Ο Οτο δύσκολα θα βρει υποστηρικτές

Τι θα κάνει η Εθνική μας στη Λετονία; Ο,τι κάνει πάντα επί Ρεχάγκελ. Θα παίξει για να κερδίσει με 1-0. Αν το ματς στραβώσει, θα πρέπει να αναμένεται μια ψυχωμένη αντίδραση. Αν το ματς κυλήσει όπως τα προηγούμενα, θα είναι ένα βασανιστικό παιγνίδι υπομονής με τους μέσους τους δικούς μας να κλείνουν τους χώρους και τους επιθετικούς να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Αν η κατάλληλη στιγμή βρεθεί, θα… σκοτώσουμε το «θηρίο». Αλλιώς, υπομονή και καλό είναι και το 0-0.

Διαβάζω ότι ο Οτο Ρεχάγκελ έδειξε, λέει, τον Πλιάτσικα στους δημοσιογράφους και τους είπε ότι «αυτός με τα ξανθά μαλλιά σε λίγα χρόνια θα βγάζει μάτια». Δεν το αποκλείω. Πολύ φοβάμαι όμως ότι, αν ο Ρεχάγκελ επιφυλάξει και στον Πλιάτσικα την αντιμετώπιση που έτυχαν μέχρι στιγμής ο Νίνης, ο Τζιόλης, ο Παπασταθόπουλος, ο Σπυρόπουλος, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και οι υπόλοιποι που καλούνται, αλλά δεν παίζουν ποτέ, ο νεαρός της ΑΕΚ δεν θα βρει ευκαιρίες για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Θα ήταν καλό κάποιος να εξηγήσει στον Ρεχάγκελ ότι, αν ένας παίκτης δεν γίνει διεθνής και δεν παίρνει συμμετοχές στην Εθνική ομάδα, σύντομα οι οπαδοί στην Ελλάδα αρχίζουν να ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι και να ονειρεύονται Λατινοαμερικανούς «Μεσσίες». Η κλήση στην Εθνική παραμένει για τους ποδοσφαιριστές απόδειξη προσόντων. Θα φέρω μερικά παραδείγματα, για να γίνει κατανοητό τι θέλω να πω.

Μπαλάφας

Πέρυσι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ μουρμούραγαν διαρκώς για τον Μπαλάφα. Το παλικαράκι, για μένα, είναι ένας από τους πιο εξελίξιμους Ελληνες παίκτες, αλλά φορτώθηκε μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή, χωρίς έναν πιο έμπειρο ποδοσφαιριστή δίπλα του, και κάπου λύγισε. Αν ο παίκτης αυτός καλούνταν στην Εθνική κι έπαιζε και κανά ματς ως αναπληρωματικός, έστω, του Μπασινά ή του Κατσουράνη, ο ΠΑΟΚ θα έψαχνε ένα καλό αμυντικό χαφ για να παίξει δίπλα του και να τον βοηθήσει να μετεξελιχτεί και να γίνει καλύτερος –περίπου όπως ο Πάολο Σόουσα βοήθησε κάποτε τον Μπασινά. Από τη στιγμή που ο Μπαλάφας δεν κρίθηκε άξιος να πάρει μια, έστω, τέτοιου είδους ευκαιρία, ο ΠΑΟΚ πήρε δύο κόφτες, δηλαδή και τον Βερόν και τον Γκαρσία. Φέτος, στα ματς του ΠΑΟΚ που είδα, ο Μπαλάφας, παίζοντας δίπλα στον Βερόν και με τον Ιβιτς μπροστά του, είναι μια χαρά παίκτης. Μόνο που αμφιβάλλω πολύ αν θα βρίσκει θέση στην ενδεκάδα έτσι και γίνει καλά και ο Γκαρσία.

Τζιόλης

Πάμε παρακάτω. Πέρυσι ο Αλέξανδρος Τζιόλης είχε μια πολύ καλή χρονιά με τον ΠΑΟ. Λόγω της γκρίνιας της εξέδρας (γκρίνια που είχε να κάνει με άλλα πράγματα) στοχοποιήθηκε –κατ' εμέ αδίκως, επειδή ήταν ο πιο εύκολος και βολικός στόχος: ο Μάτος έπαιζε καλά, ο «Κάρα» είναι ο «Κάρα», ο Ιβανσιτς έχει ορκισμένους θαυμαστές? ο Τζιόλης ήταν ό,τι πρέπει για τον ρόλο του κακού. Αν σε αυτό το διάστημα το παιδί έπαιρνε μια ευκαιρία, θα ανέπνεε. Φέτος κατέληξε αλλαγή του Σιμάο! Θυμάμαι και την ιστορία του Γκέκα. Οσο έπαιζε στην Ελλάδα δεν του δινόταν ευκαιρία να πατήσει το χορτάρι με τη φανέλα της Εθνικής. Πήγε στη Γερμανία κι έγινε βασικός. Για όποιον τον ξέρει, ο Γκέκας του ΠΑΟ κι ο Γκέκας της Λεβερκούζεν δεν έχει διαφορά. Αν δεν είχε πάει στη Γερμανία, πιθανότατα να ήταν σήμερα ο πέμπτος κυνηγός του ΠΑΟ και στην Εθνική θα είχε σταματήσει να υπολογίζεται. Περίπου όπως κι ο Βαγγέλης Μάντζιος.

Προβλήματα

Δικαίως κάποιος θα πει ότι τα προβλήματα των ομάδων δεν πρέπει να απασχολούν τον κόουτς. Συμφωνώ, μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με προβλήματα συλλόγων αλλά με προβλήματα ποδοσφαιριστών. Ο Ρεχάγκελ θα 'πρεπε να δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτά, εκτός αν ονειρεύεται μια ομάδα χωρίς ποδοσφαιριστές! Δεν χρησιμοποίησα τυχαία τα ονόματα του Μπαλάφα και του Τζιόλη. Το έκανα επειδή για τις θέσεις των αναπληρωματικών του Μπασινά, του Κατσουράνη και του Καραγκούνη δεν βλέπω άλλους. Τα δύο προηγούμενα χρόνια χρησιμοποιούνταν ο Αντζας σε ρόλο αμυντικού χαφ -μη τυχόν και μπει και παίξει κάποιος νεώτερος! Στο τέλος ο Αντζας, που δεν γουστάρει να παίζει σε αυτή τη θέση, είπε «αντίο», αλλά αμφιβάλλω αν υπήρχε κάποιος που να εξήγησε στον Ρεχάγκελ ότι, με την εμμονή που έδειξε σ' αυτόν, οι μικρότεροι έχασαν δύο χρόνια!

Κάζο

Ποιος, άλλωστε, να του μιλήσει του Ρεχάγκελ; Μετά το κάζο της Αυστρίας, θα θυμόσαστε ότι στην ομοσπονδία ξεκίνησαν συσκέψεις στις οποίες αναλύθηκαν οι λόγοι για τους οποίους η πρωταθλήτρια Ευρώπης πάτωσε στο Euro. Αποτέλεσμα εκείνων των συσκέψεων ήταν η απόφαση να μπει στην Εθνική ο Τάκης Φύσσας (που ανάθεμα κι αν κατάλαβε κανένας τι θα κάνει και γιατί, αφού ο ρόλος του ήταν τόσο απαραίτητος, δεν υπήρχε κανείς στη θέση αυτή προηγουμένως…). Ηταν η μόνη που υλοποιήθηκε. Οι άλλες (να δημιουργηθεί ένα τιμ με γυμναστές, βοηθούς, σκάουτερ, ώστε να μην είναι μόνος στο «τιμόνι» ο κόουτς και να υπάρξει μεγαλύτερη συνεργασία του «Οθωνα» με τους ομοσπονδιακούς προπονητές των μικρότερων ομάδων) έμειναν στα χαρτιά!

Οχι μόνο. Κάποια στιγμή στην ΕΠΟ προβληματίστηκαν σοβαρά για το μέλλον της ομάδας και ήθελαν να πουν στον Οτο ότι κάποιοι παίκτες πρέπει σιγά σιγά να αντικατασταθούν, γιατί μεγάλωσαν. Μεταξύ των άλλων, κάποια «παλιόπαιδα» στην προετοιμασία για την Αυστρία έκαναν και πλάκα με τους αθλητικούς δικαστές της ΕΠΟ και κάποιοι φώναζαν τον πρόεδρο «Βάλνερ Γκαγκάτση», άσε που είχαν και απαιτήσεις για πριμ. Ποιος όμως να τολμήσει να το πει στον «Οθωνα»; Αντ' αυτού έγινε μια συζήτηση με τους παίκτες, στην οποία δόθηκαν όρκοι αγάπης.

Μουρμούρες

Το καλό για τον Ρεχάγκελ είναι ότι εξακολουθεί να κάνει το δικό του. Το κακό, ότι τον συνοδεύουν πλέον τεράστιες μουρμούρες και στη στραβή δύσκολα θα βρει υποστηρικτές…

Νικητής

Eίναι συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο ο Ρότζερ Φέντερερ υπερασπίζεται την πρωτιά του. Η αλήθεια είναι ότι μετά την ήττα–σοκ από τον Ναδάλ στο Γουίμπλεντον, ο Ελβετός έπαθε ένα ψυχολογικό μπλακ άουτ και πέρασε ένα μαύρο καλοκαίρι. Ο αποκλεισμός του στους προημιτελικούς του Ολυμπιακού τουρνουά πρέπει να ήταν μία από τις πιο κακές στιγμές του, ίσως η χειρότερη. Ο Φέντερερ ήταν ο σημαιοφόρος της Ελβετίας στο Πεκίνο και ήθελε πολύ το Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά δεν ήταν καλά κι αυτό φάνηκε.

Το USA Οpen, μετά την ήττα στο χόρτο του Λονδίνου και το κάζο στους Ολυμπιακούς, αναμενόταν να είναι η απόδειξη της κρίσης του, αλλά ο «βασιλιάς» έχει τσαγανό. Στους πρώτους γύρους ο Φέντερερ έπαιξε μέτριο τένις –μέτριο για την τεράστια κλάση του. Αναστήθηκε όταν όλοι περίμεναν ότι θα καταρρεύσει. Στον ημιτελικό με το αυριανό νούμερο 1 του κόσμου, τον πληρέστατο Τζόκοβιτς, έδειξε ανθεκτικότητα στην πίεση και σθένος, και στον τελικό με τον Μάρεϊ έκανε περίπατο, δείχνοντας ότι ξεπέρασε το πρόβλημα εμπιστοσύνης στο παιγνίδι του. Αυτό ήταν και το βασικό ζητούμενο. Ο Φέντερερ παίζει με δεδομένο τρόπο: επιθετικά, κλασικά, όμορφα –παίζει τένις χωρίς τοπ σπιν και μπαγαποντιές, το ωραιότερο στον κόσμο. Για να το παίξει, όμως, πρέπει να είναι βέβαιος για την αποτελεσματικότητά του.

Κι ο Ναδάλ; Στην Αμερική πλήρωσε την κούρασή του. Το συνθετικό τσιμέντο δεν είναι η αγαπημένη του επιφάνεια, οι νίκες στο Γουίμπλεντον και στο Ολυμπιακό τουρνουά τον κούρασαν κι αυτό κάπου θα πληρώνονταν. Το ότι δεν έφτασε στο ραντεβού με τον Φέντερερ ήταν κατά τη γνώμη μου τεράστια τύχη. Στην κατάσταση που ήταν, ο Ελβετός θα είχε την ευκαιρία όχι απλώς να τον νικήσει, αλλά να τον στραπατσάρει, παίρνοντας εκδίκηση για τις δύο ταπεινωτικές εφετινές ήττες του στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Το κρυφτούλι είναι υπέρ του Ναδάλ. Οταν ο Φέντερερ τον ξαναβρεί (πιθανότατα στην Αυστραλία), θα είναι ξεκούραστος. Με τον τρόπο του κι αυτός δεν βγήκε χαμένος…

Στον Μιχάλη

Η ζωή δεν τελειώνει όταν φεύγει κανείς από την Εθνική. Ισα ίσα, σε ορισμένες περιπτώσεις αρχίζει κιόλας. Υστερα από καμιά δεκαριά χρόνια (τουλάχιστον), ο Αντώνης Νικοπολίδης τώρα καταλαβαίνει τα καλά της διακοπής του πρωταθλήματος. Τη στιγμή που τη Δευτέρα οι παλιοί συμπαίκτες του έτρεχαν με τα αεροπλάνα σε εξωτικές χώρες, όπως η Λετονία (όπου το περισσότερο που θα δουν είναι το ξενοδοχείο και το γήπεδο όπου θα γίνει το ματς), ο πρώην τερματοφύλακας της Εθνικής ανέβηκε με την παρέα του οικογενειακώς στον Λυκαβηττό για να δει τη συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ξανάνιωσε…