Ευπαθή άκρα, σουίνγκ και «το μη χείρον...»

Aγώνας που κέρασε... χασμουρητά στο πρώτο μέρος και φόρτιση στο δεύτερο. Αγώνας των αλλαγών (Ντελούρα, Καφές). Αγώνας με γκέλες (Μαϊστόροβιτς) και διαιτητικές... κουτσουκέλες (να 'χουμε να συζητάμε). Αγώνας που, ως προς την ΑΕΚ, ανέδειξε ένα αξιοπρόσεκτο ένστικτο αυτοσυντήρησης, αλλά και πολλές αδυναμίες - όπως τα «ευπαθή» άκρα.

Συγγνώμη, αλλά μέχρι να γίνει το 1-0, θεαματικότερη φάση στη Νέα Σμύρνη ήταν εκείνη του 18ου λεπτού: όταν ο Σκούφαλης... ανέτρεψε τον Χουανφράν, κάπου στο κέντρο! Αν μη τι άλλο, η στιγμή προσέδωσε ενδιαφέρον σε ένα ερώτημα διάρκειας λίγων δευτερολέπτων: «ωχ, τι έχει συμβεί; Τραυματίστηκε ο παίκτης;». Μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο ουδεμία φάση είχε προσφέρει τη φόρτιση ενός ισχυρού, αμιγώς αγωνιστικού «ωχ». Στο 10' ο Μπλάνκο δεν πρόλαβε, στο 19' ο Κουτσόπουλος πρόλαβε τον Εντίνιο και στο 23' άπαντες πρόλαβαν να αντιληφθούν ότι η κεφαλιά του Μαϊστόροβιτς δεν θα ανησυχούσε τον Κρέσιτς.

Αν ο άρτι μνημονευθείς Σκούφαλης είναι «φτυστός» ο Mark Knopfler των Dire Straits, το τραγούδι του συγκροτήματος που ταιριάζει «κουτί» στα πρώτα 25' δεν χρειάζεται πολλή αναζήτηση: «Money For Nothing». Κατόπιν είχαμε το «Sultans Of Swing». Σουίνγκ, τσάμικο ή ζεϊμπεκιά, η κατ' ευφημισμόν επέμβαση του Μαϊστόροβιτς στη φάση του 26' έδωσε την ευκαιρία στον Χούτο να επιβεβαιώσει ότι διανύει περίοδο «τσακωμού» με το γκολ. Η μπάλα στο δοκάρι κι έπειτα στον ξαφνιασμένο Κυργιάκο, το σώμα του οποίου είχε ιδανική κλίση για ένα αυτογκόλ. Είδαμε κάτι άλλο μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους; Ναι, το... παρ' ολίγον 2-0 στο 33', όταν ο Πανιώνιος «έβγαλε κόντρα» με υποδειγματικό τρόπο. Ο Μάκος απέφυγε και τον Σάχα, αλλά ο Ράμος εξουδετέρωσε το πλασέ του.

Η ΑΕΚ του πρώτου μέρους δεν διέθετε στοιχειώδη δημιουργικότητα. Η εικόνα της δικαίωσε (πάλι) όσους διαπιστώνουν ότι δυσχεραίνει την ανάπτυξή της η συνύπαρξη του αρνητικού Μπασινά και του -σταθερού, στον ρόλο του- Πελετιέρι, στα χαφ. Ο Σκόκο είχε ορισμένες καλές στιγμές, αλλά «βολοδέρνοντας» κάπου στα δεξιά δυσκολευόταν να βοηθήσει την ομάδα του να προκαλέσει ρήγματα. Στον αντίποδα, η τριπλέτα Μάκου- Νικολάου- Κουμορτζί (με καλύτερο τον τελευταίο!) «έπνιγε» το παιχνίδι της «Ενωσης» χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Στον επιθετικό τομέα, οι γηπεδούχοι έδειχναν... ολιγαρκείς, ασχέτως αν η φάση-σουίνγκ του 26' τους χάρισε τον τίτλο «αποτελεσματικοί»: ό,τι έβγαζε η ταχύτητα των Κοιλιάρα και Σκούφαλη, και ο Χούτος.

Από τα πρώτα λεπτά της επανάληψης φάνηκε πως ο Πανιώνιος είχε χάσει σιγουριά, αυτοπεποίθηση. Λίγο η απουσία του αρκετά σταθερού Μπερτέ (τραυματίστηκε στο 44'), κάτι το άγχος, που λογικό είναι να απορρέει από τη φετινή αδυναμία της ομάδας να «πάρει» αποτελέσματα, η γηπεδούχοι άρχισαν «χλωμά» το δεύτερο μέρος. Ασορτί με το άψυχο πλασέ του του Χούτου στο 51'. Εννέα λεπτά αργότερα, ο Δώνης μετέτρεψε σε 3-5-2 τη διάταξη της ΑΕΚ που άρχισε να απειλεί, κυρίως από τα αριστερά. Το χρονόμετρο έδειχνε 56' όταν ο Μαϊστόροβιτς έχασε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία της «Ενωσης». Στο 58' είδαμε κάτι περισσότερο από την ισοφάριση: μια ακόμη ένδειξη της εκτελεστικής ικανότητας του Σκόκο. Ο Πανιώνιος χώλαινε, αλλά την τέχνη της εξαιρετικής (αντ)επίθεσης δεν την είχε ξεχάσει. Ο Νταλούρα σκόραρε ένα λεπτό μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο κι ενώ οι παίκτες της ΑΕΚ μάλλον σκέφτονταν ακόμη τη φάση του αδίκως ακυρωθέντος τέρματος που είχε πετύχει ο Εντίνιο στο 65'. Ουδόλως πρωτότυπη η «εξισορρόπηση» του 73', όταν ο διαιτητής Σταυρίδης απέφυγε να υποδείξει πέναλτι σε ανατροπή του Χούτου από τον Χετεμάι. Αντιθέτως, πρωτότυπη ήταν η ιδέα του Δώνη να επιστρατεύσει ένα (επίσης καινοφανές) 3-4-3. Αυτό όμως που «μίλησε» στο τέλος μάλλον ήταν η ατομική εμπειρία: ο Καφές ήταν εκεί που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή για να ισοφαρίσει και να επαναφέρει στις τάξεις των «κιτρινόμαυρων» τη γνωστή φιλοσοφική συζήτηση περί «μισοάδειου» ή «μισογεμάτου» ποτηριού. Φυσικά τίθενται και άλλα ερωτήματα. Ενα εξ αυτών: θα συνέλθει ο Μπασινάς;