Θέλω να γίνω κι εγώ παρατηρητής...

Από την Παρασκευή το απόγευμα, λατρεμένε αναγνώστη, άρχισα να νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Σκεφτόμουν πώς θα περάσει αυτό το Σαββατοκύριακο που λόγω Εθνικής το πρωτάθλημα είχε διακοπεί. Οχι, dear, δεν θα μου έλειπε η ποδοσφαιρική πανδαισία που προσφέρουν κάθε αγωνιστική οι ελληνικές ομάδες, άλλο ήταν το πρόβλημά μου. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι θα περάσω το βράδυ της Κυριακής μου χωρίς να απολαύσω το αγόρι μου, τον καλό μου, τον γλυκό Πουρουπουπού...

Βλέποντας μάλιστα το πρόγραμμα της ΝΕΤ την Κυριακή, σκέφτηκα ότι κάποιος πρέπει να μας κάνει πλάκα, δεν μπορεί. Την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να βλέπαμε «Αθλητική Κυριακή», οι ιθύνοντες της ΝΕΤ επέλεξαν να προβάλουν στη θέση της την ταινία «Σε 60 δευτερόλεπτα». Διαμαρτύρομαι. Δηλαδή μόνο ο Θέμης Σινάνογλου πρέπει να είναι ευτυχισμένος σε αυτή τη χώρα;

Ο Θέμης, πολυαγαπημένε αναγνώστη, είχε την ευκαιρία να δει την Αντζελίνα Τζολί, και μάλιστα στην ξανθιά version της, στη συγκεκριμένη ταινία. Γνωστός φαν της Τζολί ο ακριβός μου, άλλο που δεν ήθελε. Εγώ, όμως, τι να πω που ξέμεινα από μπαλαντέρ; Γιατί καλός είναι και ο Νίκολας Κέιτζ, αλλά αντιπουρουπουπού δεν τον λες ούτε κι αν είσαι πρώτος του εξάδελφος. Για αντιβαρούχας το συζητάμε. Με μισή καρδιά...

Για να καλύψω το κενό του Παύλου, αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι-αστραπή στη Θεσσαλονίκη, για να ξεδώσει λίγο ο νους μου, αλλά και για να σε ενημερώσω για όλα εκείνα τα περίεργα που συνέβησαν στη ΔΕΘ. Ημουν, με λίγα λόγια, ο παρατηρητής της «SportDay» στη συμπρωτεύουσα...

(Θα σε παρακαλέσω αυτό που θα σου πω να μείνει μεταξύ μας, κεχαριτωμένε. Στην πραγματικότητα, το μέλλον μου σκέφτηκα. Βλέποντας ότι στις ομάδες μας, εκτός από πρώην διαιτητές, προσλαμβάνονται πλέον και παρατηρητές, αναθάρρησα. Σκέφτηκα ότι με την ιδιότητα του παρατηρητή όλο και κάποιος θα μπορούσε να ενδιαφερθεί και για μένα. Να μην έχω κι εγώ ένα μεροκάματο όταν βγω στη σύνταξη, δηλαδή;)

Τις δηλώσεις του πρωθυπουργού δεν θα τις σχολιάσω. Το έκανε πριν από μένα, για μένα ο Βασίλης Βέργης στο «Goal» με τρόπο που μέχρι και ο Πρετεντέρης θα ζήλευε. Γράφει ο καλός μου: «Είδαμε έναν άνθρωπο (σ.σ.: τον Καραμανλή) να μην μπορεί να ανταποκριθεί στα ερωτήματα των δημοσιογράφων και του κόσμου, να αντιδρά προκλητικά, λιγόψυχα, ειρωνικά, μα πάνω απ' όλα ταπεινωτικά για τον ίδιο του τον εαυτό και την (όποια) πολιτική του πορεία. Σε κανένα ερώτημα δεν απάντησες, κύριε, όπως δεν απάντησες σε κανένα κοινωνικό αίτημα εδώ και χρόνια».

Πεθαίνω. Ενας έξαλλος Βέργης είναι πάντα απολαυστικός. Είναι περιττό φυσικά να πω ότι συμφωνώ με όσα γράφει. Μόνο που μπερδεύτηκα λίγο στην αρχή. Διάβασα λίγο γρήγορα το άρθρο και μέχρι να καταλάβω σε ποιον αναφέρεται πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη. Νόμιζα ότι τα 'χε βάλει με τον Ντέμη –στον οποίο έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία– κι άρχισα να ψάχνω τι έγινε πάλι στην ΑΕΚ και το 'χασα...

Εφτασε η στιγμή, πιστέ μου αναγνώστη, να σου αποκαλύψω όσα πραγματικά περίεργα συνέβησαν στη ΔΕΘ και σε ενδιαφέρουν. Γιατί το να περιμένεις από τον Κωστάκη να πει κάτι ουσιαστικό στη συνέντευξη που έδωσε είναι το ίδιο μάταιο με το να ελπίζεις ότι ο πολυμετοχικός θα κάνει την τελευταία στιγμή μεταγραφή αμυντικού. Οι φρούδες ελπίδες δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν...

Εκείνη που έκλεψε την παράσταση ήταν σαφώς η Ντόρα Μπακογιάννη. Με νέο look (έναν κότσο χάρμα ιδέσθαι) τράβηξε σαν μαγνήτης όλα τα βλέμματα πάνω της. Οι παρευρισκόμενοι, μάλιστα, σχολίασαν ότι για πρώτη φορά η υπουργός Εξωτερικών θύμισε περισσότερο τη μητέρα της απ' ό,τι τον επίτιμο. Και αυτή ασφαλώς είναι μια μεγάλη επιτυχία για την ίδια...

Το πρόσωπο των ημερών ο γοητευτικός Γιώργος Βουλγαράκης, ήλθε, είδε και απήλθε. Και είχε την ατυχία ο καλός μου να κάτσει δίπλα στον Βαρβιτσιώτη, ο οποίος λίγα λεπτά πιο πριν άφηνε με δηλώσεις του αιχμές εναντίον του. Είναι σαν να κάνει ο Ριβάλντο δηλώσεις για την «τεσσάρα» της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού και στη συνέχεια να πηγαίνει στα μπουζούκια και να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Κόκκαλη. Παραείναι καλό για να 'ναι αληθινό...

Δίπλα δίπλα κάθισαν, επίσης, ο νομάρχης πασών των νομαρχιών Παναγιώτης Ψωμιάδης με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον γλυκό Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Πόσο αγαπιούνται, τα χρυσά μου, δεν μπορείς να φανταστείς. Πιο πολλές ματιές ανταλλάσσουν στη διάρκεια του αγώνα ο Βαλβέρδε με τον Λέτο, παρά οι δυο τους...

Κλείνω με τα της ΔΕΘ μ' ένα κουίζ. Ποιο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του Καραμανλή έδινε σκληρή μάχη με τον εαυτό του για να μη γελάσει; Σε βοηθάω λίγο, επειδή είμαι στις καλές μου σήμερα. Είναι άντρας, πιο σκληρός και από τον Τεν Κάτε, μα και γλυκός σαν αμαρτία. Ποιος να 'ναι;

Αλλάζω θέμα, λατρεμένε αναγνώστη, όμως ένα κουίζ ακόμα θα σ' το βάλω, δεν κρατιέμαι. Θέλω να διαβάσεις προσεκτικά το παρακάτω απόσπασμα και να σκεφτείς ποιος μπορεί να το έγραψε: «Τους έχουμε όλους (ανεξαίρετα όλους!) εχθρούς λυσσαλέους απέναντί μας. Το κράτος. Τα Μέσα μαζικής "εξαγρίωσης". Το τεράστιο (συνασπισμένο πια!) καρχαριακό κεφάλαιο. Σφυρίχτρες και σημαιούλες. Παράγοντες και παραγοντίσκους. Τους πάντες».

Mon Dieu, ματώνει η ψυχή μου μπροστά σε τέτοιο δράμα. Και έχει και συνέχεια: «Αυτή είναι η αλήθεια. Διαχρονικά. Οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε: είμαστε μόνοι εναντίον όλων. Συνεπώς οφείλουμε να στηριχθούμε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις».

Θα μπορούσες, dear, να υποθέσεις ότι αυτή η εξομολόγηση-ποταμός έγινε από τον Λία τον Δαμήλο, ο οποίος θυμήθηκε ξαφνικά τον περσινό του πόνο και αποφάσισε να τον μοιραστεί μαζί μας. Δεν σε αδικώ. Η σκέψη σου έχει μια λογική, δεν έχει όμως καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Η επόμενη τοποθέτηση του συγγραφέα θα σε βοηθήσει να καταλάβεις ποιος είναι:

«Και στο σημείο αυτό τη λύση μας την πρόσφερε ο κορυφαίος ηγέτης του Ολυμπιακού όλων των εποχών. Ο Σωκράτης Κόκκαλης... Πρόσφερε στους πιστούς του Θρύλου ένα προνόμιο μοναδικό σε παγκόσμια κλίμακα. Να καταστούν άκοπα, άνετα και με ελάχιστη ετήσια επιβάρυνση μέλη της οιονεί θρησκείας, που φέρει το περήφανο και ένδοξο όνομα Ολυμπιακός... Είμαστε η μπέσα, η εντιμότητα. Η παλικαριά. Ο ανδρισμός. Οι επιβήτορες, όχι οι χρήστες της πλαστελίνης».

Με φούντωσε το αγόρι μου. Ούτε ο Σον Κόνερι στα νιάτα του δεν είχε τέτοια προσόντα. Θα κατάλαβες, sugar, ότι το αριστούργημα αυτό το έγραψε ο αγαπημένος μου Κώστας Μπαρμπής, κάθε κείμενο του οποίου είναι ένας μικρός θησαυρός. Ακόμα και να μη συμφωνείς με όσα γράφει, με τον μοναδικό του τρόπο σε κερδίζει. Ειδικά όταν παραπονιέται για τη διαιτησία λυγίζω. Και αφού λυγίσω, ύστερα από ευγένεια συμπάσχω κιόλας...

Για να μη μου φωνάζεις, πολυχρονεμένε αναγνώστη, θα κάνω κι ένα σχόλιο για την Εθνική. Είδα το παιχνίδι της με το Λουξεμβούργο και με κυρίευσε το συναίσθημα της χαρμολύπης. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ για το αποτέλεσμα ή να λυπηθώ για την εμφάνιση.

Είμαι σίγουρος ότι όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα, στο τέλος είχαν ένα ύφος που φανέρωνε συγκρατημένη αισιοδοξία, βαρεμάρα, αλλά και ανησυχία. Οπως αυτό του Βασίλη μου στη φωτογραφία, ένα πράγμα...

Πελετιέρι

Πρόκειται ασφαλώς για τον παίκτη που θα κάνει πιο ισχυρό το κέντρο της ΑΕΚ. Η τεχνική του είναι ανάλογη αυτής του Πελέ, ενώ η δύναμή του εφάμιλλη εκείνης του Λετιέρι. Στη συλλεκτική φωτό διακρίνεται ο Πελετιέρι στα πρώτα βήματα της μεγάλης του καριέρας...