Δυστυχώς δεν είμαστε στην Πριμέρα

Τι κοινό έχουν ο Ολυμπιακός (της Ξάνθης), η Σεβίλλη, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Τότεναμ και ο Αρης; Ολες αυτές οι ομάδες στους αγώνες που έδωσαν στα εθνικά τους πρωταθλήματα την περασμένη αγωνιστική (ανεξάρτητα από το πώς παρατάχθηκαν) έπαιξαν άμυνα με τέσσερις πίσω κι ένα μόνο κόφτη, δηλαδή με πέντε όλους κι όλους παίκτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαιξαν με τον ίδιο τρόπο: απλώς υπογραμμίζω ότι η προσέγγιση του ματς ήταν κοινή. Οι προπονητές τους φαίνεται να πιστεύουν ότι πέντε παίκτες είναι υπεραρκετοί για να σταματήσουν τον αντίπαλο σε παιγνίδια κόντρα σε ομάδες στα χαρτιά υποδεέστερες. Πλην του Βαλβέρδε, ο οποίος στην Ξάνθη διόρθωσε τον Ολυμπιακό στο δεύτερο ημίχρονο, οι υπόλοιποι έπαιξαν μέχρι το τέλος με αυτού του τύπου την τακτική. Ο Ηρακλής και η Τότεναμ τελείωσαν με συνθέσεις περισσότερο επιθετικές από αυτές με τις οποίες ξεκίνησαν, μολονότι το «παίζουμε άμυνα τέσσερις συν ένας» το κράτησαν μέχρι το τέλος!

Ενας
Αν δει κάποιος αυτά τα ματς (τα οποία έγιναν σε διαφορετικά πρωταθλήματα) είναι εντυπωσιακό πόσο κοινό είναι το πρόβλημα όλων στον τομέα της άμυνας. Είτε γιατί υπάρχουν στην επίθεση πολλοί επιθετικογενείς παίκτες (Ολυμπιακός, Ρεάλ Μαδρίτης, Σεβίλλη) είτε γιατί οι μηχανισμοί δεν λειτουργούν (Ηρακλής, Τότεναμ, Αρης), η εικόνα ήταν η ίδια: όλοι επέτρεπαν στους αντίπαλους χαφ να κατεβάζουν την μπάλα χωρίς σημαντικά προβλήματα (διότι το πρέσινγκ δεν λειτουργούσε) και όλοι επέτρεψαν στους αντίπαλους επιθετικούς να παίξουν ένας με έναν με όποιον από τους αντίπαλους αμυντικούς ήθελαν. Το πλέον διαβολικό είναι ότι όποιος αντίπαλος μέσος έκλεβε την μπάλα κι έβρισκε την ομάδα (τον Ολυμπιακό, τη Ρεάλ, τη Σεβίλλη, τον Αρη, τον «Ηρα» κ.ά.) λίγο απλωμένη στη μέση, μπορούσε άνετα να φτάσει στην περιοχή του αμυνόμενου χωρίς να ασχοληθεί κάποιος μαζί του, πλην του χαφ που τον περίμενε! Στον Ολυμπιακό αυτός ο παίκτης ήταν ο Ντουντού, στον Ηρακλή ο Μάρτος, στον Αρη ο Μπατιόν (κ.λπ.) – όπως κι αν τον έλεγαν ένας δεν αρκούσε. Στα ματς του ισπανικού πρωταθλήματος, επειδή έτσι περίπου έπαιζαν και η Χιχόν και η Νουμάνθια, έγινε πανηγύρι. Στην Πρέμιερ η Αστον Βίλα κέρδισε περίπατο, στην Ελλάδα γλίτωσε μόνον ο Ολυμπιακός, διότι ο Βαλβέρδε πρόλαβε και άλλαξε τη μεσαία γραμμή. Ο Πεντράθα όταν έβγαλε τον κουρασμένο Παπαστεριανό δεν έβαλε ένα φρέσκο χαφ αλλά τον Επστάιν, ο οποίος είναι επιθετικός, και το πλήρωσε. Ο δε Κίκε Ερνάντεθ μέχρι να καταλάβει τι γίνεται έχανε 3-0.

Λατίνοι
Ο Αρης δεν έχει μόνο Ισπανό κόουτς. Εχει και πολλούς Λατίνους κι αυτό είναι ένα επιπλέον ζήτημα. Αν στον Ηρακλή π.χ. ένα από τα προβλήματα τις δύο πρώτες αγωνιστικές ήταν η διαχείριση των ματς όχι μόνο από τον κόουτς, αλλά και από τους παίκτες, στον Αρη το πρόβλημα ήταν η προσέγγιση του αγώνα: μετά την αποχώρηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς ο Αρης μοιάζει με τάξη σχολείου που 'χει πάει πενταήμερη με τον αγαπημένο του καθηγητή και χωρίς το άγχος του λυκειάρχη. Σε αυτές τις περιπτώσεις θεωρητικά τηρείται ένα πρόγραμμα που προβλέπει επισκέψεις σε μουσεία, μνημεία, βιβλιοθήκες κ.λπ. –στην πραγματικότητα η πιτσιρικαρία ζει για το βράδυ, μπουγελώνεται, αναστατώνει ξενοδοχεία: έτσι κι αλλιώς ο καλός καθηγητής θα γράψει ότι όλα πήγαν καλά. Στον Αρη οι παίκτες από τα φιλικά κιόλας έδειχναν ότι βρήκαν τον δικό τους άνθρωπο: τα τακουνάκια, οι «ποδιές», οι «μαγικές» πάσες έδιναν κι έπαιρναν, μια και ο ένας συναγωνιζόταν τον άλλο. Οι τζαζ ορχήστρες που αυτοσχεδιάζουν είναι ωραίες, αλλά παίζουν μόνες τους. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει και αντίπαλος.

Εύκολα
Πέρυσι ο Αρης έπαιζε με χαλινάρι. Δεν έτρεχε όσο θα μπορούσε, αλλά δεν άφηνε και τον αντίπαλο να τρέξει. Στις προπονήσεις οι παίκτες έτρεχαν χιλιόμετρα και κάποιοι δυσανασχετούσαν. Επιβραβεύονταν οι προσεχτικοί και οι μαχητές και όχι οι αρτίστες. Ο Κόκε είχε καμιά φορά άχαρο ρόλο, ο Ζεντίλ κι ο Κάλβο έμεναν έξω για να παίξει ο αργός Ιβιτς, ο Αουρέλιο έβλεπε βασικό τον Βανγκέλι, ο «Νέμπε» κι ο Γκαρσία δεν έβγαιναν ποτέ, ο Αμορόζο με το καλημέρα γκρίνιαζε. Ολοι αναρωτιόντουσαν πώς θα ήταν η ομάδα αν έπαιζαν μαζί ο Κάλβο, ο Κόκε, ο Χαβίτο, ο Ζεντίλ, ο καλός Φελίπε, ο Νέτο, ο Αουρέλιο: η απάντηση είναι ότι η ομάδα θα ήταν πολύ καλή, αλλά για την Πριμέρα Ντιβιζιόν, επειδή εκεί υπάρχουν πολλές ομάδες που παίζουν ανοιχτά, προτιμώντας να χάσουν 3-4 (που εύκολα μπορεί να γίνει και 0 -4) αντί για 1-0. Εδώ είναι αλλιώς.

Περήφανοι
Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι ποιοτικό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και εύκολο. Εχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τους δικούς του κανόνες. Εδώ ανταμείβονται τα παιδιά που τρέχουν, διακρίνονται οι ομάδες που δέχονται δύσκολα γκολ, κάνουν την τύχη τους όσοι προπονητές φτιάχνουν σύνολα που δεν αφήνουν τον αντίπαλο να παίξει –όπως κι αν λέγεται, Ολυμπιακός ή Λεβαδειακός, δεν έχει σημασία. Ο Ερνάντεθ και εν μέρει και ο Πεντράθα πρέπει να κατάλαβαν ότι όσο πιο πολύ επιτρέπουν στον αντίπαλο να τσουλήσει την μπάλα στη μεσαία γραμμή ψάχνοντας τη στιγμή να χτυπήσει στην κόντρα τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουν να πάρουν το ματς. Πρέπει να το κατάλαβαν, αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Γιατί οι Ισπανοί για την αποτελεσματικότητα του ποδοσφαίρου τους είναι περήφανοι και δύσκολα θα τους δημιουργήσουμε εμείς διλήμματα…