Η ελπίδα και το ρίσκο της τακτικής Βαλβέρδε

«Κρατήστε το καλοκαίρι στην καρδιά σας», συμβούλευε ένα παλιό, ελαφρώς ποιητικό φθινοπωρινό σλόγκαν. Ο Ολυμπιακός το εφαρμόζει πλήρως: αν και αποκαρδιωτικός από ποιοτικής πλευράς, ο αγώνας εναντίον της Νόρντζελαντ φανέρωσε μια ολόκληρη «ερυθρόλευκη» καρδιά, πλημμυρισμένη από καλοκαίρι. Καρδιά και νους, μαζί: η αναμέτρηση στη Δανία είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός θερινού παιχνιδιού προετοιμασίας, κατάλληλου για δοκιμές. Ετσι το αντιμετώπισε ο Βαλβέρδε, συνεχίζοντας την εφαρμογή του δίπτυχου: «σε κάθε παιχνίδι διαφορετικοί παίκτες και διαφορετικές ιδέες».

Εναλλαγές ποδοσφαιριστών και παραλλαγές ρόλων. Ενα διαρκές rotation και... experimentation, ταυτοχρόνως. Αλλόκοτο; Ισως. Παρακινδυνευμένο; Αναμφιβόλως. Παράλογο; Οχι και τόσο. Νεοφερμένος και ξένος προπονητής, καθυστερημένη (στο «παρά κάτι» ή «και κάτι») απόκτηση βασικών κρίκων της ομάδας. Είναι μάλλον επιπόλαιος όποιος νομίζει ότι οι συνέπειες της συνύπαρξης αυτών των δύο παραγόντων ξεπερνιούνται με αφορισμούς του τύπου «άντε ρε άνθρωπε, φτιάξε ένα βασικό σχήμα να τελειώνουμε - καθυστέρησαν οι μεταγραφές, μην καθυστερήσουμε και στο μοντάρισμα». Καλώς ή κακώς ο Βαλβέρδε λειτουργεί ακόμα πειραματικά, διότι δεν θέλει να ενεργήσει σπασμωδικά και συμβατικά. «Καλώς ή κακώς;», θα επιμείνει κάποιος. Εξαρτάται. Καλώς, εάν εκτιμάμε την αυτοεκτίμηση ενός επαγγελματία προπονητή. Κακώς, εάν προτάσσουμε την πολυθρύλητη «προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα». Διαλέγουμε και… λέμε. Προσωπικά απαντώ «καλώς», για έναν και μόνο λόγο: απεχθάνομαι αφάνταστα όλες τις αιώνιες τσαπατσουλιές και κουτοπονηριές που θριαμβεύουν στο όνομα των απανωτών, ολέθριων... ηρωικών «εδώ και τώρα», από τα οποία βρίθει η αναθεματισμένη «ελληνική πραγματικότητα».

Για τον Ολυμπιακό, η τακτική Βαλβέρδε κυοφορεί μια ελπίδα κι ένα μεγάλο ρίσκο. Η ελπίδα είναι ότι, με το απόλυτο αυτό rotation, θα διατηρούνται οι παίκτες σε ατομικό επίπεδο φρέσκοι, ετοιμοπόλεμοι και βέβαιοι ότι τον κόουτς τον διέπει ένα πνεύμα δικαιοσύνης απέναντι σε όλους –στοιχείο επαρκές για να τον διαφοροποιήσει πλήρως από τον Φερέρ. Οτι, επιπλέον, ο προπονητής θα κατασταλάξει κάποια στιγμή, θα κατανείμει «πρώτους» και «δεύτερους» ρόλους δίχως να έχει ενεργήσει με το πιστόλι της χρονικής πίεσης κολλημένο στον κρόταφό του. Το μεγάλο ρίσκο είναι ότι τούτη η ισορροπία (σε ατομικό επίπεδο) θα απειλεί να μεταβληθεί σε ισορροπία του τρόμου κάθε φορά που μια προβληματική εμφάνιση, ένα κακό πρώτο σαρανταπεντάλεπτο ή –ακόμα χειρότερα- ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα θα καθιστούν εναγώνιο το ερώτημα: «πότε θα αποκτήσει συνοχή αυτή η ομάδα;».

Επαναλαμβάνω: τακτική υψηλού ρίσκου, αλλά θα ήταν άδικο να κριθεί στου δρόμου την αρχή -ούτε καν τα μισά. Κατανοώ απολύτως τις όποιες επιφυλάξεις ή ανησυχίες, αλλά αδυνατώ να συνυπογράψω τις –ενίοτε υστερικές- αιτιάσεις περί «παραλογισμού» για οτιδήποτε κάνει ή δεν κάνει ο Βαλβέρδε! Ηταν «παραλογισμός», φερ’ ειπείν, να δει στη Δανία την ομάδα του δίχως τον Ντουντού, αφ’ ης στιγμής στην Ξάνθη είχε τολμήσει να την παρατάξει –προφανώς για τους ίδιους «διερευνητικούς» λόγους- με την εκ διαμέτρου αντίθετη «φιλοσοφία», δηλαδή μόνο με... μισό αμυντικό χαφ (Ντουντού); Δεν θα το έλεγα. Θα το δεχόμουν, εάν η Νόρντζελαντ ήταν ομάδα λίγο κατώτερη από την Ξάνθη ή την Ανόρθωση. Είναι όμως πολύ κατώτερη κι αυτό το γνώριζαν εκ των προτέρων οι πάντες. Ούτε με πείθουν οι ρητορικές ερωτήσεις –απόψεις του είδους «τι θα γινόταν αν οι Δανοί σκόραραν στο πρώτο μέρος;». Θα επιστράτευε νωρίτερα ο Ολυμπιακός τα λίγα ψήγματα σοβαρότητας που χρειάστηκε για να νικήσει -να τι θα γινόταν.

Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ήταν «παράλογη» η δοκιμή του Λεονάρντο ως αριστερού χαφ: το μόνο βέβαιο με αυτόν τον παίκτη είναι ότι δεν λειτουργεί καλά ως κλασικό αμυντικό μπακ. Πρέπει μήπως να κατηγορηθεί ο Βαλβέρδε που επιχείρησε να «αναστήσει» τον ψυχολογικά καταρρακωμένο Μήτρογλου; Πότε να το έκανε, δηλαδή; Σε κάποιο μελλοντικό ματς στο Καραϊσκάκη; Εκεί που στην πρώτη χαμένη ευκαιρία του μικρού οι αποδοκιμασίες θα «πήγαιναν» σύννεφο, ακόμα κι αν το σκορ ήταν 3-0 υπέρ των «ερυθρολεύκων»; Να θεωρήσουμε αδιάφορο το αν θα κερδηθεί ο Μήτρογλου, όπως διαφαίνεται ότι ήδη γίνεται με τον Ντομί; Ποιος ξέρει, για την «ελληνική πραγματικότητα» μπορεί και να είναι! Τι είναι εδώ, Ισπανία; Να ξεκινά η Μπαρτσελόνα με δύο άσχημα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα και να μην ακούγεται η παραμικρή γκρίνια για τον Γκουαρντιόλα; Α, όλα κι όλα. Εδώ είμαστε... προηγμένοι.