Kαταθέσεις και αναλήψεις

Διότι όλα αυτά τα χρόνια ξεκινούσε με την πολυτέλεια της συμμετοχής στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον χρόνο μπροστά του, με τον αέρα του πρωταθλητή, με τη μαγκιά της ομάδας που -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- ήξερε να κατακτά τους εγχώριους τίτλους. Αρα και με την αντοχή και ανοχή του κόσμου του εξασφαλισμένη για αρκετές εβδομάδες. Το καράβι άντεχε μερικά μποφόρ, μια ισοπαλία στο Καραϊσκάκη ή μια ήττα εκτός, με την πεποίθηση ότι θα βρει τρόπο να στρώσει τα πράγματα στην πορεία. Από την άλλη μεριά, ο Παναθηναϊκός (αλλά και η ΑΕΚ) περιοριζόταν είτε στην αγωνία των προκριματικών είτε στη μιζέρια του ΟΥΕΦΑ. Με ένα σωρό νέους παίκτες κάθε καλοκαίρι, δεν υπήρχαν περιθώρια χρόνου: έπρεπε να είναι έτοιμος από την πρώτη αγωνιστική. Επρεπε τη χρονιά που ξεκινούσε να πάρει επιτέλους το πρωτάθλημα. Μόνο που η πρώτη γκέλα, εντός ή εκτός, ήταν επώδυνη. Για τον κόσμο, για την ομάδα και για τη διοίκηση.

Φέτος, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Παναθηναϊκός έκανε ανάληψη αυτού που είχε καταθέσει μήνες πριν: του προγραμματισμού, του σχεδιασμού, της τοποθέτησης των κατάλληλων ανθρώπων στα κατάλληλα πόστα, της επικοινωνιακής ανάστασης, του χτισίματος σχέσεων εμπιστοσύνης με τον κόσμο. Μπήκε άνετα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, «αγόρασε» χρόνο, πέρα από παίκτες, έκανε δύο sold out σε κοτζάμ ΟΑΚΑ, στην πιο αντιποδοσφαιρική περίοδο. Απέκτησε αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Αυτά ακριβώς που έχασε ο Ολυμπιακός, ο οποίος έκανε με τη σειρά του ανάληψη, ακριβώς αυτού που είχε καταθέσει με τη σειρά του όλον αυτόν τον καιρό: ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Πέρα από τις προφανείς οικονομικές ζημιές -αλλά όχι τόσο σημαντικές όσο πιστεύουμε οι «κανονικοί άνθρωποι» όταν μιλάμε για ονόματα, όπως Κόκκαλης, Πατέρας, αφοί Αγγελόπουλοι ή αφοί Γιαννακόπουλοι- υπάρχουν κι ένα σωρό παράπλευρες. Διότι τον Ντιόγο θα τον καμαρώνουν όχι στα γήπεδα με το σεντόνι, αλλά σ’ αυτά των 12.000 θέσεων. Κι ο Μπελούτσι των 7,5 εκατομμυρίων ευρώ (ο μισός κιόλας), δεν πρόκειται να τραβήξει κανένα βλέμμα πάνω που να συνοδεύεται από σοβαρή πρόταση. Τα ίδια για τον Τοροσίδη (αχ, και να είχαμε κάνει δεκτή εκείνη την πρόταση από Μπλάκμπερν), τον Ντουντού, τον Μπράβο με το βαρύ συμβόλαιο. Και πέρα και πάνω απ' όλα, είναι η πρώτη χρονιά, ύστερα από πολλά πολλά χρόνια, που ο Ολυμπιακός ξεκινά με ντεσαβαντάζ. Με χάντικαπ. Ψυχολογικό και αγωνιστικό.