του Παναθηναϊκού είναι «μια καινούργια ομάδα που θέλει πίστωση χρόνου» δεν αφορά τη σημερινή διοίκηση, αλλά τις προηγούμενες. Εκείνες ξέρουν ή δεν ξέρουν για ποιους λόγους γινόταν αυτό. Η σημερινή αυτό που ξέρει ή οφείλει να μάθει πολύ γρήγορα, πριν βρεθεί -χτύπα ξύλο- μπροστά σε απώλεια ενός, δύο ή και των τριών φετινών στόχων (πρωτάθλημα, Κύπελλο, καλή ευρωπαϊκή πορεία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας), είναι πώς και πότε θα καταφέρει αυτή η ομάδα να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό «ομάδα». Και να δώσει χαρά στον κόσμο της με τον μαγικό συνδυασμό-τζακπότ, που είναι τίτλοι και ωραίο θέαμα μαζί. Δύσκολο; Δύσκολο, αλλά από τόσους επιφανείς Παναθηναϊκούς μαζεμένους σε μια διοίκηση δεν μπορείς παρά να έχεις απαιτήσεις.

Απαιτήσεις έχει, φυσικά, ο κόσμος από τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές. Από τον πρώτο να δικαιολογήσει το βιογραφικό του, να αξιολογήσει το υλικό του, να βρει έναν κορμό που θα του κάνει τη δουλειά και να παρουσιάσει το συντομότερο δυνατόν ένα σχήμα που θα νικάει όμορφα, παίζοντας ακόμα πιο όμορφα. Με 1-0 κέρδιζε κι ο Πεσέιρο. Και ο Μπάκε, που λέει ο λόγος. Και ο Σκάζνι και ο Σουμ και ο Μαλεζάνι. Κανείς τους, εξ όσων γνωρίζω, δεν έφυγε ως επιτυχημένος για να πάει να εργαστεί στην Τσέλσι ή την Μπαρτσελόνα... Αντιθέτως, ο Τεν Κάτε από αυτές τις δύο ήρθε. Πρώτος ή δεύτερος προπονητής μικρή σημασία έχει, όταν μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο και προπονητές που δεν έχουν δει αγώνες της Τσέλσι ή της Μπαρτσελόνα ούτε από τη NOVA.

Από τους ποδοσφαιριστές η βασική απαίτηση είναι να παίξουν ορισμένοι στα επίσημα όπως παίζουν και στα φιλικά. Με την ίδια διάθεση και το ίδιο λιγοστό άγχος. Η δικαιολογία «δεν έχω πάρει πολλές ευκαιρίες» είναι μια χαρά άλλοθι, καταρρέει όμως επειδή χάλασε την πιάτσα ο Νίνης, ο οποίος στα 17 του μπήκε στο γήπεδο κόντρα στο Αιγάλεω κι έκανε παπάδες. Λίγες μέρες μετά έβαλε το πρώτο του γκολ κόντρα στον Πανιώνιο και στη συνέχεια καθάρισε με δύο γκολ την ΑΕΚ. Με τη διαφορά ότι ο Νίνης πήρε τις ευκαιρίες του από τον Μουνιόθ, ενώ ο Γκάμπριελ, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Τζόρβας και ο Ρουκάβινα περιμένουν να κάτσει η μπίλια στο «0» για να δουν ενδεκάδα. Κατανοώ πλήρως το βάθος και το εύρος του ρόστερ. Τα χρήματα που δαπανήθηκαν πρέπει να δικαιολογηθούν απ' αυτούς που τα εισέπραξαν, τους ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές. Να θυμίσω μόνο κάτι: στον μπασκετικό Παναθηναϊκό το triple crown ήρθε με τους δύο πιο ακριβούς, τον Ντελκ και τον Γιαβτόκας, να περνάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν με τζιν και πουκάμισο κάπου στα επίσημα. Δεν νομίζω να χαλάστηκε κανείς από τη συγκομιδή τίτλων -εκτός από τους ίδιους. Αν πρέπει λοιπόν και στον ποδοσφαιρικό αδελφό να γίνει κάτι αντίστοιχο, να μείνουν μερικά εκατομμύρια ευρώ στον πάγκο ή την εξέδρα, ας γίνει έτσι. Μια διευκρίνιση μονάχα: εξαιρώ απ' αυτή την κουβέντα τον Ζιλμπέρτο. Η παρουσία του -όποτε κρίνει ο κόουτς ότι πρέπει να παίζει- είναι απαραίτητη αγωνιστικά (όπου να 'ναι εκτιμώ ότι θα βελτιωθεί αισθητά), ψυχολογικά για τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους του και σε επίπεδο πολυτέλειας και «βιτρίνας» προς τα έξω. Είναι ο «Παναθηναϊκός του Ζιλμπέρτο Σίλβα» κι αυτό, όσο να 'ναι, δίνει περισσότερους πόντους στην ομάδα. Ακόμα και στην αντιμετώπιση από τους διαιτητές.