Οι «Γερμανοί» είναι φίλοι μας

Καλό είναι να ξαναθυμηθεί ο xερ Oτο ότι είναι πρώτα ομοσπονδιακός εκλέκτορας και μετά «μάνατζερ» παικτών.

Oταν λέω μάνατζερ, για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ αυτόν που διαχειρίζεται τους παίκτες με τέτοιον τρόπο ώστε να παίρνει απ' αυτούς το καλύτερο για την ομάδα, αλλά και για τους ίδιους. Να τους ανεβάζει το ηθικό, να τους δίνει χρόνο συμμετοχής όταν δεν τον έχουν στις ομάδες τους, να τους βοηθάει, ώστε να τον βοηθήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Πράγμα απόλυτα σεβαστό, αν ο κόουτς είχε τα κλειδιά μιας ομάδας -στην Ελλάδα, στη Γερμανία, οπουδήποτε. Εκεί που λογικά θα είχε κι ένα συγκεκριμένο, ίσως και περιορισμένο ρόστερ, με 12-15 παίκτες που θα απάρτιζαν τον βασικό κορμό, άρα μικρά περιθώρια για προσθήκες και πειραματισμούς.

Η διαφορά είναι πως ο Ρεχάγκελ έχει τα κλειδιά μιας Εθνικής ομάδας. Το ότι αυτός και οι παίκτες του μας έκαναν περήφανους πριν από τέσσερα χρόνια και κάτι δεν σημαίνει -μια που είμαστε στην Ελλάδα- ότι του έχει εξασφαλίσει αιώνια εμπιστοσύνη και έλλειψη κριτικής ή αμφισβήτησης. Οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές, και όταν μιλάμε για μπάλα και όχι για ομόλογα δεν περνάει στα «ψιλά γράμματα», αλλά με κεφαλαία και bold. Δεν είναι αχαριστία να κάνεις κριτική στον Ρεχάγκελ. Είναι βλακεία να μην κάνεις ποτέ και σε τίποτα. Δείχνει συμπεριφορά κοπαδιού.

Είναι γνωστή η αδυναμία που δείχνει στους «Γερμανούς» ο Ρεχάγκελ. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος έφτασε τα 33 και έχει πολύ λιγότερες συμμετοχές με το εθνόσημο απ' όσες του άξιζαν. Κι όμως, σ' αυτό το παιχνίδι ξεκίνησε βασικός, έχοντας μετακομίσει στη Γερμανία προ ολίγων εβδομάδων. Αναρωτιέμαι πώς θα χώραγαν όλοι οι «Γερμανοί» στην 11άδα αν δεν είχε τραυματιστεί ο Αμανατίδης -ήταν ικανός ο κόουτς να τον βαφτίσει κόφτη και να τον βάλει παρέα με Γκέκα, Χαριστέα και Λυμπερόπουλο στην 11άδα.

Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει το περιθώριο να στερείται των υπηρεσιών των πιο ταλαντούχων καρπών του. Κάποια στιγμή, αν τον καρπό δεν τον κόψεις και δεν τον φροντίσεις ανάλογα, είτε θα ξινίσει είτε θα σαπίσει. Μακριά από χρώμα φανέλας και οπαδικές προτιμήσεις, αναρωτιέμαι με όλες τις καλές προθέσεις του κόσμου: μπορεί να μην πήραν τα χρόνια τον Νίνη ή τον Παπασταθόπουλο, αλλά αν δεν παίξουν με το Λουξεμβούργο πότε, αλήθεια, θα παίξουν; Αν δεν πάρει συμμετοχή ο Πλιάτσικας σ' αυτό το ματς, πότε, αλήθεια, θα πάρει σειρά; Σε κανένα φιλικό του κακού χαμού; Πόσα αριστερά μπακ έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο σαν τον Σπυρόπουλο, ενώ συνεχίζει να παίζει από εκεί ο Τοροσίδης, εμφανώς καλύτερος όποτε πάει στη φυσική του πλευρά; Πότε θα δει ο κόουτς αν μπορεί να στηρίζεται πάνω στον Τζόρβα, αν όχι σε ένα παιχνίδι στο οποίο οι αντίπαλοι αποκλείεται να έκαναν πάνω από 2-3 φάσεις; Πόσο ακόμα θα συνεχίσει να «πουσάρεται» ο Χαριστέας παίζοντας δεξιά, σε μια θέση που εμφανώς δεν του πάει (το έχει πει άλλωστε κι ο ίδιος, μια και ο προπονητής του στη Νυρεμβέργη τον βάζει εκεί), για να μη βγαίνει από την 11άδα και να χτυπάει τα πέναλτι, αφού σπάνια σκοράρει αλλιώς; Προσοχή: μία καλή σέντρα, στο πρώτο γκολ της Εθνικής, φυσικά και δεν αναιρεί αυτή τη διαπίστωση. Τι άλλο πρέπει να κάνει ο Σαλπιγγίδης στη ζωή και την καριέρα του για να βρει φανέλα βασικού στην Εθνική; Αφήστε, η απάντηση είναι εύκολη: να πάει στη Γερμανία το καλοκαίρι... Ισως αυτό έπρεπε να κάνει κι ο Παπασταθόπουλος, αλλά (τον) διάλεξε άλλη χώρα. Εως πότε τελικά θα μπαλώνονται οι χτυπητές αδυναμίες αυτής της ομάδας με νίκες απέναντι σε ομάδες περιορισμένης δυναμικότητας και μικρής επικινδυνότητας, και θα φανερώνονται για τα καλά απέναντι στους σοβαρούς αντιπάλους;