Συγγνώμη, πού είναι το φρένο;

Η τελευταία εικόνα που έμεινε στο μυαλό μου από το Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία δεν έχει να κάνει με την Εθνική μας ούτε με τον τότε προπονητή της και νυν υφυπουργό για θέματα αθλητισμού. Λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο της επιστροφής συνάντησα στο αεροδρόμιο «Αρλάντα» της Στοκχόλμης μια παρέα από Ιταλούς μπασκετμπολίστες. Στο στήθος τους φορούσαν με καμάρι το χάλκινο μετάλλιο που είχαν κερδίσει, μολονότι είχαν περάσει 24 ώρες από τον μικρό τελικό. Ενα χρόνο αργότερα, η ίδια παλιοπαρέα σκαρφάλωνε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Στις τάξεις της είχε 2-3 παίκτες από εκείνους που κατέκτησαν χρυσάφι το καλοκαίρι του 1999 στο Παρίσι.

Τους ζήλευα τότε. «Μακάρι να επιστρέψουμε κι εμείς στην κορυφή και ν' αφήσουμε πίσω τα χρόνια της παρακμής», έλεγα.

Λίγο πριν η Εθνική μας εμφανιστεί στην «Μπεογκράντσκα Αρένα» για τον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2005, μια γωνιά των κερκίδων είχε στήσει «γαλάζιο» πάρτι με γαλλική «αξάν». Ο Πάρκερ και οι φίλοι του είχαν μόλις κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο και το γλεντούσαν σκαρφαλωμένοι στην εξέδρα, μαζί με 100 συγγενείς και φίλους. Για τη Γαλλία, που στέλνει παίκτες στο ΝΒΑ με ρυθμό αδιανόητο για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ήταν μια θριαμβευτική επιστροφή στο προσκήνιο. Αν έπαιζε λίγο πιο προσεκτικά τα τελευταία δευτερόλεπτα του ημιτελικού με την Ελλάδα, θα κέρδιζε μάλλον τον ευρωπαϊκό τίτλο. «Η ομάδα σας θα πρωταγωνιστεί για αρκετά χρόνια», έλεγα στον Γάλλο συνάδελφο Ζορζ Εντί μετά την απονομή.

Ο Πάρκερ αγαπάει την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Επαιξε ακόμη και στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2009, Σεπτέμβριο μήνα, όταν οι συνοδοιπόροι του στο ΝΒΑ ξεκούραζαν τα μάτια τους από τους λαμπερούς προβολείς των Ολυμπιακών Αγώνων. Του Μπαρνιάνι οι Ιταλοί τού είπαν να μην έρθει: «Θα τα καταφέρουμε και χωρίς εσένα».

Μία από τις δύο, η Γαλλία ή η Ιταλία, θα μείνει εκτός τελικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Ισως και οι δύο.

Δεν είναι σοκαριστικό αυτό που συνέβη; Κανονικά στο Ευρωμπάσκετ χωράνε όλοι οι καλοί. Και όλοι οι μέτριοι. Και οι καλύτεροι από τους κακούς. Για την ερχόμενη διοργάνωση προκρίθηκαν, μεταξύ άλλων, η Μ. Βρετανία, η ΠΓΔΜ και η Βουλγαρία. Ωστόσο, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι θα βγάλουν τα μάτια τους σε συμπληρωματικό προκριματικό τουρνουά, από το οποίο προκύπτει ένα και μονάκριβο «εισιτήριο». Αύγουστο του 2009 θα γίνει αυτό.

Φαντάζεστε λοιπόν να πάθαινε η Εθνική μας κανένα κάζο στο περσινό Ευρωμπάσκετ; Αν έμενε έξω από την πρώτη 8άδα, θα έμπλεκε κι αυτή με αυγουστιάτικα προκριματικά και θα έτρεχε (αντί του Πεκίνου) στις Σόφιες, στις Λισσαβώνες, στα Κίεβα και στα Μινσκ. Πόσοι από τους αστέρες της θα έθεταν εαυτούς στη διάθεση της ΕΟΚ για τέτοια ταλαιπωρία; Τι αποτελέσματα θα έφερνε μες στο κατακαλόκαιρο η αυτοσχέδια Εθνική που θα εμφανιζόταν στα προκριματικά; Ποιον τρόπο θα βρίσκαμε για να σταματήσουμε τη σχεδόν βέβαιη κατηφόρα;

Ας μη μεμψιμοιρούμε λοιπόν για την 5η θέση του Πεκίνου. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να χαθεί το κόκκινο χαλί κάτω από τα πόδια μιας ομάδας μαθημένης να κοιτάζει ψηλά.