Η αληθινή ευκαιρία για ανανέωση

O πρώτος μικρός που κλήθηκε στην Εθνική ήταν ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Μετά πήραν σειρά ο Γρηγόρης Μάκος, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ο Αλέξανδρος Τζόρβας, ο Χρήστος Μελίσσης και φυσικά ο Σωτήρης Νίνης. Τελευταίος, ο καλύτερος παίκτης του ντέρμπι, ο Βασίλης Πλιάτσικας. Ολοι οι προηγούμενοι είναι ελπιδοφόροι και νεαροί. Ολοι έχουν αγωνιστεί σε φιλικά ματς προετοιμασίας κι όλοι μένουν στον πάγκο όταν η Εθνική ομάδα έχει επίσημες υποχρεώσεις.

Η κλήση του Βασίλη Πλιάτσικα στην Εθνική μαρτυρά ότι ο Οτο Ρεχάγκελ θέλει να αποκτήσει προσωπική άποψη για αρκετούς νεαρούς ποδοσφαιριστές του ελληνικού πρωταθλήματος. Τα δύο τελευταία χρόνια βλέπει πιο πολύ το ελληνικό πρωτάθλημα και ακούει περισσότερο τις εισηγήσεις του Γιάννη Τοπαλίδη. Ομως ακόμα διστάζει πολύ να μπολιάσει την ενδεκάδα της Εθνικής με νέο αίμα.

Πρώτη

Ο Ρεχάγκελ είναι στην Ελλάδα από το 2002. Στα έξι χρόνια της παρουσίας του έφτιαξε δύο Εθνικές ομάδες. Η πρώτη ήταν αυτή που έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης (και στη συνέχεια αποκλείστηκε από τα τελικά του Μουντιάλ της Γερμανίας) και η δεύτερη αυτή που προέκυψε κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2008, προκρίθηκε άνετα στα τελικά και απέτυχε παταγωδώς στα γήπεδα της Αυστρίας. Οι δύο αυτές ομάδες είχαν πολύ διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Η πρώτη ομάδα του Ρεχάγκελ είχε σταθερότατη ενδεκάδα και οι αναπληρωματικοί γνώριζαν ότι δεν θα αγωνιστούν σχεδόν ποτέ. Στην Πορτογαλία αυτό ήταν τόσο δεδομένο, που κάποιοι από τους μόνιμους αναπληρωματικούς έλεγαν για πλάκα στον Τοπαλίδη ότι θα χαρίσουν το πριμ της συμμετοχής στον κόουτς αν τους βάλει ένα δίλεπτο στον τελικό. Ο Ρεχάγκελ δεν ήθελε να πειράξει τον μηχανισμό του, που τον θεωρούσε άψογο. Η ομάδα του έπαιζε σπουδαία άμυνα, στηριζόταν επιθετικά στον οίστρο του Βασίλη Τσιάρτα και στα γκολ του Γιαννακόπουλου, του Βρύζα, του Χαριστέα και του Ντέμη Νικολαΐδη και είχε ως ηγέτη της τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Η ομάδα έφθινε όταν κάποιοι από τους βασικούς επιθετικούς της σταμάτησαν και στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας το σκοράρισμα έγινε δύσκολη υπόθεση.

Δράματα

Η δεύτερη ομάδα, αυτή που προέκυψε στα προκριματικά του Euro του 2008, ήταν πιο γεμάτη. Είχε μια ενδεκάδα που άλλαζε ανάλογα με τον αντίπαλο, στηριζόταν στους «παλιούς» (Νικοπολίδη, Σεϊταρίδη, Δέλλα, Μπασινά, Καραγκούνη, Κατσουράνη, Χαριστέα), κέρδισε στον δρόμο για την Αυστρία παίκτες όπως ο Γκέκας, ο Κυργιάκος, ο Τοροσίδης, ο Αμανατίδης, είχε τεράστιο πάγκο (για τα ιστορικά δεδομένα της Εθνικής μας), αλλά απέτυχε στην Αυστρία διότι ως ομάδα ήταν προβλέψιμη και φτωχή σε ιδέες. Η ιστορία των τελικών του Euro θα πρέπει να οδηγήσει τον Ρεχάγκελ σε κάποια απαραίτητα συμπεράσματα, αλλιώς στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα έχουμε πάλι δράματα.

Λογική

Λίγο πριν από το ξεκίνημα των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κρίνοντας από τις συνεχιζόμενες κλήσεις νεαρών ποδοσφαιριστών, υποθέτω ότι το δίλημμα του ομοσπονδιακού προπονητή είναι αν θα μπολιάσει την ομάδα που πήγε στο Πανευρωπαϊκό της Αυστρίας με ελάχιστους νέους ή αν θα επιχειρήσει ριζική ανανέωση. Η λογική (κυρίως αυτή του Ρεχάγκελ) λέει ότι θα γίνει το πρώτο: σιγά σιγά κάποιοι -ελάχιστοι- θα πάρουν ευκαιρίες, αλλά δεν αναμένονται δραστικές αλλαγές.

Ετσι συμβαίνει σχεδόν παντού. Ο Φέρντιναντ, ο Τέρι, ο Τζέραρντ, ο Οουεν, ο Λαμπάρντ, ο Κόουλ, δεν τέθηκαν ποτέ υπό συζήτηση στην εθνική Αγγλίας, παρά τον αποκλεισμό της ομάδας από τα τελικά του Euro. Ο Κλόζε, ο Μπάλακ, ο Λαμ, ο Μετζέλντερ δεν εκδιώχθηκαν από την εθνική Γερμανίας επειδή αυτή δεν κατέκτησε το Μουντιάλ παίζοντας στην έδρα της. Ομως η ελληνική περίπτωση έχει μια ιδιαιτερότητα: αρκετοί από τους τωρινούς στυλοβάτες της τωρινής ομάδας είναι σε οριακή στιγμή καριέρας και σε κρίσιμη ηλικία.

Είναι παίκτες που μπορεί στα προκριματικά να είναι χρήσιμοι, μια και εγγυώνται εμπειρία και σιγουριά, αλλά για πολλούς οι καλύτερες μέρες πέρασαν. Για να το πω απλά, μια Εθνική ομάδα που στηρίζεται στον Μπασινά, τον Καραγκούνη, τον Δέλλα, τον Λυμπερόπουλο, τον Χαλκιά, μπορεί εύκολα να αποκλείσει την Ελβετία και τη Λετονία. Αδυνατώ όμως να φανταστώ σε τι κατάσταση θα είναι οι παίκτες αυτοί το 2010 στη Νότιο Αφρική.

Εύκολα

Η Εθνική μας βρίσκεται σε έναν εύκολο προκριματικό όμιλο. Ολοι θέλουν την πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά μια πρόκριση χωρίς ρεαλιστικές πιθανότητες καλής παρουσίας στα τελικά δεν λέει τίποτα. Αυτή τη φορά τα προκριματικά του Μουντιάλ θα πρέπει να αξιοποιηθούν για να μάθουν οι νεότεροι να παίζουν χωρίς τους βετεράνους της Πορτογαλίας. Σε αυτούς θα βάλω μέσα και τον Κατσουράνη, τον Σεϊταρίδη, τον Χαριστέα, που είναι μικρότεροι.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ηλικίες, είναι και η εξάρτηση της ομάδας από κάποιους δεδομένους παίκτες. Στην Αυστρία π.χ. ο Καραγκούνης πήγε τραυματίας και ο Κατσουράνης κουρασμένος. Και οι δύο αγωνίστηκαν υποχρεωτικά και στα τρία ματς, γιατί η ομάδα δεν έμαθε τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το Euro να παίζει χωρίς αυτούς. Αυτό είναι κυρίως το πρόβλημα κι όχι η ανανέωση, που πολλοί την επικαλούνται και ελάχιστοι ξέρουν τι είναι.

Ευθύνες

Στα προκριματικά πρέπει να γίνει στους νεότερους μεταφορά ευθυνών, να καταλάβουν ότι αν η ομάδα προκριθεί στα τελικά, η αποστολή θα είναι δική τους, διότι οι μεγάλοι πάλιωσαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οι μπαρουτοκαπνισμένοι ηγέτες να φύγουν: το χάρισμα των βετεράνων πρέπει να αξιοποιηθεί. Εβλεπα τον Μπασινά π.χ. στο ντέρμπι της ΑΕΚ με τον ΠΑΟ να κατευθύνει τον Ρίκκα και τον Πλιάτσικα όπως κάποτε έκανε ο Σόουζα με αυτόν. Αυτό χρειάζεται η Εθνική από όσους την έκαναν πρωταθλήτρια Ευρώπης κάποτε και ακόμα παίζουν. Ποιοτική προσφορά.

Βασικοί

O Ρεχάγκελ πρέπει να βρει νέους στυλοβάτες για την ομάδα, να «χτίσει» πρωταγωνιστές: το ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά φτάσαμε σε μια στιγμή που είναι απαραίτητο. Για να αξιοποιήσει τα δύο χρόνια των προκριματικών πρέπει να ξαναφτιάξει μια ομάδα με τη μεθοδολογία που ακολούθησε το 2002, αφήνοντας ίσως στην άκρη και το κατά πόσο κάποιοι παίζουν στις ομάδες τους. Ο κόουτς πρέπει να δουλέψει με προοπτική, αλλιώς στη Νότιο Αφρική θα γελάει πάλι ο κόσμος μαζί μας αν προκριθούμε.

Το εγχείρημα είναι δύσκολο και για να αποδώσει χρειάζεται όλη την ξεροκεφαλιά του Γερμανού, που πρέπει να καταλήξει σε ένα γκρουπ και με αυτό να δουλέψει, αφήνοντας κατά μέρος τα όσα συμβαίνουν στους συλλόγους που οι παίκτες αγωνίζονται. Ο Παπασταθόπουλος π.χ. μπορεί στην Τζένοα μέχρι να καταλάβει το Καμπιονάτο να μείνει πολύ στον πάγκο: στην Εθνική μού μοιάζει δίπλα στον Κυργιάκο απαραίτητος. Οπως απαραίτητο είναι να ξαναδούν τον Ταυλαρίδη και να τσεκάρουν την πρόοδο του Αβραάμ Παπαδόπουλου και του Βαγγέλη Μόρα, που στην Μπολόνια ξαναγεννήθηκε.

Για τις θέσεις του Κατσουράνη, του Καραγκούνη, του Μπασινά πρέπει στα προκριματικά να δοκιμαστούν και να «ψηθούν» κάποιοι νεότεροι κι ας μην είναι βασικοί στις ομάδες τους: ο Νίνης, ο Χριστοδουλόπουλος, ακόμα και ο Μπαλάφας, ο Τζιόλης, ο Ρίκκα και ο Πλιάτσικας πρέπει να αξιοποιηθούν -ας μην ξεχνάμε κι ότι ο Ποντόλσκι (που την περίπτωσή του σίγουρα τη γνωρίζει ο Ρεχάγκελ) στην Μπάγερν βασικός δεν είναι. Αν κάποιος μπορεί να δείξει τέτοιου είδους πίστη στους ποδοσφαιριστές, αυτός είναι ο Γερμανός: ας μην ξεχνάμε ότι στην Εθνική έπαιρνε τον Μπασινά όταν προπονούνταν με τους Νέους του ΠΑΟ, τον Χαριστέα όταν ζέσταινε τον πάγκο της Βέρντερ και τον Βασίλη Τσιάρτα όταν κάποτε δεν είχε ομάδα!

Αυτή τη φορά το θέμα δεν είναι η πρόκριση, αλλά η προοπτική. Αδυνατώ να φανταστώ ότι μπορεί να έχουμε πρόβλημα σε αυτόν τον όμιλο. Μια πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ θα είναι απλώς η αποφυγή της μεγαλύτερης αποτυχίας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου: το να αποκλείσεις τη Λετονία και την Ελβετία δεν συνιστά κατόρθωμα. Για το μέλλον πρέπει να δουλέψεις.

Σουίτες

Δεν πάνε καλά οι πωλήσεις των διαρκείας των αγώνων της Εθνικής ομάδας. Και πώς να πάνε δηλαδή, όταν όλοι όσοι αγόρασαν εισιτήρια την προηγούμενη φορά θυμούνται ότι έπρεπε κάποια στιγμή να πληρώσουν 200 ευρώ πηγαινέλα με το αεροπλάνο για να δουν την ομάδα να αγωνίζεται στην Κρήτη. Αδυνατώ να καταλάβω τι διάολο τη χρειάζεται η Εθνική τη μόνιμη έδρα, ειδικά σε αυτού του τύπου τον όμιλο, που τα ματς με μικρές ομάδες είναι πολλά.

Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν στην ΕΠΟ ότι έχει και η επαρχεία δικαίωμα να δει την Εθνική σε επίσημα ματς; Εκτός κι αν το να λειτουργεί το Καραϊσκάκη και να χαίρονται όσοι έχουν τις σουίτες του Ολυμπιακού είναι σημαντικότερο, τώρα μάλιστα που ο πρωταθλητής δεν παίζει Τσάμπιονς Λιγκ…