Πολιτισμένη Τούμπα

Πριν από το ματς με την ΑΕΚ, φίλοι ΠΑΟΚτσήδες έλεγαν το ίδιο πράγμα: «Αν δεν νικήσουμε την ΑΕΚ, το ματς δεν τελειώνει». Ούτε ο ΠΑΟΚ κέρδισε –παραλίγο μάλιστα να χάσει– και το ματς τελείωσε μια χαρά. Για καλό ή για κακό ζούμε το τέλος της εποχής που οι έδρες ενίοτε μπορούσαν να κερδίσουν παιχνίδια και ποτέ δεν τα έχαναν. Αφού τα παιχνίδια που η ομάδα ήταν πίσω στο σκορ δεν τελείωναν. Μερικές σκόρπιες και τηλεοπτικές εντυπώσεις από τη νέα, πολιτισμένη Τούμπα.

Η οποία Τούμπα δεν έχει χάσει τον χαρακτήρα των οπαδών της. Τουλάχιστον όχι πριν μπούνε στο γήπεδο. Η σκηνή με τους τέσσερις που απαντάνε έξω από το γήπεδο στις ερωτήσεις του Αργυρόγλου και ο ένας λέει «εξαντληθήκανε τα εισιτήρια. Και εξαντληθήκανε τα εισιτήρια και με το ματς με τον Παναθηναϊκό, με το ματς με τον Ολυμπιακό και με το ματς με τον Αρη», ανήκει στις αυθεντικές τού «ΠΑΟΚ και τα μυαλά στα μίξερ». Αντίθετα η σκηνή με τον Σκόκο να διαμαρτύρεται στον διαιτητή με την μπάλα στημένη στην πλευρά της θύρας 4 και με ένα άδειο μπουκαλάκι να έχει πέσει, ανήκει στα χαϊλάιτ του «Luis II» της Μονακό. Τέτοιος πολιτισμός στην ιστορική θύρα, που κάποτε έβρεχε τσιμέντα στο κεφάλι του Μαραντόνα και τον έκανε να πάρει δρόμο. Οπως και πριν από όχι 50, αλλά 20 χρόνια, θα μπορούσε κάποιος πρόεδρος του ΠΑΟΚ να παρακολουθεί το ματς από τις σουίτες και να σκύβει ανάμεσα στην Αννίτα Πάνια και τον Καρβέλα; Επίσης θα μπορούσε η ομάδα αντί να παίζει με τα ασπρόμαυρα και να γίνεται κουβέντα αν είναι ιεροσυλία να έχει η φανέλα τέσσερις ή πέντε ρίγες, να παίζει με τα λευκά και τους χρυσούς αριθμούς; Εβλεπες τον προχθεσινό ΠΑΟΚ και αντί για ομάδα, έμοιαζε με διευρυμένη σύνθεση των Sha-na-na και δειγματιστές νέας γεύσης παγωτού.

Με τα προηγούμενα δεν αναπολώ την άγρια εποχή της Τούμπας που οι επόπτες έπρεπε να παίζουν με κράνη. Ούτε λέω ότι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ σταμάτησαν να κάνουν καφρίλες. Αυτό που γράφω είναι ότι πολύς κόσμος του ΠΑΟΚ, οι 20-30.000 που χρειάζονται για να γεμίσει το γήπεδο, είναι πρόθυμοι να φτάσουν «μέχρι τόσο». Αν πριν από 20 χρόνια ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να πάρει το ματς στον τσαμπουκά, όπως το έκανε η προχθεσινή ΑΕΚ, παίκτης του δεν θα είχε φτάσει στο κόρνερ. Προχθές όχι μόνο έφτασε, αλλά σταμάτησε και την εκτέλεση του φάουλ για να μουρμουρίσει στον διαιτητή. Εχω την εντύπωση ότι η Τούμπα είναι σήμερα όπως η κενυατική ζούγκλα. Οπου όπως ο ταξιδιώτης του σαφάρι θαυμάζει τα θηρία από την ασφάλεια του αυτοκινήτου του, ο καλεσμένος Καρβέλας θα μπορεί να γυρίσει στην Αθήνα για να διηγηθεί την εμπειρία του. Η οποία όμως καμία σχέση έχει με ό,τι ήταν την εποχή που τη φοβήθηκε και ο Μαραντόνα.


Δικαίωση του ποδοσφαιρικού αξιώματος του Νίκου Αναστόπουλου από τον Κατρακυλάκη της Ξάνθης. Ο allenatore Nicolo είναι ο πρώτος που διατύπωσε το αξίωμα ότι «στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν κερδίζει ο καλύτερος» και ο Κατρακυλάκης το επανέλαβε μετά το ματς με τον Ολυμπιακό. Το θέμα όμως είναι τι κάνει ο προπονητής όταν βλέπει το κακό. Οταν η ομάδα του είναι καλύτερη και οδηγείται στην ήττα. Εκεί φαίνεται ο ρόλος του προπονητή. Βλέπεις, Κατρακυλάκη, ότι η ομάδα σου είναι καλύτερη από τον Ολυμπιακό, τι κάθεσαι στον πάγκο και κοιτάς; Πέτα έξω τους διακριθέντες να δώσεις άλλη πνοή στην ομάδα. Και αν δεις να σου κάνει καμιά μυστήρια κίνηση ο Βαλβέρδε και να βγάζει τον Ντιόγο, πέτα έξω τον τερματοφύλακα ώστε να μπλοκάρεις τον Ισπανό. Και στο ημίχρονο βγάλε τη σωστή ομιλία στα αποδυτήρια: «Στο πρώτο ημίχρονο ήσασταν καλύτεροι, αλλά ελπίζω να χειροτερέψουμε στο δεύτερο».

Επίσης, μια άλλη μεγάλη αλήθεια ακούστηκε από τον Παύλο σε συνέντευξη που έδωσε το Σάββατο βράδυ στον Sentra. Υστερα από μια σκληρή δημοσιογραφική εισαγωγή «είναι μεγάλη τιμή να έχουμε την ευκαιρία να φιλοξενούμε στην εκπομπή τον...», εκεί που περιμένεις να ακούσεις «...Βενιαμίν Φραγκλίνο», ακούγεται η φωνή του Γιαννακόπουλου: «Σας ευχαριστώ». Σύντομα όμως ο Παύλος δικαιώνει την εισαγωγή, όταν η κουβέντα πάει στο μέλλον και ο Παύλος λέει «εύχομαι στον Θεό να με έχει καλά». Απόδειξη ότι η ιεραρχία των ουρανών από κάτω προς τα πάνω πάει : 1) Καλοί άνθρωποι. 2) Μάρτυρες, όσιοι και οσιομάρτυρες. 3) Αγιοι (δόκιμοι, έφεδροι και μόνιμοι). 4) Ο Θεός, ο Χριστός και το Αγιο Πνεύμα. 5) Ο Παύλος. Και μην έχω τίποτα διαμαρτυρίες από θεούσες, διότι η Μακάμπι των Οβριών συχνά-πυκνά παίζει φάιναλ φορ, αλλά χωρίς τον Παύλο, Ευρωλίγκα εμείς οι ορθόδοξοι, οι κανονικοί δηλαδή χριστιανοί, δεν θα βλέπαμε.

Οπως και αν δεν υπήρχε Γιάννης Παπακώστας, δεν θα ξέραμε τι πάει να πει ντεκαπάζ επιπέδου στον πάγκο. Μέχρι τον Παπακώστα η εικόνα των Ελλήνων προπονητών στον πάγκο ήταν τραγική. Διάφοροι καραφλοί, ασπρομάλληδες, ερείπια της ζωής για να θυμίζουν στους αναπληρωματικούς πώς καταντάει ο παίκτης όταν περνάνε τα χρόνια. Μέχρι που στη ζωή μας μπήκε ο Παπακώστας. Ο κόουτς του Πανσερραϊκού διδάσκει glamour στην ακριτική πόλη των Σερρών. Αν το νικοτινί χρώματος μαλλί του είναι ενισχυμένο, τη μέρα που ο Θεός έβρεχε μόδα ο Παπακώστας κράταγε κλειστή την ομπρέλα. Αν είναι φυσικό τέτοιο χρώμα, δεν στρώνεις αν κάτσεις μια βδομάδα σε τραπέζι της πόκας.

Η καριέρα του Παπακώστα, που όλοι λένε ότι είναι πολύ καλός προπονητής, αποδεικνύει πως ό,τι έκανε ο προπονητής ως παίκτης ελάχιστα έχει να κάνει με το πόσο θα πετύχει ως προπονητής. Μάλλον το αντίθετο. Ο Δώνης, ο Λεμονής και ο Καραγεωργίου ήταν βέβαια παίκτες επιπέδου Εθνικής, αλλά παρακάτω το χάος. Ο Παράσχος έπαιξε μέχρι και στον ΠΑΟΚ, ο Τεννές μέχρι Καλλιθέα, ο Κατρακυλάκης έφθασε μέχρι την Καβάλα και για τον Παπακώστα δύο αρχειολάγνοι της εφημερίδας ορκιζόντουσαν ότι φανέλα Β' και Γ' Εθνικής δεν γνώρισε η πλάτη του. Ο μόνος πραγματικός σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου που έκανε καριέρα ως προπονητής πρέπει να είναι ο Νίκος Αναστόπουλος. Και ο μόνος που πιθανότατα να κάνει είναι ο Γιώργος Καραγκούνης. Αμφότεροι έχουν το κοινό στοιχείο ότι τα πάντα τα βλέπουν μέσα από το ποδόσφαιρο. Τους λες «Γιώργος Παπανδρέου» και αντί να σκεφτούν τον Γιωργάκη ή τον «Γέρο της Δημοκρατίας» θυμούνται ότι όταν έπαιζε στην Καβάλα περισσότερα γκολ είχε βάλει με το χέρι παρά με το κεφάλι.

Μια λοιπόν και η κουβέντα ήρθε στον Καραγκούνη, ας καλοσωρίσουμε στη χώρα μας τον μόνο παίκτη που μπορεί να τον συναγωνιστεί στη βουτιά, τον Βραζιλιάνο άσο του Ολυμπιακού Ντιόγο. Δύο ματς και δύο κίτρινες κάρτες για θέατρο δεν είναι μικρό επίτευγμα. Η μόνη διαφορά με τον Καραγκούνη είναι η μετά τη βουτιά συμπεριφορά. Ενώ ο «Τυπάρας» συνηθίζει να κάθεται και να αρχίζει να διαμαρτύρεται στον διαιτητή κάνοντας γκριμάτσες αγανάκτησης, ο Ντιόγο κάνει το νούμερο του κακοποιημένου παιδιού. Κοιτάζει τον διαιτητή με ολάνοιχτα μάτια παίρνοντας την έκφραση «κανένας δεν θα συμπονέσει το ορφανό». Τρίτος υποψήφιος για το βραβείο της πιο ευρηματικής τούμπας είναι ο συμπαθέστατος Πατρίκ Ογκουνσότο, ο οποίος έχει τελειοποιήσει την τούμπα-κοκορέτσι. Οταν πέφτει αρχίζει και στριφογυρίζει μέχρι και πέντε φορές. Και όποιος το πάρει στα σοβαρά την πάτησε. Υστερα από μια τέτοια κοκορετσάτη τούμπα, με τους παίκτες του Ολυμπιακού να τον κοιτάζουν περιμένοντας να δουν αν θα πεθάνει στο γήπεδο ή στα αποδυτήρια, ο Ογκουνσότο με το που είχε ακούσει το σφύριγμα του φάουλ είχε πηδήξει όρθιος δίνοντας την πάσα στον Σιλά για να κερδίσει ο Εργοτέλης 2-1.


Ο μεγάλος Ζοσέ Μουρίνιο ξαναχτυπά. Εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου με το φονικό συνδυασμό παντόφλα-κάλτσα, δημιουργώντας νέες τάσεις στη μόδα. Περιμένουμε να βρει μιμητές και στην Ελλάδα -αν είναι ένας από αυτούς ο Γιάννης Παπακώστας, ακόμα καλύτερα.