Πόσα θες να μας τρελάνεις;

Είναι η πρώτη φορά μετά την ταινία «Οι αδιάφθοροι» που ένας αρχιλογιστής παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στο σενάριο. Τότε ήταν του Αλ Καπόνε. Τώρα είναι ο κύριος Χρυσικόπουλος. Αναρωτιέμαι γιατί τόση αγωνία για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; Πώς να εξηγήσει με λόγια για ποιον λόγο οι μεταγραφές έγιναν όταν είχε ουσιαστικά χαθεί το τρένο των ομίλων; Γιατί τόση αγωνία να αποκαταστήσει το όνομά του, σε μια ομάδα στην οποία ο πρόεδρος είναι ο απόλυτος σταρ, που μπορεί μέσα σε ένα βράδυ να ξηλώσει ακόμη κι αυτούς που του έφεραν την ευρωπαϊκή υπέρβαση, όπως έκανε με τον Λεμονή και τον Ιβιτς; Επειδή τελικά όσα ξέρει ο κ. Χρυσικόπουλος, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, έχουμε και (κ)λέμε:

• Στον Ολυμπιακό προτάθηκε ο Ζιλμπέρτο Σίλβα και μάλιστα με λιγότερα λεφτά απ' όσα τελικά πήρε από τον Παναθηναϊκό. Αλλά, αφού δεν ενδιαφέρθηκαν οι «κόκκινοι», προφανώς οι μανατζαραίοι του Βραζιλιάνου έπιασαν μ....άκες τους «πράσινους» και τους πήραν παραπάνω λεφτά. Αυτό μας είπε με άλλα λόγια. Και λογικό το βρίσκω. Αλλωστε ο Ολυμπιακός παραδοσιακά βλέπει παίκτη πάνω από 30 και τρέχει μακριά. Τι να τον κάνεις άλλωστε τον βασικό αμυντικό χαφ της Εθνικής Βραζιλίας, όταν δοκιμάζεις επί ένα μήνα (και τελικά κόβεις) τον αδελφό του Τσάμπι Αλόνσο; Και φτάνεις στον Ντουντού με καμάρι και περηφάνια, επειδή έχασες τον Μπασινά από την ΑΕΚ;

• Κάποια άλλη ελληνική ομάδα προσπάθησε να μπει σφήνα στη μεταγραφή του Ντιόγο. Ποια άραγε; Ο Πανθρακικός; Ο Εργοτέλης; Η Καβάλα, για να τον ζευγαρώσει με τον Ντρούλιτς; Ή πες το με το όνομά του ή μην εκτίθεσαι, καλέ μου άνθρωπε. Διότι στον θαυμαστό κόσμο της λογιστικής, κανείς δεν σου μαθαίνει ότι οι μάνατζερ μπορούν να λένε ό,τι γουστάρουν για να ανεβάσουν την τιμή ενός παίκτη. Κι ότι είναι κακό να βλέπεις φαντάσματα παντού, για να καλύψεις τις δικές σου αποτυχίες. Ο Παναθηναϊκός πήγε να χωθεί στον Ντούσερ, στον Ντιόγο, σε λίγο θα μας πει ότι πήγε να μπει σφήνα στη μεταγραφή του Κόβατς και του Οσκαρ. Πόσο τελικά «τσούζουν» ακόμα οι ήττες στις υποθέσεις Σπυρόπουλου, Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλου, ειδικά όταν οι αντίστοιχες δικές σου είναι αυτή του Αβραάμ Παπαδόπουλου και του Γκαλίτσιου, ο οποίος δεν υπολογίζεται ούτε για τα οικογενειακά διπλά;

• Ο Ολυμπιακός είχε δώσει τα χέρια με τον Ζαγοράκη και τον Βρύζα για τον Χριστοδουλόπουλο, αλλά μπήκε ο Παναθηναϊκός και τα χάλασε όλα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο Λάζαρος περίπου κυκλοφορούσε με κόκκινο κασκόλ (κι όχι της Λίβερπουλ) στη Θεσσαλονίκη, από τη λαχτάρα του να πάει στον Θρύλο. Σαν δεν ντρέπεται ο μπαμπέσης ο πολυμετοχικός! Εγώ ξέρω ότι όποιος θέλει πραγματικά να παίξει σε συγκεκριμένη ομάδα, αργά ή γρήγορα το πετυχαίνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο Αβραάμ ήθελε να πάει εκεί και εκεί πήγε. Ο Ντέμης κάποτε ήθελε ΑΕΚ και μόνο ΑΕΚ και εκεί έπαιξε, αρνούμενος τα περισσότερα λεφτά του Ολυμπιακού.

• Ο Τζεμπούρ ήταν «στο περίμενε». Οπως και ο Εθκέρο, ο Ααρόν, ο Πελετιέρι και δεν ξέρω 'γώ ποιος άλλος. «Κλεισμένοι» ήταν και όλοι τους τελικά βαρέθηκαν να περιμένουν και πήγανε κάπου αλλού. Η δικαιολογία «είχε ολοκληρωθεί το ρόστερ και δεν θέλαμε άλλον» πάει περίπατο, από την προσπάθεια της τελευταίας στιγμής με τον Καστίγιο. Δεν πας να δώσεις δύο εκατομμύρια ευρώ για να πάρεις παίκτη δανεικό για ένα χρόνο, αν δεν νιώθεις ότι τον έχεις πραγματικά ανάγκη. Οτι έχεις μια μεγάλη τρύπα να μπαλώσεις.