Μη μιλάς, μη γελάς, την ποινή θα τη φας

Να λοιπόν που τα πράγματα δεν ήσαν όσο άσχημα φαίνονταν -αποδείχτηκαν χειρότερα. Oταν ο γράφων έστελνε στη «SportDay» το κείμενό του για τον Γκούμα (άτιμη βιασύνη!), δεν είχε ακόμη γνωστοποιηθεί ο αποκλεισμός του παίκτη από την αποστολή του Παναθηναϊκού. Φαίνεται, τελικώς, ότι ύψιστη αποστολή είναι η... καταστολή - και ιδού οι παίκτες με χακί στολή. Μη μιλάς, μη γελάς – την ποινή θα τη φας. Ελήφθη.

Ο γράφων ασχολείται πάλι με το θέμα, σοφότερος ων. Χάρη σε μία διαπίστωση, αλλά και σε ορισμένα... υπέροχα «επιχειρήματα» υπέρ του αποκλεισμού Γκούμα, τα οποία άκουγε χθες. Η διαπίστωση: ποιο ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της τιμωρίας του παίκτη; Να βρεθεί στο επίκεντρο συζητήσεων και σχολίων το man to man του πρώτου μέρους της αναμέτρησης με την Ιντερ. Εξέλιξη μάλλον άδικη για τον Τεν Κάτε, διότι ουδείς αμφισβητεί πως καλά τα πήγε στον αγώνα εκείνον, κατά τ' άλλα. Τώρα όλα αυτά τα «άλλα» περνούν σε δεύτερη μοίρα. Δεν υποβαθμίστηκαν στον απόηχο των δηλώσεων Γκούμα. Υποβαθμίζονται στον απόηχο της τιμωρίας Γκούμα! Τεράστια επικοινωνιακή επιτυχία, τι να σας πω. Ω, ναι, ξέρω, ξέρω. Στον στρατό προέχει η «πειθαρχία», εκλαμβανόμενη ως φίμωμα.

Από χθες ακούω διάφορες ανατριχιαστικές... τρίχες υποστήριξης της επιλογής να αποκλειστεί ο Γκούμας. Σαχλαμάρα πρώτη: «Στα σοβαρά μαγαζιά κανείς δεν εκφράζει δημοσίως διαφωνίες». Ε, τότε ας τα βάψουν μαύρα στον Παναθηναϊκό, διότι ηττήθηκαν με 2-0 από το φαιδρό μαγαζί που ονομάζεται Ιντερ. Σάββατο βράδυ -μετά το ματς με τη Σαμπτόρια- ο πρόεδρος Μοράτι έλεγε «δεν μας είναι απαραίτητος ο Κουαρέσμα», λίγο αργότερα ο κόουτς Μουρίνιο δήλωνε: «Μας χρειάζεται και μας παραχρειάζεται». Προφανώς το 2-0 στο ΟΑΚΑ ήταν μία από τις τελευταίες αναλαμπές της Ιντερ. Δεν μπορεί, οσονούπω διαλύεται το άναρχο αυτό καφενείο.

Σαχλαμάρα δεύτερη, η επιστράτευση ενός γενικού κανόνα: «Σε κάθε οργανωμένο σύνολο υπάρχει ιεραρχία και καταμερισμός ρόλων». Πολύ σωστά, αλλά πού ακριβώς κολλάει αυτό στην περίπτωση Γκούμα; Αρνήθηκε, μήπως, ο παίκτης να υλοποιήσει τις εντολές τις οποίες ο προπονητής -ως μόνος αρμόδιος- είχε δώσει; Οχι. Τότε; Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι ρόλος των ποδοσφαιριστών είναι να παίζουν μπάλα, να ζουν από αυτήν, αλλά να μη μιλούν για αυτήν -παρά μόνο μιμούμενοι την πάπια.

Αν θα έπρεπε, πάντως, να ψηφίσω για την απολαυστικότερη σαχλαμάρα, θα το έριχνα «δαγκωτό» στη σπαραξικάρδια ανάμειξη του θεσμού της οικογένειας: «Η ομάδα είναι όπως η οικογένεια, δεν συζητάς τα θέματά της δημοσίως». Μάλιστα.
Οντως, δεν είναι για τα «εν δήμω» το αν μελετά επαρκώς τα μαθήματά του ο πιτσιρικάς, πόσες φορές την εβδομάδα κάνουν σεξ οι γονείς, αν το σκυλάκι ουρεί ακόμα στο χαλί. Αντιθέτως, δεν παραβιάζεις κανένα οικογενειακό απόρρητο όταν λες στον γείτονα που κοιτά ήδη το σπίτι σου: «Χρειάζονται βερνίκι τα ξύλινα παράθυρα αυτής της πλευράς, τα έχει φάει ο ήλιος». Πρώτον, δεν κακολόγησες το σπίτι -δεν θα πέσει να σε πλακώσει. Δεύτερον, τα παράθυρά σου τα βλέπει ήδη ο γείτονας και σε τελική ανάλυση η (καλή ή κακή) όψη τους αφορά τη θέα και του ίδιου. Οταν αναρίθμητοι άνθρωποι παρακολουθούν έναν αγώνα, ενδιαφερόμενοι άμεσα για την έκβαση και την ποιότητά του, είναι αστείο να τον παραλληλίζεις με... εσωτερικό οικογενειακό θέμα.

Ολοι αγαπήσαμε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Αγιαξ, αλλά δεν συντρέχει κανένας λόγος να συμπαθήσουμε τον ολοκληρωτισμό στο ποδόσφαιρο. Στη χαρτογράφηση του ελληνικού ποδοσφαίρου αποτυπώνουν ολισθηρό δρόμο οι υποθέσεις Γκούμα – Νεμπεγλέρα, όπως και οι «συστάσεις» στον Αντωνιάδη (ναι, τελικώς η «στρατιωτικοποίηση» αφορά και τα άνω διαζώματα του ΠΑΟ - πολυμετοχικός μεν, μονοφωνικός δε). Ποιος ξέρει, ίσως έπονται αμήχανα πρόσωπα παικτών, διαφόρων ομάδων, που θα λένε: «Τηρήσαμε την 100% εμπνευσμένη τακτική του πάνσοφου προπονητή μας, αλλά χάσαμε διότι έτυχε να κερδίσουν οι άλλοι».

Ο Τύπος εν γένει δεν συνηθίζει να επιβραβεύει τους παίκτες που τολμούν να πουν καθαρά ό,τι πιστεύουν. Μακάρι, όμως, να περιορίζονταν σε αυτό οι ευθύνες του: συχνά τα ΜΜΕ –κι όχι μόνο τα «στρατευμένα»- αποδεικνύονται «βασιλικότερα του βασιλέως». Συχνά προτάσσουν τις «δίκες προθέσεων» και καταλήγουν να «εκτελούν» ακόμη και τη διάκριση ανάμεσα στον ποδοσφαιριστή και το μολυβένιο στρατιωτάκι. Τα παραδείγματα άφθονα -όχι όμως και ο παρών χώρος. Θα επανέλθουμε, στο εγγύς μέλλον.