Η μέρα της μαρμότας του ΠΑΟ

Μου το 'γραφε ένας φίλος χθες που μου 'χε στείλει ένα mail από την Κύπρο. «Η Ανόρθωση και η Ομόνοια θα διεκδικήσουν φέτος το κυπριακό πρωτάθλημα. Αν βρίσκονταν στην Ελλάδα θα διεκδικούσαν σίγουρα και το ελληνικό. Εχουν δεμένες ομάδες, καλούς προπονητές, ξέρουν να κερδίζουν πολλά από παίκτες που στην Ελλάδα δεν εκτιμάτε όσο θα 'πρεπε όπως ο Δέλλας, ο Σκοπελίτης, ο Μπεκιάι, ο Αλωνεύτης». Πώς να του δώσεις άδικο; Και πώς να του εξηγήσεις ότι στην Ελλάδα δεν εκτιμάμε τους ποδοσφαιριστές επειδή προτιμάμε τις συζητήσεις;

Πριν από καμιά δεκαριά μέρες έγραφα –δεν θυμάμαι με ποια αφορμή– ότι ο ΠΑΟ δεν είχε ανάγκη το καλοκαίρι από τόσες μεταγραφές και ότι επειδή η περσινή ομάδα του είχε χαμηλό μέσο όρο ηλικίας και δεν είχε πρόβλημα παικτών, αλλά απλώς έπαιζε πολύ για το αποτέλεσμα και κούραζε, ήταν λογικό να ψάξει για ένα νέο τεχνικό με ριζοσπαστικές ιδέες και να περιοριστεί σε τρεις – τέσσερις προσθήκες. Εγραφα επίσης ότι αν είχαν δαπανηθεί 20 και βάλε εκατομμύρια ευρώ σε τέσσερις το πολύ παίκτες ο ΠΑΟ θα ήταν πολύ καλύτερος. Το ματς με την Ανόρθωση δεν πρόσθεσε κάτι: απλώς επιβεβαίωσε ότι ο ΠΑΟ μπορεί να έχει περισσότερες λύσεις από πέρυσι, αλλά δεν έχει και υποχρεωτικά καλύτερη ομάδα: έχει, για την ακρίβεια, μια άπλαστη ακόμα διαφορετική ομάδα. Η μοναδική ερώτηση είναι αν ο Τεν Κάτε θα έχει τον χρόνο να την πλάσει.

Χημεία

Η πιο μεγάλη δυσκολία του ΠΑΟ στο ξεκίνημα της σεζόν δεν έχει να κάνει ούτε με τη λειτουργία της ομάδας ούτε με τη χημεία της. Τη χημεία θα τη φέρει ο χρόνος και η καλύτερη λειτουργία θα 'ρθει όταν ο Ολλανδός αποφασίσει τι θέλει: για την ώρα δικαίως ψάχνεται και πειραματίζεται αφού δεν έχει κάνει ούτε καν τις μεταγραφές της ομάδας –μην το ξεχνάτε. Οι πειραματισμοί του στην επίθεση π.χ. οφείλονται στην έλλειψη σφαιρικής εικόνας για το ταλέντο των παικτών αλλά και για τον χαρακτήρα τους. Για τον Τεν Κάτε, ο Μουν, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Ρουκάβινα, ο ίδιος ο Σόουζα (για να μην πω και ο Πετρόπουλος, ο Μάντζιος, ο Σαλπιγγίδης ακόμα και ο Ιβανσιτς και ο Κλέιτον) είναι άγνωστοι παίκτες. Τον Κλέιτον π.χ. στην αρχή τον είχε δει με κακό μάτι: τώρα τον χρησιμοποιεί ως βασικό. Για ένα προπονητή που είναι τρεις μήνες στην Αθήνα αυτές είναι λογικές δυσκολίες. Το άλυτο πρόβλημα είναι η συζήτηση για την άμυνα, μια συζήτηση που μπορεί να στραπατσάρει και τον ίδιο τον κόουτς.

Κανόνες

Το ποδόσφαιρο σε κάθε χώρα έχει τους δικούς του κανόνες. Στην Ελλάδα των 15 αθλητικών εφημερίδων και των δεκάδων ραδιοφωνικών εκπομπών είναι κανόνας ότι δεν πρέπει να ξεκινάς τη σεζόν με μια αδυναμία τόσο έκδηλη που προκαλεί ατελείωτες συζητήσεις. Ο Τεν Κάτε, νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμα στην Αγγλία όπου οι συζητήσεις για το ποδόσφαιρο τελειώνουν το βράδυ της λήξης του ματς, αντιμετώπισε τη δουλειά του στον ΠΑΟ με μια γοητευτική, αλλά εντελώς παράταιρη βρετανικότητα: πίστεψε ότι μπορεί να δουλέψει με τους αμυντικούς του για να τους κάνει καλύτερους χωρίς αυτοί να τελούν υπό διαρκή (σχεδόν καθημερινή) κρίση. Στην Αγγλία έτσι γίνεται, εδώ όμως είναι αλλιώς. Εκεί ο Τεν Κάτε θα είχε όλα τα περιθώρια να δουλέψει με τον Σαριέγκι, τον Σιμάο, τον Βύντρα, τον Μελίσση τσεκάροντας και τεστάροντας την καθημερινή πρόοδό τους: αν αυτή δεν υπήρχε θα ζητούσε ενισχύσεις. Η Ελλάδα όμως είναι μια περίεργη χώρα στην οποία οι κατά ριπάς κρίσεις φτάνουν στους παίκτες και ακριβώς επειδή είναι καθημερινές επηρεάζουν όχι μόνο τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές (που δεν ζουν μέσα σε γυάλα) αλλά και τους συμπαίκτες τους: εγώ αυτό που είδα στο ματς της Λευκωσίας είναι μια ομάδα που έχει δεχτεί σχεδόν μοιρολατρικά ότι είναι ελλιπής διότι έχει πρόβλημα στην άμυνα.

Συζήτηση

Στην Ελλάδα φτάνει μια συζήτηση για να σε διαλύσει κι αλίμονο σε όποιον την επιτρέπει. Για χρόνια ο Ολυμπιακός υπέφερε τη συζήτηση της έλλειψης του μεγάλου κεντρικού αμυντικού που θα λέγονταν «Αγιάλα», «Κολοτσίνι», «Πελεγκρίνο», «Νικιφόροφ» - δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε. Αυτοί που υπέφεραν πιο πολύ ήταν οι ίδιοι οι παίκτες που έπαιζαν: τελούσαν διαρκώς υπό κρίση και μάλιστα χωρίς αυτός με τον οποίο συγκρίνονταν να αγωνίζεται δίπλα τους. Κάποια στιγμή ήρθε ο μεγάλος Μπερμούδες, αλλά τα αμυντικά προβλήματα γίνανε μεγαλύτερα. Επρεπε να 'ρθει ο Μπάγεβιτς και μαζί του ο βετεράνος Σούρερ (που μόνο σούπερ σταρ δεν ήταν) για να γίνει κατανοητό ότι η μόνη λύση στην άμυνα ήταν ένας συνολικά πιο αμυντικός προσανατολισμός: πέρυσι η άμυνα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν εξαιρετική με καλύτερο παίκτη τον κάποτε διωγμένο Αντζα.

Συμπέρασμα

Ο Τεν Κάτε κυρίως και ο ΠΑΟ (ως οργανισμός) έχουν κάνει κάτι που στην Ελλάδα είναι ασυγχώρητο: επέτρεψαν να γεννηθεί η συζήτηση αντί να την τελειώσουν πριν φουντώσει αγοράζοντας ένα καλό στόπερ. Κατά τη γνώμη μου, ακόμα και με δύο αμυντικούς παραπάνω στο ρόστερ ο ΠΑΟ μπορεί να είχε τα ίδια προβλήματα στην άμυνα, αφού ο Τεν Κάτε δουλεύει κυρίως στη νοοτροπία προσδοκώντας να δει την ομάδα του να παίζει επιθετικά και δεν είναι από αυτούς που σκέφτονται πρώτα ή μόνο την άμυνα. Ομως χωρίς τις συζητήσεις για την «ακαταλληλότητα του Βύντρα», την «έλλειψη κεντρικών αμυντικών» και το «ασυγχώρητο λάθος της μη απόκτησης του Κυργιάκου» κ.λπ. η ομάδα θα είχε λιγότερη μουρμούρα και λιγότερο άγχος.

Κυρίως δεν θα είχε το άλλοθι της αποτυχίας που έχει γεννηθεί και που μπορεί να καταστρέψει τον ΠΑΟ: έπειτα από δέκα ματς, ότι ο Παναθηναϊκός είναι ελλειμματικός επειδή δεν πήρε στόπερ μοιάζει τόσο δεδομένο όσο το αποτέλεσμα μιας νεκροψίας. Εχει γίνει ήδη το πρώτο συμπέρασμα που ακολουθεί κάθε στραβοπάτημά του.

Μαρμότα

Ο ΠΑΟ μοιάζει παγιδευμένος στη μέρα της μαρμότας που λέγεται «έλλειψη κεντρικού αμυντικού». Και ο Ιανουάριος είναι ακόμα πολύ μακριά.

Ονειρο

Hθελα να πάρω ένα τηλέφωνο κάνα φίλο που ήταν στο χθεσινό Δ.Σ. της Λίγκας να μάθω τι είπανε οι πρόεδροι μεταξύ τους για την κοινή διαχείριση των τηλεοπτικών και την ψήφο στον Γκαγκάτση, αλλά έβαλαν το συμβούλιο νωρίς το μεσημέρι και με πήρε ο ύπνος. Κι όπως συνήθως συμβαίνει το μεσημέρι όταν κοιμάμαι βλέπω όνειρα.

Να το τελευταίο:

«Ηταν λέει καλοκαίρι και έξω είχε 37 βαθμούς. Και οι παπαγάλοι, κόκκινοι οι πιο πολλοί λόγω βαριεστημάρας αλλά κι επειδή ήθελαν να κοιμίσουν το σύμπαν, έλεγαν "θα φύγει, θα φύγει, το 'χει πει κι ο μεγάλος που κατάλαβε ότι άλλο τέτοιο πρωτάθλημα σαν το φετινό δεν μπορεί να γίνει". Και είπαν τα βατραχάκια "ωραία, αφού θα φύγει να ρίξουμε και στη Συγγρού κάνα σπόρι για να τρώνε οι παπαγάλοι και οι κόρακες και να είναι ευχαριστημένοι μαζί μας". Και πού θα πάει; ρωτούσαν τα καναρίνια που δεν πίστευαν τίποτα. "Θα πάει στην πλατεία Αλεξάνδρας γιατί τον θέλει ο θείος", λέγαν οι παπαγάλοι. Και πέρασε ο καιρός (πράγμα που αποδεικνύεται από το ότι ενώ αρχικά έβλεπα τον Πιλάβιο με βερμούδα μετά τον έβλεπα με κοστούμι) και φτάσαμε στο παραπέντε της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων. Και πήγε ένας και ρώτησε τον μεγάλο "τι θα γίνει, αρχηγέ; Θα τον προσλάβεις για λίγο σαν τον Σαλελέ να γλιτώσει ο κόσμος;". "Πριτς", του είπε. "Μόνο έτσι το 'χω στην τσέπη το πρωτάθλημα και στα παλιά μου τα παπούτσια αν οι άλλοι φωνάζουν, κάνουν κουάξ κουάξ και τραγουδάνε. Εγώ να το παίρνω θέλω και μόνο έτσι το 'χω σίγουρο". Και το πρόστιμο του ΣΔΟΕ; "Το πληρώνω εγώ και μη σε νοιάζει. Και θα πέσει και η κυβέρνηση όπου να 'ναι και θα καθαρίσουμε κι αλλιώς άμα δεν ξαναβγούν οι Τατούληδες". Και η Λίγκα; "Στα παλιά μου τα παπούτσια κι εσείς και η Λίγκα σας. Τη διαλύω κι αυτή κάποια στιγμή και σκοτίστηκα για τους υπόλοιπους. Ας πάνε να βρουν τον Πέτρο να του πουν τα παράπονά τους. Και τον πρόεδρο όποτε γουστάρω τον αλλάζω. Οσο η διαιτησία είναι εκεί που πρέπει, δέκα ψήφους τους έχω για πλάκα. Ποιος ΠΑΟΚ τώρα και ποιος Αρης; Σούζα τους βάζει ο Βασίλης".

Πόσα μπορεί κανείς να δει στον ύπνο του. Μέχρι και τον ίδιο τον Τατούλη άμα έχει φάει καλά…

Κανείς…

Μαθαίνοντας από τους παρεπιδημούντες τη Σούπερ Λίγκα τον λόγο που έβγαλε χθες στο Δ.Σ. της Λίγκας υπέρ του Βασίλη Γκαγκάτση ο Σωκράτης Κόκκαλης, θυμήθηκα κάτι που κάποιος μου είχε πει και θα 'θελα να κάνω ένα κουίζ. Ποιος έχει πει τη μεγάλη φράση «κανείς ποτέ δεν έχει παραμυθιάσει τον Σωκράτη όσο ο Γκαγκάτσης;».

Α) Ο Πέτρος Κόκκαλης
Β) Ο Γιώργος Λούβαρης
Γ) Ο Θωμάς Μητρόπουλος
Δ) Ο Βίκτορας
Ε) Ολοι οι προηγούμενοι σε διαφορετικές στιγμές τα τελευταία χρόνια.

Αντε, εύκολο είναι….