H «Βαλβερδία» και τα οράματα

Εχετε ξαναδεί τον Αντώνη Νικοπολίδη να δίνει δύο πάσες σε αντιπάλους; Προφανώς όχι. Μια φορά τον χρόνο την κακή πάσα θα την κάνει, αλλά με τις δύο στη Δανία εξάντλησε το απόθεμα της διετίας. Εχετε επίσης δει τον Βούλη Αντζα να γυρίζει τόσες φορές την μπάλα στον τερματοφύλακα; Ούτε σε όνειρο. Ο Αντζας στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί για νταμπιζίαση. Την ασθένεια των στόπερ στην αρχή της καριέρας τους, που κάποια στιγμή τη βλέπουν Μπεκενμπάουερ και κατεβάζουν την μπάλα με άνεση μέχρι να τη χάσουν και να τρέχουν όλοι πανικόβλητοι. Τα φαινόμενα του Νικοπολίδη και του Αντζα δείχνουν ένα μπλέξιμο στον Ολυμπιακό. Οτι πεπειραμένοι παίκτες νιώθουν μαγκωμένοι. Και αν στον Νικοπολίδη μπορεί να αποδοθεί σε απροσεξία, στον Αντζα αποδίδεται μόνο στον φόβο. «Κάνε το σίγουρο για να μη βρεις τον μπελά σου».

Από ποιον; Φυσικά από τον προπονητή. Οταν έμπειροι παίκτες κινούνται φοβισμένα, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Βαλβερδίας. Ειλικρινά δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά καμιά φορά ο ρουφιάνος είναι ευεργετικός και ο Σωκράτης Κόκκαλης κάποιον παλιό παίκτη ή συνεργάτη θα έχει στα αποδυτήρια να του πει πώς μπορεί βετεράνοι παίκτες να παίζουν σαν πρωτάρηδες.

Στον Παναθηναϊκό, αν δεν υπήρχε η πολυμετοχική ευφορία, ο Χενκ Τεν Κάτε ήδη θα είχε γίνει Μπάκε. Στο φινάλε ο Μπάκε φαγώθηκε χωρίς να έχει αποκλεισθεί, αφού στο δεύτερο ματς με τη Ζαπορίζια ο Βέλιτς πήρε την πρόκριση. Είναι όμως να είσαι τυχερός. Με τη νέα συνιδιοκτησία και με τους συνδέσμους να παίρνουν εισιτήρια και να είναι ευτυχισμένοι, ο Τεν Κάτε αντέχει. Για το καλύτερο ή για το χειρότερο…

Για το καλύτερο γιατί ο Τεν Κάτε ενώ έχει δηλώσει ότι δεν γουστάει ροτέισιον πρέπει να έχει χρησιμοποιήσει τους περισσότερους παίκτες από κάθε άλλον προπονητή. Εκτός του Δημήτρη Παπαδόπουλου, που είναι από τη διοίκηση στο ψυγείο, δεν μπορώ να σκεφτώ σημαντικό παίκτη του Παναθηναϊκού που δεν πήρε την ευκαιρία του σε επίσημο αγώνα. Επίσης ο Τεν Κάτε δεν έχει ιερές αγελάδες. Ακόμα και ο Καραγκούνης μπορεί να πάει πάγκο, κίνηση που βλάπτει τον Παναθηναϊκό στο κράτημα της μπάλας, αλλά τον κάνει ταχύτερο.

Για το χειρότερο όμως γιατί ο Ολλανδός τρώει απίστευτα φλασάκια. Ο Σιμάο στόπερ από πέρυσι φαινόταν ότι δεν βγαίνει. Το «ο Σιμάο man to man στον Ιμπραΐμοβιτς» ανήκει όμως στα οράματα της Αγίας Αθανασίας. Υπάρχει βέβαια η λογική να βάλουμε κοντό κόφτη για να βγαίνει πρώτος στην μπάλα, αλλά η λογική τελειώνει στον Σουηδό. Ο οποίος χωρίς βοήθειες δεν παίζεται, και εκτός αν τον κυνηγάνε και τα δύο στόπερ να τον παίζουν man to man, κοντό κόφτη θα τον κάνει χαζό. Νομίζω ότι μερικές μονάδες I.Q. του Σιμάο μείνανε προχθές στο ΟΑΚΑ...


Aντίθετα με την παπαριά που λέγεται στα ραδιόφωνα «οι ακροατές είναι οι καλύτεροι ρεπόρτερ», πιστεύω ότι μακριά και αλάργα. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις καταστροφών οι ακροατές είναι καταστροφή. Είτε λόγω του FOG, της «ομίχλης του πολέμου», που ο κάθε ένας αντιλαμβάνεται τη γενική κατάσταση από αυτό που συμβαίνει σε αυτόν, είτε λόγω ιδιοτελέστερων λόγων... Το να φουσκώνει τα γεγονότα ο κάθε κοινοτάρχης και να φωνάζει «πνιγόμαστε», «καιγόμαστε», για να στρέψει την προσοχή του κράτους στην περιοχή του είναι πρακτική. Σε συνδυασμό με την καψούρα των δημοσιογράφων να την παίξουν field reporters και στρατηγοί, που με τις κινήσεις τους θα σώσουν χιλιάδες ζωές, η πρόχειρη εκτίμηση καταστάσεων ήταν κατά πολύ υπεύθυνη για καταστροφές. Οπως πέρυσι στις μεγάλες πυρκαγιές το πήξιμο των δρόμων στη Βορειοδυτική Πελοπόννησο με τις κραυγές «τρεχάτε παλικάρια, να τους πάμε γάλατα και νερά» και ένα φετινό συναγερμό για πυρκαγιά που θα κατέστρεφε τη Βόρεια Αττική και αποδείχτηκε ότι οι μισές πληροφορίες ήταν μούφες. Τέλος πάντων οι «ρεπόρτερ ακροατές» είναι κάτι σαν τους «blogger των αποκαλύψεων». Ο,τι ακούσουν το μεταφέρουν και ακόμα κι όταν είναι παπαριά καμαρωτή, τι έγινε; Μήπως θα κόψει κανένας το ψωμί στον εκάστοτε Λάκη που ό,τι θέλει γράφει;

Οπως έχετε καταλάβει, όσο μεγαλύτερη «αποκάλυψη» είναι αυτό που διαβάζω στο Ιντερνετ τόσο μεγαλύτερη παπάρα έχω την εντύπωση ότι είναι. Με αυτή λοιπόν τη λογική αντιμετώπισα και την πληροφορία που μετέφερε ο Media Dentist στην εκπομπή του στον Αρένα, ότι έμαθε από το Ιντερνετ ότι αν πατήσεις στο κινητό σου *#06# σου βγάζει ένα αριθμό τον οποίο μπορείς να δώσεις στην εταιρεία και να αχρηστεύσει το κινητό σου σε περίπτωση που το έχουν κλέψει. Επειδή λοιπόν χθες το πρωί είχα ξυπνήσει από τις 9 και όταν ο διάβολος δεν έχει ύπνο και έχει βγάλει τη Μαριγώ τη σκύλα βόλτα πηδάει την έρμη τη Vodafone, έψαξα λίγο το θέμα. Το οποίο έχει μια δόση αλήθειας.

Οπως μία εξυπηρετικότατη κυρία της Vodafone μού εξήγησε, πράγματι υπάρχει αυτός ο αριθμός που εμφανίζεται με την πληκτρολόγηση. Δεν είναι όμως κάποιος μυστηριώδης αριθμός που οι Αμερικανοί και η CIA βάζουν μέσα στη συσκευή για να ελέγχουν τι λέει ο Διονύσης με τις χοντροκώλες του ΠΕΧΩΔΕ, αλλά είναι το serial number της συσκευής. Ο αριθμός είναι τόσο μυστικός που το γράφει το κουτί του τηλεφώνου που αγοράζετε. Η μοναδική χρησιμότητα της πληροφορίας είναι στην περίπτωση που αγοράσατε τηλέφωνο και πετάξατε το κουτί να πληκτρολογήσετε *#06# και να γράψετε τον αριθμό κάπου. Στην περίπτωση που σας κλέψουν το τηλέφωνο, πάτε στην αστυνομία, το δηλώνετε, παίρνετε αντίγραφο της δήλωσης, πάτε στη Vodafone, κάνετε μια δήλωση εκεί και η εταιρεία μπλοκάρει τη συσκευή. Δηλαδή ο κλέφτης έχει μια άχρηστη συσκευή, αλλά μόνο αν συνεχίσει να χρησιμοποιεί SIM της Vodafone. Γιατί, όπως μου είπε η κυρία, με SIM άλλης εταιρείας στη συσκευή συνεχίζουμε να έχουμε ένα ευτυχισμένο κλέφτη. Τώρα γιατί η Vodafone δεν προβάλλει ότι οι συσκευές της έχουν immobilizer το καταλαβαίνετε. Στην πραγματικότητα όλα αυτά με τα serial number είναι παραμύθια. Ο αριθμός που βγαίνει με το *#06# είναι ο αριθμός που έχουν δώσει σε κάθε άνθρωπο του πλανήτη οι Αμερικανοί για να μπορούν να τον παρακολουθούν. Και αν δεν έχει κινητό; Αμα δεν έχει κινητό τον συλλαμβάνουν. Γιατί Ελληνας χωρίς κινητό που να το αφήνει στο τραπέζι δεν υπάρχει.

Πιστέψτε το λοιπόν. Σε πεντέμισι χιλιάδες χιλιόμετρα που ήταν το ταξίδι στην Ιταλία, την Ελβετία, τη Γαλλία και την Ισπανία, τρώγοντας έξω πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μόνο μια φορά είδα άνθρωπο να μιλάει στο κινητό. Στην Ιταλία και την Κόστα Αμαλφιτάνα, που ο άνθρωπος το έβγαλε από την τσέπη. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα με τα κινητά να βγαίνουν από τις τσέπες σαν να είναι εξάσφαιρα στο Far West δεν το έχω δει επίσης ούτε στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Αυστρία ή όποια άλλη χώρα πήγα πρόσφατα. Οχι ότι είναι και κακό. Τουλάχιστον όχι αν θεωρήσουμε το κινητό αξεσουάρ ένδυσης. Κακό είναι όταν αυτός που έχει το κινητό αρχίζει και γκαρίζει. Από την άλλη τα κινητά στο ποδόσφαιρο έχουν σώσει καριέρες.

Εχετε παρατηρήσει πώς βγαίνουν οι Ελληνες παίκτες των ομάδων ύστερα από ήττα; Με σκυμμένα τα κεφάλια. Και για να γλιτώσουν από τους δημοσιογράφους, που ζητάνε δηλώσεις, κολλάνε ένα κινητό στο αυτί. Μια φορά λοιπόν, όπως έβγαιναν οι παίκτες του Παναθηναϊκού ύστερα από ήττα, ένας είχε κολλήσει το κινητό στο αυτί και μίλαγε. Και όπως μίλαγε σε κάποια στιγμή το κινητό άρχισε να χτυπάει.


Aν όμως οι ακροατές ρεπόρτερ είναι καταστροφή, οι φίλοι είναι δύναμη. Ευχαριστίες στον φωτορεπόρτερ Κώστα Κομίνη για τις φωτογραφίες με τις κάλτσες του Μουρίνιο. Οπως ευχαριστώ και την Α.Π. που έγραψε ότι τράβηξε τις φωτογραφίες του Ιωάννη στον Αστέρα διεκδικώντας τον τίτλο της παπαράτσι της χρονιάς.