Βουγιουκλάκη - Μπεζεντάκου

Αλλο πράκτωρ, άλλο εισπράκτωρ, που έλεγε και ο Βέγγος και άλλο σύστημα και άλλο διάταξη, που θα σας έλεγε κάθε άνθρωπος ο οποίος ασχολείται σοβαρά με το ποδόσφαιρο. Το σύστημα έχει πάντα διάταξη, αλλά η διάταξη μπορεί να μην έχει σύστημα. Σύστημα είναι αυτό που διδάσκει ο προπονητής στους παίκτες με τις ασκήσεις τακτικής: «Εσύ όταν φεύγεις στη γραμμή, ο πλάγιος επιθετικός θα σε ακολουθεί στην ευθεία και θα περνάει πίσω από την πλάτη του αμυντικού να κάνει το overlapping» και τα άλλα τα ψαγμένα. Το σύστημα μπορεί να διατηρηθεί όταν η διάταξη αλλάξει μέχρις ενός σημείου, ας πούμε από το 4-4-2 στο 4-5-1. Αν όμως στην τούρλα του τέλους ο προπονητής το γυρίσει στο 3-5-2, πάνε οι αυτοματισμοί και οι τακτικές. Το μόνο που κάνουν οι παίκτες είναι να κρατάνε τις θέσεις τους και αποφασίζουν όπως τους φωτίσει ο Θεός. Κλασικό παράδειγμα το ματς του Παναθηναϊκού με τη Γιουνάιτεντ με προπονητή τον Γιτζάκ Σουμ. Οταν η Πανάθα βρέθηκε πίσω στο σκορ, ο Σουμ τη φόρτωσε επιθετικούς βγάζοντας μπακ και καταλήγοντας κάποια στιγμή να παίζει WM της εποχής του Τσολίνα και του Μεσσάρη.

Ολα τα προηγούμενα για την κουβέντα που μόνιμα γίνεται, γιατί ο τάδε προπονητής δεν γυρνάει το σύστημα από 4-3-3 σε 4-4-2 ή από 4-3-3 σε 4-5-1. Διότι σε τόσο διαφορετικά συστήματα θα καταστρέψει τους αυτοματισμούς της ομάδας, μια και οι παίκτες δεν έχουν κουμπάκια να τα πατάς και να αλλάζουν τις ενστικτώδεις κινήσεις τους. Το μόνο για το οποίο μπορεί να γίνει κριτική στον προπονητή είναι γιατί διάλεξε ένα σύστημα αφού δεν έχει παίκτες να το εφαρμόσει. Στην περίπτωση της ΑΕΚ, με τον Λαγό μόνο να μπορεί να παίξει την αριστερή γραμμή και στα δεξιά τον χαρούμενο Κοσοβάρο Περπαρίμ Χετεμάι, το να αποφάσιζε ο Δώνης να διδάσκει ως βασικό σύστημα το 4-4-2 θα ήταν συνταγή καταστροφής. Η μεγάλη ΑΕΚ του πρώτου μέρους της δεκαετίας του '90 φυσικά έπαιζε 4-4-2 αλλά τα δύο ζευγάρια, Κασάπης, Σαβέφσκι στα αριστερά και Μπορμπόκης, Μπατίστα στα δεξιά έχουν σχέση με τα σημερινά ζευγάρια όση ο Παπαμιχαήλ και η Βουγιουκλάκη με τον Δαϊλάκη και την Μπεζαντάκου. Η μοναδική ομοιότητα είναι η αριθμητική.

Κούφια η ώρα που το ακούει, τον Μπάγεβιτς να έφερνε η ΑΕΚ, αμφιβάλλω ότι θα μπορούσε να διδάξει 4-4-2 με το σημερινό υλικό. Ακούγεται ανυπόφορα παλιομοδίτικο, αλλά με τρία αξιοπρεπέστατα στόπερ, τους Κυργιάκο, Μαϊστόροβιτς και Αλεξόπουλο, ένα νεαρό φουλ μπακ, τον Εντσον Ράμος, που τα προβλήματα πειθαρχίας θα μπορούσαν να καλυφθούν από το δεξί στόπερ, και τον Χουανφράν να βγαίνει περισσότερο και να καλύπτεται από τον Αλεξόπουλο, με τον Μπασινά και τον Πελετιέρι να πλαισιώνουν τον Σκόκο και δύο από τους Μπλάνκο, Εντίνιο και Τζεμπούρ στην κορυφή, η ΑΕΚ μπορεί να αποδώσει καλύτερη μπάλα από το σημερινό ταμπούρι του '21. Αν, βέβαια, υπάρχει η δυνατότητα να διδαχτεί το 3-5-2 τόσο προχωρημένα στη σεζόν.


H ανακήρυξη του Σωτήρη Κυργιάκου σε captain της ομάδας ήταν μία από τις κλασικές «ντεμοτεχνικές» κινήσεις. Οπου πρώτα δημιουργείται ένα σενάριο και μετά διαδίδεται στον «ντεμοτεχνικό» κυβερνοχώρο. Ο Σωτήρης Κυργιάκος γίνεται λοιπόν αρχηγός. Επικεφαλής μιας ομάδας κομάντος μπαίνει στο Καραϊσκάκη και μέσα σε μια κόλαση αφιονισμένων «γαύρων» παίρνει την ταυτότητα του Ντιόγο, χαμογελάει αλάνικα προς την 7 και πανηγυρίζει έξαλλα τη νίκη στα αποδυτήρια αγκαλιασμένος με τον δεύτερο ηγέτη της ΑΕΚ, τον Μαϊστόροβιτς. Την ίδια στιγμή ο πρωτομάστορας της επιτυχίας Γιώργος Δώνης δείχνει τον αρχιτέκτονα της επιτυχίας, τον άνθρωπο που όπως ο Χριστός στους μαθητές ανακοίνωσε πότε θα φύγει από κοντά τους, έτσι και αυτός ανακοίνωσε στους ΑΕΚτσήδες ότι θα φύγει από την προεδρία, τον… Τον ποιόνανε; Το σενάριο με τα 11 αλάνια της ΑΕΚ, που θα έλεγε και η Σοφία, είχε αρχίσει να μπλέκεται πριν ξεκινήσει το ματς του Καραϊσκάκη, όταν ανεξήγητα δεν έκανε την εμφάνισή του ο Ντέμης Νικολαΐδης.

Εχει τώρα νόημα αν ο Ντέμης πήγε ή δεν πήγε στο Καραϊσκάκη; Εχει όταν η εμφάνισή του είναι αναμενόμενη και όταν κανένας «ντεμοτέχνης» ή «ντεμολάτρης» μετά το ματς δεν ενδιαφέρθηκε να πει τους λόγους. Επίσης έχει όταν οι «ντεμομάχοι» λένε ότι οι σχέσεις του με τον Τάκη Κανελλόπουλο δεν είναι αυτές που ήταν πριν από ένα χρόνο. Τέλος πάντων, c’est la vie και καμιά φορά τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα σχεδιάζουμε…

Πάντως ο Γιώργος Δώνης μια χαρά αυτοσυγκράτηση έχει με τους διαιτητές, μια χαρά τα πάει με τους παίκτες και νομίζω ότι αν είχε το περσινό υλικό της μιας χρήσης θα τα πήγαινε καλύτερα από τον Φερέρ. Περιέργως, διότι δεν του φαίνεται, ο προπονητής που κοπανιέται περισσότερο με τους διαιτητές είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε.

Ο Βαλβέρδε πρέπει να είναι ο προπονητής του Ολυμπιακού που έχει περάσει τον περισσότερο χρόνο στην αγκαλιά των τέταρτων. Ιδιαίτερα ύστερα από σκληρά μαρκαρίσματα ο Βαλβέρδε βρίσκεται καβάλα στον τέταρτο φωνάζοντας στον διαιτητή να δώσει στον αντίπαλο κάρτα. Αντίθετα, στα αποδυτήρια ο Βαλβέρδε είναι ήρεμος. Η μόνη περίπτωση μέχρι τώρα που ο Βαλβέρδε outshitted παίκτη ήταν στο φιλικό με τον Ιωνικό, με τον Λέτο. Οσο για τη σχέση με τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς, το να ξεχέζει τον Βαλβέρδε ύστερα από κάθε γκολ πάει να γίνει γούρι. Τώρα τι σκέφτεται μέσα του ο Ισπανός, δικαιολογεί τον Κοβάσεβιτς από χαρακτήρα ή κάνει την ανάγκη φιλοτιμία αφού πίσω από τον Κοβάσεβιτς υπάρχει μόνο ο Μήτρογλου, η αλήθεια θα αποκαλυφθεί έπειτα από 50 χρόνια, όταν ανοίξουν τα μυστικά αρχεία του Ολυμπιακού.

Οπως και ποτέ δεν θα απαντηθεί το εξής ερώτημα: «Εάν κάποια βάσκανος μοίρα είχε στείλει τον Χενκ Τεν Κάτε στον Ολυμπιακό ή τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς στον Παναθηναϊκό, σήμερα ο ένας από τους δύο δεν θα είχε μάθει να παίζει μπαγλαμαδάκι στη φυλακή;». Τον περασμένο Φεβρουάριο ο επιθετικός της Σπάρτα, Ντένις ντε Νόερ, είχε δηλώσει ότι «σε κάθε σύλλογο βλέπεις το ίδιο πράγμα με τον Τεν Κάτε. Τον πρώτο χρόνο όλα πηγαίνουν μια χαρά. Τον δεύτερο χρόνο πλακώνεται με όλους τους παίκτες. Το έχει κάνει σε κάθε σύλλογο που δούλεψε…». Στον Παναθηναϊκό παραλίγο να ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα.

Στην περίπτωση του Μίκαελ Νίλσον, που στο ημίχρονο του ματς με την Ιντερ τον κατηγόρησε ότι αντί για την ομάδα του παίζει για το φιλαράκι του τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Κανένας δεν το πήρε και πολύ στα σοβαρά. Πρώτον, επειδή σε τέτοιο επίπεδο οι φιλίες δεν παίζουν ρόλο. Δεύτερον, επειδή με τον χαρακτήρα που έχει ο Ιμπραΐμοβιτς τον τελευταίο φίλο που είχε ήταν στο νηπιαγωγείο. Μόνο που ο κόουτς πρέπει να το εννοούσε. Μετά το ματς με την Ιντερ ο Νίλσον κοιμάται στο σκυλόσπιτο της Παιανίας. Και άντε να ρωτήσει τον Τεν Κάτε το γιατί και το πώς. Τον κόβεις ότι όταν παίρνει ανάποδες είναι από τους τύπους που στα μάτια ανάβουν τα λεντάκια.

Μια απόφαση του κόουτς Κάτε όχι μόνο είναι σωστή, αλλά ικανοποίησε και τον κόσμο. Η χρησιμοποίηση του Αλέξανδρου Τζόρβα, που όχι μόνο έχει μεγαλύτερη ανοχή της κερκίδας σε λάθη λόγω πρώτης εμφάνισης, όπως σωστά έγραφε ο Νικολογιάννης, αλλά είναι και ο πρώτος παίκτης-δημιούργημα της Παιανίας μετά τον «Κάρα» και τον Γκούμα, όπως μου έλεγε ένας μέγας γνώστης της παναθηναϊκής ψυχής. Εκτός που από τα χούγια του καταλαβαίνεις ότι είναι γεννημένος για τερματοφύλακας. Βρέστε μου ένα βιβλιόφιλο και φιλόζωο στόπερ και θα υποκλιθώ. Στους τερματοφύλακες όμως τα βλέπεις όλα.

Ο Στέφανος Κοτσόλης είναι απόφοιτος του Λυκείου «Πλάτων» και μιλάει τρεις γλώσσες. Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος είναι ένας από τους 1.400 ανθρώπους που πλήρωσαν εισιτήριο για να δουν τον «Δήμιο του Σεν Πιέρ». Ο Αντώνης Νικοπολίδης είναι αρχαιολάτρης. Ακόμη και για τον Γιώργο Μήρτσο μπορεί να πει κανείς ότι χόμπι έχει τη μουσική. Πείτε μου τώρα εσείς στόπερ που μπήκε τον τελευταίο μήνα σε βιβλιοπωλείο και παραιτούμαι της απόψεώς μου. Αντε να το έχει κάνει ο Νταμπίζας, για να είμαι δίκαιος. Παρ’ ότι περισσότερο τον έχω να διαβάζει το βιβλίο «Το δύσκολο είναι το πρώτο εκατομμύριο κοψίματα. Μάθε πώς μπορείς να γίνεις εκατομμυριούχος στόπερ στα στατιστικά του Γαλάνη».


H πιο ενδιαφέρουσα ποδοσφαιρική, κοινωνιολογική σειρά ήταν «Ο άντρας μου ο…» στο «Φως». Μια γυναίκα ποδοσφαιριστή ή προπονητή μιλούσε για τον άντρα της. Στη φωτογραφία στο σαλόνι, πίσω από τον καναπέ, πολλές φορές εμφανιζόταν το σκρίνιο. Το πιο δημοφιλές βιβλίο ήταν «Η μεγάλη ιατρική εγκυκλοπαίδεια» μπας και αρρωστήσουν τα παιδιά.