Εναν παίκτη να κλοτσάει

Δεν είναι ντροπή και δεν είναι απαραίτητο η ομάδα να λέγεται Αστέρας και ο ποδοσφαιριστής Καρντόσο. Από τη Ρεάλ με τον Μακελελέ μέχρι τη Γιουνάιτεντ με τον Ρόι Κιν, οι μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου φροντίζουν να έχουν στη σύνθεσή τους έναν enforcer. Τον παίκτη που, όταν το ματς πάει στον τσαμπουκά, θα δώσει περισσότερες από όσες έφαγε, προσθέτοντας και μερικές για λογαριασμό των συμπαικτών του. Συνήθως ο παίκτης που τσαμπουκαλεύτεται σε ό,τι επίπεδο χρειαστεί είναι αμυντικό χαφ, ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος του πέναλτι. Αλλά τσαμπούκια έχουν εμφανιστεί σε όλες τις γραμμές, μέχρι και τερματοφύλακες, όπως οι τριαντάρηδες μπορούν να θυμηθούν τον Μήρτσο και οι πενηνταφευγάρηδες τον Βόμβα. Στον Ολυμπιακό ο τελευταίος enforcer ήταν ο Καρεμπέ. Ενα κλασικό δείγμα της ισορροπίας που χρειάζεται ο ρόλος, αφού ο Γάλλος τρόμαζε με το βγάλσιμό του στην μπάλα και μόνο σε έκτακτες καταστάσεις επιστράτευε τον «άλλο» τσαμπουκά. Από τότε στον Ολυμπιακό, εκτός του Μάριτς, που τσαμπουκά είχε αλλά από μπάλα ήταν υαλοκαθαριστήρας δίνοντας πάσες στο πλάι, και του Καστίγιο, που ήταν όμως περισσότερο αντιαθλητικός από ό,τι άλλο, παίκτης που να μπλεχτεί στα δύσκολα δεν υπάρχει.

Οταν ο Κυργιάκος έκανε τα δύο μαρκαρίσματα στα δέκα πρώτα λεπτά, ανησυχούσε μόνο για τον διαιτητή. Το ίδιο και οι συμπαίκτες του. Γιατί το να σκεφτεί «Αν κάνω τέτοιο φάουλ στον Ντιόγο, ο… θα κάνει χειρότερα» κολλάει στις τελίτσες. Ακόμη και πλήρης ο Ολυμπιακός δεν έχει τέτοιο παίκτη. Ο Στολτίδης έχει στείλει δύο Σκανδιναβούς στο νοσοκομείο, αλλά οι τραυματισμοί ήταν αποτέλεσμα αγαρμποσύνης και όχι εσκεμμένης «κακίας». Ο Ντουντού μπορεί να χώσει την περιστασιακή κλοτσιά, αλλά θα τη ρίξει στην οικονομία της εξέλιξης της φάσης και όχι για να σπάσει τσαμπουκά. Οσο για τον Μπελούτσι και τον Πατσατζόγλου, αμφιβάλλω αν έχουν πάρει κίτρινη κάρτα για κλοτσιά.

Δικαιωματικά τώρα κάποιος έχει το δικαίωμα να πει «Ρε Πανούτσο, γράφεις ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει έναν παίκτη για να κλοτσάει;». Η απάντηση είναι «Ναι, μέσα στη λογική του ελληνικού ποδοσφαίρου». Ούτε κάτι σαν τον Κάρλσεν, τον τυπά της Νόρντζελαντ που φορούσε το κράνος, ούτε κάτι σαν τον Κολτσίδα ή τον Βάιο στα ντουζένια τους. Ούτε καν σαν τον Καρντόσο. Κάτι στον τύπο του Γκαρσία. Του ΠΑΟΚ ή του Αρη, δεν παίζει ρόλο.

Οσο ο Ολυμπιακός δεν θα έχει ένα παίκτη να τον σκέφτονται οι αντίπαλοι πριν κλοτσήσουν, θα συμβαίνουν δύο τινά. Πρώτον, θα πέφτει κλοτσιά σύννεφο από όποια ομάδα επιλέξει αυτόν τον τρόπο του παιχνιδιού. Δεύτερον, οι παίκτες θα καταφεύγουν στο θέατρο. Αδυνατώντας να ανταποδώσουν το σκληρό παιχνίδι, θα βουτάνε για να καθαρίσει για την πάρτη τους ο διαιτητής, αδικώντας τους αντιπάλους. Οσοι δεν θυμούνται τη φάση που ο Γκαλέτι βουτάει μετά το φάουλ μπας και αποβληθεί ο Μαϊστόροβιτς, ας μην έχουν πρόβλημα. Η φάση θα επαναληφθεί και σε άλλα ματς.


ΟΓιώργος Δώνης μπορεί να είναι ο πιο ελπιδοφόρος Ελληνας προπονητής ή ο προπονητής που, έχοντας το έκτο μεγαλύτερο μπάτζετ, ίσα που έσωνε τη Λάρισα, όπως επιμένει ο Γ.Κ. Ανεξάρτητα όμως από την καριέρα του, τη συγκεκριμένη στιγμή και με το υλικό που έχει αμφιβάλλω αν η ΑΕΚ μπορεί να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο.

Δεν νομίζω ότι κάποιος λογικός άνθρωπος θα στεκόταν στη δήλωση του Ντέμη Νικολαΐδη ότι η ΑΕΚ έχει το καλύτερο υλικό στα πέντε χρόνια της διοίκησής του. Ιδιαίτερα όταν η δήλωση είχε γίνει πριν από τη μεταγραφή του Πελετιέρι. Στη θέση του τερματοφύλακα η ΑΕΚ είναι καλύτερα από πέρυσι. Μπορεί ο Κόντης να μην μπει στο Hall of Fame του ποδοσφαίρου και ο Τζιωρτζιόπουλος να μην ψηφιστεί ως ο παίκτης της εκατονταετίας, αλλά το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και με τον Γεωργέα και τον σημερινό Χουανφράν. Τα στόπερ είναι καλά, αλλά τα χαφ μετριότατα. Ο Μπασινάς υπέγραψε στην ΑΕΚ, αφού πρώτα εξάντλησε τις πιθανότητες να βρει ομάδα στο εξωτερικό και μόνο όταν του προτάθηκε τριετές συμβόλαιο για εξασφάλιση. Ο Πλιάτσικας είναι μια χαρά αμυντικό χαφ, πολύ καλύτερο από το να παρακαλάει τον Δώνη να του δώσει μια ευκαιρία, αλλά πολύ κατώτερο από το να προκαλέσει το ενδιαφέρον της Γιουβέντους και της Γιουνάιτεντ επειδή στο ματς με τον Παναθηναϊκό έδωσε βοήθειες στον Ράμος. Ο Ρίκκα δεν είναι τίποτα περισσότερο από αναπληρωματικός, ο Καφές ο καλύτερος παίκτης της Ελλάδας, σύμφωνα όμως μόνο με τον Ριβάλντο, και ο Πελετιέρι έχει γραμμένο στο DNA του defensive midfielder, αλλά μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός ματς όσο μπορεί να το κάνει ο Μάτος στον Παναθηναϊκό. Οσο για τα πλάγια, ο Λαγός έχασε την ουρά του στην περίοδο της απραξίας, ο Χετεμάι δείχνει την παραδοσιακή αγάπη των Κοσοβάρων στην ελευθερία, μεταφέροντάς το όμως στο γήπεδο, και οι υπόλοιποι είναι κατά συνθήκη πλάγια χαφ. Για να πεισθούν να μένουν στις θέσεις τους, ο Γιώργος Δώνης θα πρέπει να ξελαρυγγιάζεται. Εκτός λοιπόν κάποιας αποκάλυψης τύπου Νέιθαν Μπερνς, Γκέντσογλου ή Τόφφα, η ΑΕΚ έχει την ασθενέστερη μεσαία γραμμή όχι από τους τρεις μεγάλους αλλά και από ένα–δύο μικρότερους. Στην επίθεση η κατάσταση δεν είναι κακή. Ο Μπλάνκο αν τροφοδοτηθεί είναι κίνδυνος, αλλά την τροφοδοσία δεν μπορεί να την κάνει ούτε ο Σκόκο ούτε ο Τζεμπούρ ούτε ο Εντίνιο, τρεις παίκτες φτιαγμένοι για να τελειώνουν φάσεις και όχι να ψάχνουν άλλον να τις τελειώσει.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Γιώργος Δώνης είναι αυτό που θα αντιμετώπιζε κάθε άλλος προπονητής της ΑΕΚ. Πώς στον διάολο μπορεί να πηγαίνει η μπάλα από την άμυνα στην επίθεση με χαφ χαμηλής δημιουργικής ικανότητας. Και επειδή αυτό το πρόβλημα λύνεται μόνο με το σύστημα 4-1-1-1-1-1-1 και να πασάρει το χαφ την μπάλα στον μπροστινό του, ένα σύστημα όμως που έχει κάποια προβληματάκια στην κάλυψη του πλάτους, ο Δώνης δεν χρειάζεται ούτε να ασχοληθεί. Το πρόβλημα λύνεται από μόνο του με τις τριαντάρες μπαλιές με τις οποίες προσπαθεί να αναπτυχθεί η ΑΕΚ. Οσο τα τρία χαφ μένουν πίσω και με δύο γραμμές άμυνας η ΑΕΚ κρατάει το μηδέν, υπάρχουν ελπίδες κάποιος αντίπαλος να κάνει το λάθος, όπως έγινε με τον Βύντρα και τον Εντίνιο. Οταν όμως η ΑΕΚ τρώει γκολ και πρέπει να βγει στην επίθεση, τα γκολ θα ζευγαρώσουν, όπως έγινε με τον Πανιώνιο και τον Ολυμπιακό. Εξαίρεση φυσικά το ματς με τον ΠΑΟΚ. Αλλά οι παίκτες του Σάντος βάζουν δεύτερο γκολ μόνο σε πορτογαλικές εθνικές εορτές.

Το ότι ο Σάντος απολύθηκε επειδή η ΑΕΚ δεν έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο, για να προσληφθεί ο Φερέρ και να απολυθεί για τον ίδιο λόγο και να έρθει ο Δώνης, με την ΑΕΚ να παίζει πιο ταμπουρωμένη από τις ομάδες και των δύο, δεν μπορεί να οφείλεται στην ανικανότητα των προπονητών. Είναι θέμα χρημάτων. Ο καλός αμυντικός είναι φτηνότερος από τον αντίστοιχο επιθετικό και μια ομάδα με χαμηλό μπάτζετ μπορεί να διακριθεί μόνο αν παίξει ταμπούρι ή έχει τον χρόνο να περιμένει να βγάλει παίκτες. Στην ΑΕΚ η δεύτερη δυνατότητα χάθηκε μετά την αλλαγή πολιτικής. Εφαρμόζεται λοιπόν η πρώτη. Το πιο άδικο λοιπόν είναι να ρίχνεται το βάρος όχι στη διοίκηση που εφάρμοσε την πολιτική, αλλά στον Δώνη που είναι αδύνατον να κάνει κάτι καλύτερο.

Αντίθετα, στον Παναθηναϊκό ευθύνη έχει ο ικανότατος από το παλμαρέ της καριέρας του αλλά ανεξήγητα απροετοίμαστος Χενκ Τεν Κάτε. Αν όταν ο Τεν Κάτε αναλάμβανε τον Παναθηναϊκό δεν έγινε κάποιο λάθος να του δώσουνε τα DVD του Χαραυγιακού, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τέτοιους πειραματισμούς.

Ιδιαίτερα μετά τις δηλώσεις του ότι δεν πιστεύει στο rotation, τόσες αλλαγές από τον Τεν Κάτε δεν δικαιολογούνται, παρά μόνο αν στην προετοιμασία κοίταζε αλλού. Κλασικό παράδειγμα η «Υπόθεση Ιβανσιτς». Ο οποίος πέρασε από όλα τα στάδια. Από το «σκυλόσπιτο» που –όπως λένε οι Αμερικανοί– ο προπονητής βάζει τον παίκτη που δεν τον γουστάρει, μέχρι τον πάγκο, μέχρι τα αριστερά, μέχρι τα αμυντικά χαφ, χώρος που ο Ιβανσιτς έχει στην καριέρα του επισκεφθεί λιγότερο από τα Γκαλαπάγκος. Και για όποιον θα ρώταγε «Απαγορεύεται να πειραματισθεί ο Ολλανδός;», η απάντηση είναι «ναι». Τουλάχιστον όχι τόσο πολύ και τόσο συχνά σε αυτό το σημείο της σεζόν. Γιατί ο πειραματισμός το καλοκαίρι σημαίνει ένα λιγότερο γκολ στη γερμανική «μπιραρία» που θα παίζει με τον Παναθηναϊκό. Σήμερα σημαίνει βαθμούς.


Το Θρασύβουλος – Πανσερραϊκός ήταν ό,τι πιο cool έπειτα από τα ματς Corinthians – Bolton Wanderers τον 19ο αιώνα. Γκολ έβαλε ο Πανσερραϊκός στο τελευταίο λεπτό και στις εικόνες από την κερκίδα οι μισοί συνέχιζαν να μιλάνε με τον διπλανό τους. Οι Φυλίτες είτε είναι ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στη Βρετανία και την Ελλάδα είτε το πήρανε απόφαση ότι δεν σώνονται και αποφασίσανε να μη σκοτίζονται.