Ο Θωμάς είναι παντού...

Μια απορία έχω, μέρες τώρα. Ρε, μπας και ο Βουλγαράκης έκανε τις εταιρείες και τις ΕΠΕ στην Κύπρο, μόνο και μόνο επειδή ήξερε ότι ο Αλογοσκούφης ετοιμάζεται να γονατίσει στους φόρους τους ελεύθερους επαγγελματίες;

Δεν τον έχω τον Βουλγαράκη για κορόιδο. Κάτι θα είχε ακούσει…

Παρατηρώ τη συμπεριφορά των αγαπημένων μου ηρώων και εκπλήσσομαι. Εκείνοι που κάποτε φημίζονταν για τη σκληρότητα και τη βαρβατίλα τους έχουν ολισθήσει πλέον στη μαλθακότητα και εκείνοι που δεν σου γέμιζαν το μάτι δείχνουν ασυγκράτητοι. Ετσι συμβαίνει πάντα, όταν φύγει το καλοκαίρι –οι άνθρωποι και οι αγάπες αλλάζουν…

Εκείνος, dear, που είναι αγνώριστος πλέον, είναι ο Τεν Κάτε. Οσο περνάει ο καιρός, τα γαλόνια του ξηλώνονται το ένα μετά το άλλο. Αν συνεχίσει μ' αυτούς τους χαλαρούς ρυθμούς που έχει εσχάτως υιοθετήσει, σε λίγο καιρό τον βλέπω να γίνεται One Κάτε, και αυτό χαριστικά. Λόγω πρότερου αμείλικτου βίου. Διάβασα στο ρεπορτάζ της «Πράσινης» ένα περιστατικό που συνέβη στην προπόνηση του πολυμετοχικού και τα 'χασα:

«Εκεί που έπεσε αρκετό γέλιο ήταν σε μια στιγμή χαλάρωσης από την κουραστική προπόνηση. Συγκεκριμένα, σε ένα διάλειμμα του προγράμματος, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού κατευθύνθηκαν στην άκρη του γηπέδου για να πιούν νερό. Ο Γκάμπριελ βρήκε μπροστά του μια μπάλα και έκανε ένα βραζιλιάνικο κολπάκι σηκώνοντας τη με τακουνάκι και συνέχισε τα δικά του».

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση, γιατί μια συμβουλή στον γοητευτικό Γκάμπριελ πρέπει να τη δώσω. Ο χρυσός μου μάλλον πρέπει να βλέπει πολύ Λέτο στον ελεύθερο χρόνο του και άρχισε και εκείνος να παίρνει τον στραβό τον δρόμο. Θα παρακαλέσω λοιπόν τον Γιάννη Ξανθόπουλο να του μεταφράσει ένα σοφό απόφθεγμα για το δικό του καλό: «Τα τσαλιμάκια στην Ελλάδα είναι σαν το τσιγάρο. Πολλοί το δοκίμασαν, ελάχιστοι όμως δεν το πλήρωσαν στο τέλος».

Συνεχίζω με το ρεπορτάζ της «Πράσινης»: «Ο Τεν Κάτε είδε τα μαγικά του Λατινοαμερικανού. Αμέσως ζήτησε μια μπάλα. Την πέταξε στον Κλέιτον και του είπε: "Κάν’το και εσύ". Ο μεσοεπιθετικός του "τριφυλλιού" αρχικά ξαφνιάστηκε, αλλά αμέσως μπήκε στο κλίμα».

Και ποιος δεν ξαφνιάστηκε, χρυσέ μου; Περίμενε κανείς τέτοια συμπεριφορά από τον Τεν Κάτε; Να μου πεις ότι η μπάλα που του πέταξε ήταν από τσιμέντο, να το καταλάβω. Χαριτωμένο καψώνι θα ήταν. Αλλά αυτό είναι άνω ποταμών. Πού είναι ο σκληρός και αμείλικτος Ολλανδός που γνώρισα και αγάπησα; Και δεν έγινε μόνο αυτό, είχε και συνέχεια το πράγμα:

«Η πρώτη του απόπειρα ήταν αποτυχημένη και όλοι οι συμπαίκτες του γέλασαν για να τον πικάρουν. Ο Κλέιτον πείσμωσε και έδωσε απαντήσεις στη δεύτερη απόπειρα, πετυχαίνοντας τον στόχο του. Αμέσως ο Ολλανδός τεχνικός χειροκρότησε».

Η παραπάνω ιστορία, κεχαριτωμένε, μας οδηγεί σε δύο χρήσιμα συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι οι παίκτες του πολυμετοχικού πρέπει να παρακολουθούν φανατικά Σεφερλή κάθε Σάββατο στον ANT1. Αν γέλασαν τόσο πολύ με το συγκεκριμένο σκηνικό, τότε σίγουρα θα εκτιμούν και το χιούμορ του γλυκού Μάρκου. Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο Τεν Κάτε έχει εξημερωθεί. Και υποπτεύομαι ότι οι γητευτές του πρέπει να είναι ο Τύπος και το ραδιόφωνο. Με τόσα που διαβάζει και ακούει ο άνθρωπος, σκέφτηκε να το ρίξει και αυτός στην τρέλα. Τραλαλά εσείς; Τραλαλί και εγώ. Σοφή επιλογή θαρρώ…

Αλλάζω θέμα και περνώ στο πνευματικό μου παιδί, τον Θέμη Σινάνογλου. Από τούδε και στο εξής θα τον αποκαλώ «Θ.Σ.», χάριν συντομίας και όχι μόνο. Επικαλούμαι τόσες φορές το όνομα και το ρεπορτάζ του, που στο τέλος ο αναγνώστης θα βαρεθεί. Χρειάζεται λοιπόν να τον πλασάρω κάπως διαφορετικά, για να υπάρχει μια ποικιλία…

Γράφει ο αγαπημένος μου στο «Φως»: «Ξέρουμε ότι οι ξένοι προπονητές ενημερώνονται για θέματα που γράφει το "Φως". Θυμόσαστε και τον Σεγούρα σε μια συνέντευξη που μας είχε δώσει, ο οποίος ήξερε αυτά που έγραφε ο Νικολακόπουλος πριν από τον τελικό με τον Αρη. Είχε διαβάσει και μια δική μας συνέντευξη με τον Ραούλ Μπράβο, που μίλαγε επικριτικά για εκείνον».

Πρόκειται ασφαλώς για μια μεγάλη αποκάλυψη, η οποία εξηγεί και τον λόγο για τον οποίο ο Σεγούρα έχει κάνει το δρομολόγιο Ισπανία-Ελλάδα Ιλίσια-Ζωγράφου. Ο Ισπανός προπονητής έχει εθιστεί στον Νικολακό και τον Θέμη και, αν δεν πάρει την τζούρα του, δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Και επειδή στην Ισπανία δεν βγαίνει το «Φως» για να μπορεί να τους διαβάσει και να ικανοποιήσει το πάθος του, κάθε τρεις και λίγο έρχεται στην Ελλάδα. Καταπληκτικό…

Ο «Θ.Σ.» κάνει και ένα σχόλιο για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο: «Οταν μιλάμε για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, μιλάμε για ένα παιδί που γεννιόταν στο μαιευτήριο τη χρονιά που έπαιζε στον Πανηλειακό ο Τζόρτζεβιτς. Για τόσο νέο παιδί μιλάμε, που είναι "ντουλάπα"».

Πεθαίνω. Είχαμε στον πολυμετοχικό τον «αόρατο τοίχο», βρήκαμε και στον Πειραιά τον «ντουλάπα» και κλείσαμε. Τι να τον κάνεις τον Τεν Κάτε και τον Βαλβέρδε, αγάπη μου; Ενας Σπύρος Σούλης χρειάζεται, για να δουν προκοπή οι ομάδες μας. Στο στοιχείο του θα είναι…

Ο «Θ.Σ.» στη συνέχεια συζητεί με τον Χρήστο Κανελλάκη, τον μεγαλομέτοχο του Ιωνικού, στον οποίο διατυπώνει ένα ερώτημα που όλοι θα ήθελαν να κάνουν, ελάχιστοι όμως το τόλμησαν. Το αγόρι μου είναι ατρόμητο, δεν μασάει: «Νόμος για την πολυϊδιοκτησία υπάρχει; Ο φίλος μου ο Θωμάς πήγε στη γενική συνέλευση του Ηλυσιακού και τους ανακοίνωσε ότι θα γίνει τράμπα με τις δύο ομάδες του. Το Αιγάλεω θα πάρει τη θέση του Ηλυσιακού στη Β' Εθνική και ο Ηλυσιακός τη θέση του Αιγάλεω στη Γ' Εθνική, λέγοντας επίσης ότι δεν θα το έκανε αυτό, αν δεν είχε πέσει και η άλλη του ομάδα, το Χαϊδάρι! Εδώ Θωμάς, εκεί Θωμάς, παντού Θωμάς».

Μεταφράζω για εσένα, ανυποψίαστε αναγνώστη, που μπορεί να μην κατάλαβες ποιος είναι ο «εδώ Θωμάς, εκεί Θωμάς, παντού Θωμάς». Ο καλός μου αναφέρεται στον Θωμά Μητρόπουλο (και Τομ Κρουζ αν φωνάξεις, πάντως, γυρίζει). Η απάντηση του Χρήστου Κανελλάκη είναι πραγματικά όλα τα λεφτά:

«Ε, πες ότι θα τον καλέσει ο εισαγγελέας και θα τον ρωτήσει: "Κύριε Μητρόπουλε, τι εννοούσατε;" Θα πει εκείνος: "Ως φίλαθλος, έχω δικαίωμα να υποστηρίζω τρεις ομάδες. Δεν έχω καμία μετοχική σχέση με αυτές τις ομάδες και αν θέλετε ψάξτε το". Και έτσι είναι, Θέμη. Δεν απαγορεύει κανένας νόμος κάποιον να υποστηρίζει οπαδικά τρεις και δεκατρείς ομάδες».

Η αλήθεια είναι -όπως βλέπεις και στο σκίτσο- ότι ο Τομ από παιδί ακόμα είχε συλλάβει το νόημα του παιγνίου που λέγεται ποδόσφαιρο, γι' αυτό και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βλέπει καλό θέαμα. Απαξ και εντόπιζε ομάδα που του το προσέφερε, γινόταν αυτομάτως φίλαθλός της. Δύο–τρεις εραστές της μπάλας ακόμη να 'χαμε σαν και του λόγου του, η χώρα μας προκοπή στο ποδόσφαιρο μπορεί να μην έβλεπε, αλλά το βραβείο φίλαθλου πνεύματος θα το 'παιρνε με τα τσαρούχια…