Aλληλέγγυοι μέχρις εκτροχιασμού

«Aπό σήμερα θα απέχουμε από κάθε είδους δραστηριότητα της Εθνικής ομάδας και αρνούμαστε να υπηρετήσουμε την Ελληνική Ομοσπονδία», ανακοίνωσαν την Κυριακή -με ανυπόγραφο, πάντως, τσιτάτο- οι «παίκτες της Εθνικής ομάδας μπάσκετ». Αραγε ποιοι υιοθετούν αυτή τη σκληρή στάση και ποιοι ακριβώς έχουν βάλει την τζίφρα τους κάτω από το χαρτί που εστάλη (όχι στα ΜΜΕ, αλλά) στον ΠΣΑΚ; Κανένας δεν γνωρίζει με βεβαιότητα.

Από την άλλη, κανένας δεν έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση του ή να ζητήσει δημόσια εξηγήσεις. Πέρα από την περίεργη μεθόδευση, φαίνεται ότι υπάρχει στις τάξεις των καλαθοσφαιριστών, διεθνών και μη, ομοψυχία. Στο διοικητικό συμβούλιο του ΠΣΑΚ, αυτό που καταγγέλλει την ΕΟΚ προς κάθε κατεύθυνση και ευαγγελίζεται τη σκληρή γραμμή μέχρι τη δικαίωση, μετέχει ένας από τους διεθνείς που φόρεσε τα γαλανόλευκα στο Πεκίνο (Τσαρτσαρής), άλλοι τέσσερις με πολυετή θητεία στην ομάδα (Λ. Παπαδόπουλος, Δ. Ντικούδης, Γ. Γιαννούλης, Μ. Παπαμακάριος), αλλά και ο «ρούκι» Κώστας Κουφός.

Οταν οι διεθνείς κατηγορήθηκαν ότι χρησιμοποίησαν την Εθνική ομάδα ως όχημα για να προωθήσουν τις συνδικαλιστικές τους διεκδικήσεις, το καλοκαίρι του 2007, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για να πείσουν περί του αντιθέτου. Ενα χρόνο αργότερα, οι ίδιοι έρχονται να δικαιώσουν τους τότε αμφισβητίες. «Δεν πρόκειται να υπηρετήσουμε την Ελληνική Ομοσπονδία», ξιφουλκούν, για να προλάβουν όσους αναρωτηθούν τι δουλειά έχει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με τους ανασφάλιστους συναδέλφους τους που παίζουν στην Α2.

Μισό λεπτό, φίλτατοι. Οταν φοράτε τη φανέλα των Εθνικών ομάδων, δεν υπηρετείτε την ΕΟΚ, αλλά το μπάσκετ. Υπηρετείτε το εθνόσημο, υπηρετείτε την πατρίδα σας, τον κόσμο που σας αγαπάει, όλους όσοι πανηγύρισαν μαζί σας τους πρόσφατους θριάμβους, τους πολλούς που μελαγχόλησαν, αλλά σας στήριξαν όποτε αποτύχατε. Υπηρετείτε ακόμα το ίδιο σας το καλό όνομα, αυτό που βασανίζεται το χειμώνα βυθισμένο μέσα στο βούρκο του οπαδισμού. Υπηρετείτε μέχρι και τους χορηγούς που φροντίζουν ώστε να μη βρέξει και να μη στάξει κάθε καλοκαίρι. Κοντολογίς, υπηρετείτε όλα όσα είναι σωστά και ζηλευτά, όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά γενικότερα στον αθλητισμό αυτής της ταλαίπωρης χώρας.

Για την απεργία του ΠΣΑΚ, υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό στο Κύπελλο (της ΕΟΚ) ή στο πρωτάθλημα (του ΕΣΑΚΕ). Το «όχι» στην Εθνική ομάδα, την έστω ανενεργή μέχρι το καλοκαίρι, βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε όσους πιστεύουν ότι στην Εθνική ομάδα μπάσκετ συντελείται κάτι διαφορετικό, ελληνικό (με την καλή έννοια) αλλά διόλου ελληνικό (με την κακή). Απολύτως αξιέπαινη η αλληλεγγύη προς τους ταπεινούς της Α2, λανθασμένος όμως ο μοχλός πίεσης.

Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τι συνέβη την τελευταία φορά που οι αθλητές κήρυξαν αποχή από την Εθνική ως μέσο πίεσης για να προωθήσουν τα αιτήματά τους; Η ομάδα έμοιαζε με σκορποχώρι στην επόμενη υποχρέωσή της και, εμφανώς ανέτοιμη, γνώρισε μία από τις πιο ταπεινωτικές ήττες της σύγχρονης ιστορίας της (από την Τσεχοσλοβακία). Πέμπτη σε ένα Ευρωμπάσκετ 8 ομάδων, θεωρήθηκε ότι απέτυχε παταγωδώς.

Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι απώλεσε την έξωθεν καλή μαρτυρία και «υποχρέωσε» το κοινό να της γυρίσει την πλάτη. Σπάνια ήταν η ατμόσφαιρα στην Εθνική πιο δυσοίωνη απ' ό,τι εκείνο το καλοκαίρι του 1991 στη Ρώμη.