Οι πατρίκιοι και οι πληβείοι

«Ουδέν σχόλιον. Ο Λάμπρος Χούτος είναι ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου όπως όλοι οι άλλοι». Το είπε ο Εβαλντ Λίνεν. Με έναν τρόπο που αν έλεγε «ναι, υπάρχει πρόβλημα» η απάντηση θα ήταν λιγότερο καταφατική από το «ουδέν σχόλιον».

Το να ζητάει ένας ποδοσφαιριστής δικό του τρόπο εκγύμνασης είναι αποδεκτό. Ιδιαίτερα οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έχουν μαζέψει με τα χρόνια τραυματισμούς, το χρειάζονται. Η ιστορία του Πάουλο Σόουζα με τον Αγγελο Αναστασιάδη είναι ενδεικτική. Ο Σόουζα έπασχε από χρόνιο πρόβλημα στους προσαγωγούς. Ηταν και ο λόγος που είχε δεχτεί να έρθει στην Ελλάδα. Για να παίξει λοιπόν τα 15-20 παιχνίδια που άντεχε τον χρόνο, ο Σόουζα χρειαζόταν να κάνει διατάσεις μετά την προπόνηση. Επειτα από μία προπόνηση βγαίνοντας από τα αποδυτήρια ο κόουτς είχε δει τον Σόουζα να κάνει τις διατάσεις. «Πες στο παιδί ότι έχω απαγορεύσει τις ασκήσεις μετά την προπόνηση», είχε πει ο κόουτς. «Πες στον κόουτς ότι για να παίξω, χρειάζεται να τις κάνω», είχε απαντήσει ο Σόουζα. «Μία ανίκητη δύναμη είχε συναντήσει ένα αμετακίνητο αντικείμενο», που λέει και το τραγούδι και η μάχη άρχισε.

Το να απαγορεύεις σε ένα βετεράνο παίκτη να κάνει ασκήσεις απαραίτητες για την υγεία του είναι φυσικά κουτό. Φτάνει όμως και ο παίκτης να σέβεται τις συμβάσεις και να δείχνει στους υπόλοιπους ότι θεωρεί τον προπονητή αφεντικό της ομάδας. Εχω την εντύπωση ότι εκεί βρίσκεται και η σύγκρουση του Χούτου με τον Λίνεν. Γιατί αν ο παίκτης έκανε τις ασκήσεις για τα ταλαιπωρημένα γόνατά του με τον δικό του γυμναστή, δίνοντας όμως την εντύπωση ότι όλα γίνονται υπό την επίβλεψη του Λίνεν, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Οταν όμως κάνει τις ασκήσεις με τους δύο Ουρουγουανούς φίλους του, την ώρα που οι ίδιοι επιλέγουν, η εντύπωση που αποκομίζουν οι συμπαίκτες του είναι ότι στην ομάδα υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι. Και την επόμενη φορά που ο προπονητής θα βάλει τη φωνή, ο παίκτης που θα δεχτεί την παρατήρηση θα μουρμουρίσει: «Σε εμάς ξέρεις να κάνεις τους σκληρούς. Στον Λάμπρο, όμως, την κότα».

Οταν ο Τσακίρης έκλεινε τον Λάμπρο Χούτο, σίγουρα ήξερε ότι εκτός του ρίσκου της φυσικής κατάστασης έπαιρνε και το ρίσκο του χαρακτήρα. Γιατί όσο είναι φανερό ότι ο Χούτος ξέρει μπάλα και για να δανείσει, είναι επίσης φανερό ότι πιστεύει σε μία μόνο ομάδα: την F.C. Choutos. Τώρα ο Τσακίρης καλείται να βρει το σημείο ισορροπίας. Εκείνο που και τον παίκτη θα έχει ευχαριστημένο και δεν θα γελοιοποιήσει τον προπονητή του. Το μόνο όμως σίγουρο είναι ότι με τις δύο ομάδες, την F.C. Panionios και την F.C. Choutos να έχουν δύο προγράμματα, δύο διαφορετικούς γυμναστές και διαφορετικά συστήματα και στόχους, η σεζόν δεν βγαίνει.


Τo «δεν ξέρω τι περιμένετε από την Εθνική ομάδα» του Γιώργου Καραγκούνη είναι φλου. Υποθέτω ότι διαφορετικοί άνθρωποι περιμένουν διαφορετικά πράγματα. Μερικοί περιμένουν να κερδίσει ώστε να κοτσάρουν τις σημαιούλες με το πλαστικό στα πίσω παράθυρα του αμαξιού, άλλοι να τελειώσει το ματς για να δούνε σίριαλ και οι περισσότεροι περιμένουν να δούνε μπάλα. Μια ομάδα που πρεσάρει, βγάζει παίκτες μπροστά, παίζει μπάλα και δεν κάνει τον κόσμο να βαριέται. Μια ομάδα όπως η προχθεσινή. Δύσκολο; Δεν νομίζω… Αντε, δύσκολο για τον Φάνη Γκέκα, που τσάμπα «στράβωσε» και για χάρη του θα το κάνω εικονογραφημένο, όπως στο βιβλίο της Α' Δημοτικού, και μόνο με δισύλλαβες λέξεις.

Αντίθετα, κανένα πρόβλημα δεν μοιάζουν να έχουν οι πρόεδροι των ομοσπονδιών. Προς στιγμήν ο Αδωνις Γεωργιάδης πήγε να την κάνει τη ζημιά προτείνοντας το άρθρο που θα περιόριζε τις θητείες σε δύο, αλλά μετά βασίλευσε η λογική. Τι νόημα θα είχε η ζωή μας χωρίς τους παιδικούς μας ήρωες; Για να καταλάβετε πόσο η ιστορία τους χάνεται στο βάθος του χρόνου, πρόεδρος του βόλεϊ πριν από τον Μπελιγράτη ήταν ένας μπάρμπας μου, Αιγυπτιώτης από τη μεριά της μάνας μου. Το όνομα του μπάρμπα μου το έχω ξεχάσει. Στην περίπτωση του Μπελιγράτη, όμως, πρώτα θα ξέχναγα το όνομα του Βασιλακόπουλου και μετά το δικό του.

Οχι βέβαια ότι η προσφορά τους δεν αναγνωρίζεται. Από τα πέρατα της επικράτειας έρχονται αντιπρόσωποι στις εκλογές για να εναποθέσουν μύρα, σμύρνα και αλόη μαζί με την ψήφο στα πόδια τους. Η προσέλευση είναι τόσο μαζική που, όπως ο αναγνώστης Γ.Τ. –ο οποίος ασχολείται με τα κοινά του μπάσκετ– με πληροφόρησε, στις εκλογές του μπάσκετ επτά σωματεία καλαθοσφαίρισης της Μυκόνου εμφανίστηκαν για να ξαναβγεί ο Βασιλακόπουλος. Ελπίζω ότι στο νησί των τρελών αγοριών θα υπάρχουν όχι επτά, αλλά 117 σωματεία του βόλεϊ για να ψηφίσουν τον Μπελιγράτη.

Ο Μπελιγράτης εν όψει των εκλογών δηλώνει έτοιμος για δουλειά με ένα πρόγραμμα να το πιεις στο ποτήρι. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι περιορίζει χρονικά τα σχέδιά του σε ένα τετραετές πλάνο. Τι να προλάβεις να κάνεις ως διοίκηση σε τέσσερα χρόνια; Και μόνο η εφαρμογή του καρτολίνο (ναι, φίλοι μου, το λέει καθαρά. καρτολίνο για όλους εδώ και τώρα) χρειάζεται μια ντουζίνα χρόνια. Δεν είναι επίσης συμπτωματικό ότι η αντιπολίτευση, που έκανε γνωστές τις θέσεις της με διακήρυξη του Στέλιου Προσαλίκα, αποφεύγει να αναφερθεί στο καρτολίνο. Ευθέως και χωρίς υπεκφυγές. «Κύριε Προσαλίκα, θέλετε ή δεν θέλετε την εφαρμογή του καρτολίνο στο βόλεϊ;». Εχετε το θάρρος να απαντήσετε ή το μόνο που θέλετε είναι να καταστρέψετε το όνειρο ενός νέου παράγοντα, που το 1973 όταν έμπαινε στο βόλεϊ είχε βγει στον σταθμό του Πολυτεχνείου για να φωνάξει «Λευτεριά και καρτολίνο»; Αφήστε λοιπόν τους μύθους του αθλητισμού αλώβητους, κύριε Προσαλίκα. Αν θέλετε να ασχοληθείτε με μύθους, να ασχοληθείτε με άλλους. Οπως αυτούς με τους οποίους ασχολείται ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Δεν ξέρω πόσοι το παθαίνετε, αλλά σε εμένα είναι κουσούρι. Να θυμάμαι το νόημα, αλλά όχι την ακριβή διατύπωση ενός τίτλου. Το καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο «Δεν ήταν πούστηδες οι αρχαίοι», διότι μου έμοιαζε περισσότερο με πρωτοσέλιδο του «Φίλαθλου» της δεκαετίας του '80, παρά με τίτλο βιβλίου του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Ευτυχώς λοιπόν που το έψαξα στο Ιντερνετ και το διόρθωσα. Λέγεται «Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα. Ο μύθος καταρρέει». Εχει γραφεί διά χειρός Αδωνι και αποδεικνύει ότι η παροιμία «Οπου καπνός υπάρχει φωτιά» είναι μία παπάρα. Οι αρχαίοι ούτε τζινάβανε, ούτε μπενάβανε, όπως γλαφυρά αποδεικνύει το βιβλίο. Το οποίο βιβλίο έπεσε στην αντίληψή μου πριν από τρεις μέρες στο MG, όταν ο Γρηγόρης Ψαρριανός το έδωσε στον Χριστόφορο Ζαραλίκο με ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα. «Εις τον Μεγάλον Ελληνα πατριώτην Χριστόφορον Ζαραλίκο». Κύριε, φύλαξέ με μη γράψω τίποτα και κολαστώ… Δηλαδή αν ο Ζαραλίκος είναι μεγάλος Ελληνας και πατριώτης, εγώ είμαι ο Τσακ Νόρις.

Το μόνο που μένει είναι να δω να κρατάει το βιβλίο με αφιέρωση ο Χελάκης. Αν γίνει, θέλω να το δω στο site του NovaΣΠΟΡ FM. Για την ώρα βολευτείτε με τη νέα προσπάθεια των εκδόσεων ΔΟΧ? το web tv, όπου οι συντάκτες λένε τη γνώμη τους για την επικαιρότητα. Αν το κοιτάξετε, ξεκινήστε οπωσδήποτε από το καλωσόρισμα του Χελάκη. Χωρίς ήχο. Το βλέπεις και νομίζεις ότι είναι βίντεο από υπαρχηγό της Χαμάς, που ζητάει την απελευθέρωση των συντρόφων του, διαφορετικά θα εκτελέσει τους δύο ομήρους, που υπέροχα ερμηνεύουν στα βίντεό τους ο Τσόχος και ο Δεσύλλας.


Μια διόρθωση. Η Πανάχα δεν παίζει με τον Βύζαντα, αλλά με τον Αίαντα Σαλαμίνας. Και φυσικά προπονητής του Αίαντα δεν είναι ο περουκοφόρος ηγέτης Κώστας Μακρής, αλλά ο Ηλίας Φυντάνης, που ζήτησε νίκη και από τη φωτογραφία μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν είναι από τους ανθρώπους που λες εύκολα «όχι».