Η ζωή, το ποδήλατο και η ζωή-ποδήλατο

Tο να προσπαθείς με το μυαλό σου να βάλεις πόντους στο σακούλι και να υπολογίσεις με πόσους περνάς στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ και με πόσους συνεχίζεις στο ΟΥΕΦΑ, είναι σαν να αγοράζεις προφυλακτικά χωρίς να έχεις έχεις καν βγει ραντεβού με τη γκόμενα που γουστάρεις. Με άλλα λόγια, είναι πρόωρο, γραφικό και επικίνδυνο, διότι, αν τα πράγματα στραβώσουν, θα μείνεις με το σακούλι (και κάτι άλλο) στο χέρι κι ο ενθουσιασμός σου θα γίνει μαρασμός, ίσως και κατάθλιψη.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν υπάρχουν καλές και κακές κληρώσεις. Υπάρχουν μονάχα κληρώσεις για να μαζευτούν ένα σωρό ωραίοι τύποι, με τις κοστουμιές τους και το ένδοξο παρελθόν, παρόν ή μέλλον, να πιουν κοκτέιλ και να θυμηθούν τα παλιά. Επίσης δεν υπάρχουν καλές και κακές ομάδες, υπάρχουν μονάχα καλές και καλύτερες ομάδες. Και υπάρχει και ένα πρόγραμμα που μπορεί να καθορίσει τα πάντα, ανάλογα με το ποιον αντιμετωπίζεις και σε ποια έδρα, ας πούμε, στον πρώτο αγώνα και ποιον στον τελευταίο. Θυμάμαι πόσο ωραία γιορτή είχε γίνει πριν από λίγα χρόνια το Παναθηναϊκός - Ρεάλ στη Λεωφόρο, με τη Ρεάλ ήδη στην επόμενη φάση: αγκαλιές, φιλιά, αμίγκος παρά σιέμπρε, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να αδελφοποιούνται, χειροκρότημα στη γκολάρα του Πορτίγιο και όλοι χαρούμενοι στο τέλος με το 2-2. Τρέμω στη σκέψη του τι θα γινόταν αν και οι δύο ήθελαν νίκη για να περάσουν. Και πόσες λίγες πιθανότητες θα υπήρχαν να κάτσει η μπάλα στο «πράσινο».

Πέρα από το φανερό φαβορί, την Ιντερ του Μουρίνιο, προφανώς ο μεγάλος αντίπαλος για τη δεύτερη θέση είναι η Βέρντερ. Το να λες ότι από τη δεύτερη μέχρι την τετάρτη του ομίλου όλα είναι ανοικτά, είναι φαρισαϊκό -ανάλογα φαρισαϊκό με το να παίζει ένας Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός τον λυπημένο, επειδή αποκλείστηκε ο «αιώνιος αντίπαλος» και δεν έχουμε την ευκαιρία να μαζέψουμε ευρωπαϊκούς βαθμούς. Προφανώς η Ανόρθωση είναι υπολογίσιμη, για να είναι εδώ που είναι. Προφανέστερα, είναι ο καλύτερος αντίπαλος από το τέταρτο γκρουπ που θα μπορούσε να κάτσει, πολύ καλύτερος από την παντελώς άγνωστη Μπάτε, για παράδειγμα, και το ταξίδι στην παγωμένη Λευκορωσία.

Οι παγίδες ωστόσο είναι περισσότερο ψυχολογικές, παρά αγωνιστικές. Διότι, εξαιρώντας την Ιντερ, την οποία αν νικήσεις στην πρεμιέρα είσαι πρώτος μάγκας, αλλά αν χάσεις δεν τρέχει και τίποτα, κάποιοι θα προσπαθήσουν να βάλουν τον Παναθηναϊκό σε διαδικασία σύγκρισης. Να τον φορτώσουν με επιπλέον άγχος, θυμίζοντάς του ότι ο Ολυμπιακός πέρυσι νίκησε δύο φορές τους Γερμανούς, άρα ότι είναι περίπου υποχρεωμένος να κάνει το ίδιο. Και θα τον περιμένουν στη γωνία, με την ελπίδα κάτι να στραβώσει με την Ανόρθωση, για να λένε «ορίστε, δεν είμαστε μόνο εμείς που την πατήσαμε». Σ' αυτές τις φωνές πρέπει να κλείσουν τα αυτιά οι παίκτες, σ' αυτό κρίνω ότι πρέπει να τους προετοιμάσει με ιδιαίτερη προσοχή ο Τεν Κάτε. Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται ούτε να αναλάβει την ιερή αποστολή να σώσει την τιμή και την υπόληψη του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη ούτε αναγκαστικά να πάρει τη σκυτάλη της περσινής ευρωπαϊκής επιτυχίας του Ολυμπιακού. Πρέπει απλώς να το διασκεδάσει και να το χαρεί, σαν παιδί που ύστερα από χρόνια βρίσκει στην αποθήκη το ποδήλατο που είχε χάσει. Και να αποδείξει ότι το ποδήλατο δεν ξεχνιέται ποτέ, ακόμη κι αν έχεις χρόνια να το καβαλήσεις.