«Φιλικό» παιχνίδι που δίνει επίσημο τίτλο

Ηταν μία διοργάνωση που βολόδερνε πάντα ανάμεσα στην ανυπαρξία και την αδιαφορία. Ακόμα και όταν γινόταν, ήταν φανερό πως δεν ενδιέφερε ιδιαίτερα τους αγωνιζόμενους. Και πολλές φορές οι δύο αντίπαλοι χρησιμοποιούσαν το ματς σαν ένα επίσημο φιλικό. Το περσινό τραγικό γεγονός με τον θάνατο του Αντόνιο Πουέρτα για πρώτη φορά ύστερα από είκοσι χρόνια έθεσε σε αμφιβολία τη διεξαγωγή του ματς. Και τελικά, όταν έγινε, είδαμε ένα θαυμάσιο ματς, με τη Μίλαν να δείχνει στη Σεβίλλη πόσο δύσκολα θα ήταν για εκείνη τα πράγματα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το τελικό 3-1 θύμισε σε όλους πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο όταν παίζεται χωρίς σκοπιμότητα. Δύσκολο πια στη σημερινή εποχή. Στο μόνο επίσημο ματς όμως που σε παίρνει να παρουσιαστείς χαλαρός στη χρονιά είναι ακριβώς εδώ, στο Μόντε Κάρλο, στο Σούπερ Καπ.
Σπάνια αυτό το εναρκτήριο παιχνίδι μας αφήνει στερημένους από καλή μπάλα. Οχι μόνο στο περσινό ματς, αλλά και το 2006, όταν η Σεβίλλη σε μία επιθετική πανδαισία διέλυσε την Μπαρτσελόνα με 3-0, αποτελώντας το επιστέγασμα της εξαιρετικής χρονιάς της. Το 2005 η Λίβερπουλ με το 3-1 επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Βαλένθια με το 2-1 επί της Πόρτο το 2004, η Ρεάλ με τη Φέγενορντ σ' ένα εντυπωσιακό κρεσέντο νικώντας 3-1 το 2002, η Λίβερπουλ ξανά με το 3-2 επί της Μπάγερν το 2001 βοήθησαν να γίνει το Σούπερ Καπ μία… πασαρέλα καλού ποδοσφαίρου. Ακόμα και η ισχνή νίκη της Μίλαν επί της Πόρτο του Μουρίνιο με ένα γκολ του Σεβτσένκο το 2003 ήταν απόρροια ενός πολύ καλού ματς. Ο κίνδυνος του να μη γίνει το Σούπερ Καπ για πρώτη φορά από το 1985 ήταν ορατός πέρυσι μετά τον θάνατο του Πουέρτα, αλλά τελικά οι σύλλογοι επέλεξαν τη λύση του να αγωνιστούν. Ειδικά η Σεβίλλη που είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην απόφαση.

Τελευταία φορά που δεν πραγματοποιήθηκε το Σούπερ Καπ ήταν πριν από 23 χρόνια. Η κόντρα της πρωταθλήτριας Ευρώπης Γιουβέντους με την κυπελλούχο Εβερτον δεν έγινε, λόγω της τραγωδίας του Χέιζελ αλλά και της τιμωρίας των αγγλικών ομάδων.

Προς τιμήν του Κρόιφ

Η ιδέα για τη δημιουργία του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ γεννήθηκε από έναν Ολλανδό δημοσιογράφο, τον Αντον Βίτκαμπ, τον χειμώνα του 1973. Πρότεινε στην εφημερίδα του «Ντε Τέλεγκρααφ» να χρησιμοποιηθούν τα δύο φιλικά ματς που είχαν κλειστεί ανάμεσα στον πανίσχυρο πρωταθλητή Ευρώπης Αγιαξ και την κυπελλούχο Ευρώπης Ρέιντζερς, που γιόρταζε τα 100 της χρόνια, ως πλατφόρμα για την ανακήρυξη του υπερπρωταθλητή της γηραιάς ηπείρου.
Ταυτόχρονα θα ήταν μία ευκαιρία να τιμηθεί ο αδιαφιλονίκητος σταρ της εποχής, ο Γιόχαν Κρόιφ. Η ΟΥΕΦΑ δεν είδε με καλό μάτι την πρωτοβουλία κυρίως επειδή η Ρέιντζερς ήταν τιμωρημένη με ένα χρόνο αποκλεισμό από τα Κύπελλα Ευρώπης λόγω των επεισοδίων των οπαδών της στον τελικό του Κυπελλούχων της Βαρκελώνης με την Ντιναμό Μόσχας. Τα δύο ματς έγιναν, πάντως, και ο Αγιαξ με δύο άνετες νίκες 3-1 και 3-2 πήρε το τρόπαιο. Από τον επόμενο χρόνο και με δεδομένη τη δημοσιότητα –λόγω Αγιαξ, που κατέκτησε και την επόμενη χρονιά τον τίτλο με εμφατική νίκη 6-0 απέναντι στη Μίλαν– η ευρωπαϊκή ομοσπονδία πήρε επίσημα υπό τη σκέπη της τον νέο θεσμό, αλλά η καθιέρωσή του πέρασε από σαράντα κύματα. Τα διπλά παιχνίδια έπεφταν θύματα του πολύπλοκου προγράμματος και των πολιτικών σκοπιμοτήτων, με αποτέλεσμα κάποιες σεζόν να μη διεξάγεται γίνεται καν το παιχνίδι.

Η λύση του Μονακό

Το 1986 η ΟΥΕΦΑ δοκίμασε τη λύση να σώσει το Σούπερ Καπ με μονό ματς που θα γινόταν μόνιμα στο Μονακό, αλλά τα αντιεμπορικά ονόματα της Στεάουα Βουκουρεστίου και της Ντιναμό Κιέβου δεν βοήθησαν να υλοποιηθεί η ιδέα.
Ωσπου το 1998 η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΥΕΦΑ αποφάσισε να γίνονται μόνιμα οι κληρώσεις στο Μοντε Κάρλο και ταυτόχρονα ως επίσημο kick off της σεζόν να διεξάγεται και το Σούπερ Καπ.

Τα ρούβλια ρέουν άφθονα

Η Ζενίτ είναι η δεύτερη ρωσική ομάδα που φτάνει σε κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου, μετά την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2005. Τότε τους Μοσχοβίτες τους σπονσόραρε η Sibneft, με τον Αμπράμοβιτς να έχει μόλις ερωτευτεί το ποδόσφαιρο. Αμέσως μετά την επιτυχία της Λισσαβώνας, όμως, η Sibneft αποχώρησε από την ΤΣΣΚΑ και η GAZPROM, που ουσιαστικά την εξαγόρασε, έριξε χρήμα στην ομάδα της Αγίας Πετρούπολης. Είναι κοινό μυστικό πως ο Πούτιν, αν και δεν είναι ποδοσφαιρόφιλος, είδε με καλό μάτι την ενίσχυση της ομάδας της γενέτειράς του και στη Ρωσία όλοι ξέρουν πως όποτε αποχωρήσει από την πολιτική μία θέση στο διοικητικό συμβούλιο της GAZPROM τον περιμένει. Τα ρούβλια ρέουν άφθονα και μόλις πριν από λίγες μέρες δεν δίστασαν οι διοικούντες να δώσουν τριάντα εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τον Ντάνι η κυπελλούχος ΟΥΕΦΑ.

Μέχρι το 1939 η Ζενίτ, η οποία δημιουργήθηκε από τους εργάτες ενός εργοστασίου μετάλλου της πόλης, ονομαζόταν Στάλινετς προς τιμήν του Σοβιετικού ηγέτη. Ομως, μετά την ήττα εκείνη τη χρονιά στον τελικό Κυπέλλου από τη Σπαρτάκ Μόσχας, ο Σταλιν αποφάσισε πως ο σύλλογος δεν άξιζε να φέρει το όνομά του και διέταξε τη μετονομασία του σε Ζενίτ. Η ομάδα της Αγίας Πετρούπολης κατάφερε να φτάσει μόλις μία φορά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Σοβιετικής Ενωσης το 1984. Ο ερχομός του Ντικ Αντβοκαατ το 2006 την ώθησε προς την κορυφή. Εχοντας μία ομάδα γεμάτη ταλέντο, εντυπωσίασε στο περσινό Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Το δίδυμο Αρσάβιν-Πογκρέμπνιακ στην επίθεση, ο Τίμοστσουκ, ο Ντενίσοφ, ο Ζιριανόφ και ο Φαϊζούλιν στα χαφ, ο Ανιουκόφ, ο Σιρλ και ο Σιρόκοφ στην άμυνα και ο Μαλαφέεφ κάτω από τα δοκάρια αποτελούν δυσεύρετες μονάδες για κάθε ομάδα από αυτές που θα μετάσχουν φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Με τα περισσότερα ματς της στο πρωτάθλημα να αναβάλλονται τον Απρίλιο και τον Μάιο για να βοηθηθεί στο ΟΥΕΦΑ, η Ζενίτ έπεσε στα βαθιά μετά την επανέναρξη λόγω Euro της Λίγκας τον Ιούλιο, παίζοντας έντεκα ματς σε διάστημα 40 ημερών! Το τελευταίο διάστημα δείχνει να συνέρχεται και αυτό είναι κάτι που αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για απόψε.

Ολους τους τίτλους

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει πάρει στο παρελθόν το τρόπαιο σε μονό ματς αλλά στο… «Ολντ Τράφορντ», όταν νίκησε τον Ερυθρό Αστερα 1-0 το 1991. Τότε οι Σέρβοι έπαιζαν μόνο εκτός της χώρας τους λόγω του εμφύλιου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Το 1999 στο Μόντε Κάρλο πια, η ομάδα του σερ Αλεξ Φέργκιουσον με νωπές τις δάφνες του τρεμπλ έχασε με ένα γκολ του Σάλας από τη Λάτσιο. Στο φετινό πρωτάθλημα έχει αρχίσει με μία ισοπαλία και μία νίκη χωρίς να ενθουσιάσει, αλλά αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Πέρυσι στα πρώτα τρία ματς της χρονιάς είχε μία ήττα και δύο ισοπαλίες, αλλά τελικά τον τίτλο τον ξαναπήρε. Ο σερ Αλεξ έχει πει πως η ομάδα του οφείλει να διεκδικεί όλους τους τίτλους, όμως οι ποδοσφαιριστές του φαίνονται ακόμα λίγο… σκουριασμένοι.