Η Ανόρθωση και η... κατόρθωση

Το ότι ο Τεν Κάτε επέλεξε για το συγκεκριμένο παιχνίδι ένα δουλεμένο από πέρυσι δίδυμο, τον Γκούμα με τον Σαριέγκι, με (θεωρητική) υπεροχή στον FIR του Γκαλίνοβιτς, άρα και στην αντιμετώπιση του Σόσιν, είχε μια λογική. Μόνο που οι δυο τους είχαν να παίξουν παρέα από πέρυσι. Και τα έφερε έτσι η μοίρα που ο Βάσκος έκανε παιχνίδι εφάμιλλης ποιότητας και αξιοπιστίας με το περσινό 4-0 από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο. Θέμα στιγμής, θέμα γιορτής -των άλλων.

Οπως λέει κι ο επίτιμος: «Το έχω ειπεί και θα το ξαναειπώ». Το κέντρο της άμυνας είναι ο μοναδικός χώρος που πρέπει να τους εξετάζεις ως ντούο κι όχι ως δύο ξεχωριστούς παίκτες. Τους δύο καλύτερους αμυντικούς του κόσμου μπορεί να έχεις στο ρόστερ και να μη σου «κουμπώσουν» ποτέ. Ο,τι και να κάνεις, η άμυνα θα μπάζει σαν τον Τιτανικό μετά τον εναγκαλισμό με το παγόβουνο. Αν, όμως, βρεθεί ένα δίδυμο που αλληλοσυμπληρώνεται, που ο ένας καλύπτει τις αδυναμίες του άλλου, που κοιτάζονται στα μάτια και λένε χίλιες λέξεις, τότε τα προβλήματά σου μειώνονται στο ελάχιστο. Δεν είναι ότι δεν θα ξαναφάς γκολ στον αιώνα τον άπαντα, αλλά σίγουρα δεν θα φας τρία γκολ από δύο σέντρες.

Φυσικά και είναι στείρα, άγονη και άτοπη όλη η συζήτηση περί Κυργιάκου και τι θα είχε γίνει αν ο «Sotis» είχε επιστρέψει. Η ΑΕΚ με τον «Sotis» αποκλείστηκε από την Ομόνοια. Αλλά παίκτη σαν κι αυτόν δεν έχει ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε κανείς άλλος στην Ελλάδα, πάει και τελείωσε. Για τους γνωστούς ή άγνωστους λόγους, η ομάδα αποφάσισε ή αναγκάστηκε να πορευτεί με μια ενδεκάδα περίπου μέσους και μεσοεπιθετικούς, αλλά με κουκιά μετρημένα στην άμυνα: Γκούμα και Σαριέγκι ως κλασικά σέντερ μπακ (Βύντρα και Σιμάο είναι υπηρεσιακοί, Μελίσσης και Σιόντης είναι ακόμα μυθικά πρόσωπα, σαν τον Κένταυρο, τους έχουμε ακουστά, αλλά δεν τους έχουμε δει), ένα αριστεροπόδαρο όλο κι όλο αριστερό μπακ, τον Σπυρόπουλο και ουσιαστικά τους ίδιους με πέρυσι δεξιά, μια και Μουν και Γκάμπριελ μας προέκυψαν πολύ χαφ και ελάχιστα μπακ. Οποιος, όμως, νομίζει ότι το πρόβλημα της ομάδας είναι αποκλειστικά πίσω, επειδή ο Παναθηναϊκός έφαγε τρία γκολ, βλέπει το φύλλο και χάνει το τροπικό δάσος: όταν δεν μπορείς σε 90 λεπτά να κάνεις ούτε μία ευκαιρία της προκοπής, όταν σε ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο ο Μπεκιάι μόνο ποπ κορν και αναψυκτικό δεν πήρε για να παρακολουθεί το παιχνίδι, τότε τα αμυντικά λάθη είναι η βολική δικαιολογία. Ρίχνεις το ανάθεμα στον Γκούμα και τον Σαριέγκι και καθαρίζεις.

Μιλώντας για μπροστά, το ότι ο Σαλπιγγίδης είναι φιλότιμος το ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια. Το ότι έγιναν μια ντουζίνα μεταγραφές για να συνεχίζει να είναι το παιδί-λάστιχο, ομολογώ ότι δεν το φανταζόμουν. Πήδαγε για την κεφαλιά στην κορυφή, έβγαινε δεξιά, έκανε κούρσες, ξανάτρεχε για να κυνηγήσει τη δική του μπαλιά, μια και κανείς άλλος δεν έμπαινε στον κόπο, ανέβαινε στη σέντρα για να βοηθήσει στην κυκλοφορία, μόνο τους οπαδούς του Παναθηναϊκού δεν συνόδευσε στις θέσεις τους. Ολα τα άλλα τα έκανε. Εως πότε θα αντέχει να παίζει σ' αυτό το τέμπο; Εως πότε οι υπόλοιποι μπροστινοί θα «πατάνε» στη φιλοτιμία και τον ποδοσφαιρικό του αλτρουισμό και θα ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους σε ανούσιες ντρίμπλες και σέντρες από στημένες φάσεις;

Τελειώνοντας, μια στενόχωρη σκέψη: με βάση τη βαθμολογία του ομίλου, είναι ανοικτές όλες οι θέσεις και για τις τέσσερις ομάδες. Με βάση αυτά που έχουμε δει έως τώρα, η Ιντερ είναι ακόμα το φαβορί για την πρώτη και ο Παναθηναϊκός για την τέταρτη. Για τη δεύτερη και την τρίτη, η Βέρντερ με την Ανόρθωση -κι όχι απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά. Ενα πράγμα μόνο απεύχομαι: το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, με την Ανόρθωση στο ΟΑΚΑ, να μην είναι βαθμολογικά αδιάφορο για τον Παναθηναϊκό. Αν θυμάστε, όταν έγινε η κλήρωση ήταν αυτό «που θα σφράγιζε την πρόκριση στην επόμενη φάση».