Δεν μπορεί να τον περιμένει

Δεν θα αναφερθώ στα οικονομικά της ΑΕΚ. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι, όπως γράφτηκε, οι μέτοχοι έλεγαν ότι το καλοκαίρι θα βάλουν λεφτά. Οπως και με τη φυγή του Λυμπερόπουλου και του Δέλλα, θα ήταν προσχεδιασμένο… Θα ασχοληθώ όμως με τα οικονομικά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, που ευτυχώς ακόμα συνδέονται με τους αριθμούς. Θα ασχοληθώ για να γράψω ότι η φετινή σεζόν μπορεί να είναι αυτή που για τις δύο ομάδες δεν γυρίζει σελίδα, αλλά αλλάζει κεφάλαιο.
Με τα λεφτά της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου και το πριμ της πρόκρισης στο Τσάμπιον Λιγκ οι πολυμετοχικοί του Παναθηναϊκού πρέπει να έχουν ένα αποθεματικό 70 εκατομμυρίων ευρώ. Επίσης τα πέντε εκατομμύρια του τηλεοπτικού pool που εισέπραξαν τα στέρησαν από τον Ολυμπιακό, μειώνοντάς του ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες. Τα 70, τώρα, εκατομμύρια του Παναθηναϊκού δεν σημαίνουν ότι θα γίνουν μεταγραφές εβδομήντα εκατομμυρίων. Σημαίνουν όμως ότι σε μια ανάγκη θα μπορούσαν να γίνουν. Αντίθετα, στον Ολυμπιακό, ούτε το μεταγραφικό μπάτζετ δεν είναι γνωστό. Πέρυσι τουλάχιστον λεγόταν ότι θα δώσουμε τόσα στον Πέτρο και τον Ιλία να κάνουν μεταγραφές και αν ζητήσουν και άλλα, θα το μιλήσουμε. Φέτος η γραμμή είναι το «Εχει ο Θεός…». Αν περάσουμε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, βλέπουμε… Αν δεν περάσουμε, βλέπουμε αλλιώς… Μόνο που με τα «βλέπουμε» και το «για να δούμε τι θα βγάλει η κληρωτίδα» και το «δεν χρειαζόμαστε μεταγραφές για να περάσουμε την Ανόρθωση», ο Ολυμπιακός περιμένει να δει τι θα βγάλει η κληρωτίδα του ΟΥΕΦA.

Το κεφάλαιο στο οποίο μπαίνει το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτό που καμία τσέπη Ελληνα προέδρου δεν θα είναι αρκετά γεμάτη για να καλύπτει τα έξοδα. Η ΑΕΚ το ξεκίνησε με τη φιλοσοφία της υπομονής. Ο Παναθηναϊκός το συνέχισε με την τακτική των άμεσων αποτελεσμάτων. Αυτό που θέλουμε, το αγοράζουμε. Ο Ολυμπιακός όμως έχει μείνει πίσω, στη λογική «οταν έρθει ο πρόεδρος από την Ψαρρού, θα δούμε τι θα γίνει…». Στην εποχή της πλήρους απασχόλησης, που ο Ντέμης κάθε πρωί βαράει κάρτα και ο Ελβις θα το βουλιάξει το κότερο με το να ανεβοκατεβάζει παίκτες, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να λειτουργεί με πρόεδρο part timer.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης καλός είναι για να βάζει τους παίκτες στο πούλμαν και να ξηγιέται και μια εμπνευστική ομιλία. Ο Λούβαρης είναι πια απόστρατος. Ο Πέτρος έπαιξε και έχασε. Ο Σωκράτης μπορεί να περιμένει για να δει αν του βγει ο επόμενος γιος, αλλά ο Παναθηναϊκός των 70 εκατομμυρίων μάλλον δεν έχει την υποχρέωση να περιμένει. Οσο για μετόχους στην πολυμετοχικότητα, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν έχει παρά να πει τη γλυκειά κουβέντα προς την κατεύθυνση του ΣΕΦ. Αν οι Αγγελόπουλοι απαντήσουν ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το μπάσκετ, Τσίνλτρες που τους τα έφαγε. Αν όμως πουν το «ναι», ο Ολυμπιακός θα μπει με τους άλλους στο νέο κεφάλαιο που ανοίγει.


Το να νικούσε ο Ολυμπιακός την Ανόρθωση 3-0 στον πρώτο αγώνα δεν θα ήταν έκπληξη. Το να χρειάζεται να τη νικήσει 4-0, με το άγχος ότι αν φάει ένα γκολ θα πρέπει να βάλει πέντε, ήταν. Το πρώτο λάθος στον Ολυμπιακό ήταν η δημιουργία άγχους από την ανάγκη της πρόκρισης.

Με τις προεδρικές επισκέψεις, τα πρωτοσέλιδα των φίλα προσκείμενων εφημερίδων, τα ντου των κάφρων στα αεροδρόμια, τα «πρέπει» και τα «θα μείνουμε στο γήπεδο, αν δεν προκριθούμε», το μόνο που κατορθώθηκε ήταν οι παίκτες του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο να μην μπορούν να χτυπήσουν τα πλάγια άουτ. Εξάλλου, και που τα είπαν τι έγινε; Είπε ο πρόεδρος ότι ο Ολυμπιακός «πρέπει» να προκριθεί. Τώρα που έγινε η απρέπεια, τι θα κάνει; Θα τους κάνει μήνυση; Είπαν οι παίκτες του Ολυμπιακού ότι «δεν θα φύγουν από το γήπεδο, αν δεν προκριθούν». Τώρα που δεν προκρίθηκαν, θα περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους στο Καραϊσκάκη; Ελεγαν οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού στην εκπομπή τους ότι ξέρουν τον τρόπο για εξασφαλιστεί η πρόκριση. Τώρα θα πουν «είχαμε λάθος τρόπο»; Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι από την εποχή που έπαιζε ο Σάββας τέρμα και το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού το έγραφε ο μακαρίτης ο Ζαδές τίποτα δεν άλλαξε. Οποτε ο Ολυμπιακός βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, αρχίζανε οι «όρκοι της νίκης» και τα θανατερά «θα πεθάνουμε στο γήπεδο, αλλά δεν θα περάσουν» και, όποτε μεν ο Ολυμπιακός κέρδιζε, μίλαγαν για την ψυχή του Θρύλου, αλλά όποτε έχανε αλλάζανε κουβέντα. Τώρα λοιπόν, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, αυτό που μετράει είναι το ματς με τον Αστέρα…

Τώρα στους επιμέρους. Πρώτα, ο (όχι) δημοφιλής τεχνικός Ερνέστο Βαλβέρδε. Το μεγάλο πρόβλημα του Ερνέστο δεν είναι οι παπαριές που έκανε στο ματς της Κύπρου. Επίσης η ενδεκάδα στο Καραϊσκάκη. Στις εβδομήντα κριτικές που διάβασα και ζητάνε το κεφάλι του Ερνέστου στο πιάτο, δεν διάβασα μία που να κατέκρινε την αρχική ενδεκάδα που κατέβασε στο ματς. Τώρα, ότι θα έπρεπε να βγάλει τον Στολτίδη και να αφήσει τον Ντουντού, συμφωνώ με τον κόουτς Χελάκη, αλλά διαφωνεί και με τους δύο μας ο Πέτρος Μίχος. Ο οποίος, πριν ο Φάντελ σφυρίξει τρεις για να το λήξει το ρημάδι, είχε επαναλάβει αρκετές φορές για να εντυπωθεί στο μυαλό και του πιο βλάκα τηλεθεατή ότι ο Στολτίδης μόνος του παλεύει για να κόψει. Η αναφορά γίνεται απλώς για να φανεί ότι η άποψη για την αλλαγή του Στολτίδη δεν ήταν μπετόν. Οσο για την αλλαγή του Λέτο με τον Τζόρτζεβιτς, όσον αφορά τον Βαλβέρδε, ό,τι και να έκανε, θα ήταν σαν να διάλεγε πώς θέλει να πεθάνει. Από πιστόλι ή από μαχαίρι. Αν δεν τον άλλαζε, πάλι θα τον κατηγορούσαν ότι αν έβαζε τον αρχηγός κάτι μαγικό μπορούσε να γίνει και να αλλάξει το αποτέλεσμα. Οσο για να βάλει τον Τζόρτζεβιτς να παίξει στον άξονα, το ξέρω ότι γίνεται στα ματς της εθνικής Σερβίας. Αλλά, για έναν μυστηριώδη λόγο, ο Τζόρτζεβιτς στον άξονα στον Ολυμπιακό σημαίνει ότι όλη η ομάδα κάθεται στον άξονα. Το μόνο για μένα «λάθος» του Βαλβέρδε είναι ότι έβαλε τον Μπελούτσι δεύτερο επιθετικό. Ο Μπελούτσι στις καλές του είναι Νινιάδης. Στις κακές του Γήττας. Αλλά στις καλές ή τις κακές ο Μπελούτσι παραμένει «οκτάρι», που τρέχει την μπάλα στον άξονα και ψάχνει την πάσα.

Χθες το μεσημέρι ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς μαζί με την κυρία Ντάρκου διέσχιζαν την οδό Βαλαωρίτου. Ο Ντάρκο δεν είχε κανένα πρόβλημα να ξεκινήσει από τη Ζαλοκώστα και να φτάσει στην Αμερικής, αλλά ούτε κανένας λαχειοπώλης τον μάρκαρε ούτε έπρεπε να σουτάρει την μπάλα μέσα στις πόρτες των μαγαζιών. Για να συνοψίσω, ο Κοβάσεβιτς δεν είναι για πολλά. Ειδικότερα αυτή τη στιγμή δεν είναι για τίποτα. Κάποια στιγμή πηδάει με τον Κωνσταντίνου της Ανόρθωσης στον αέρα και, μαζεύοντας τα πόδια, βρίσκεται χαμηλότερα από το αν δεν πήδαγε. Τώρα, για τον Στολτίδη, δεν βρίσκω κάποιον λόγο να πρέπει να συγκινούμαστε επειδή τρέχει. Θα συγκινιόμουνα αν έτρεχε ο Τσάρτας, ο Ριβάλντο ή κάποιος παίκτης που έκανε καριέρα ως βιρτουόζος. Δηλαδή, αν δεν έτρεχε ο Στολτίδης, πώς θα είχε κάνει καριέρα; Με τα τακουνάκια; Κάποτε οι αμυντικοί, όταν είχαν απέναντι τον Τζόρτζεβιτς, μένανε κολλημένοι στην πλάγια γραμμή από τον φόβο ότι θα σπριντάρει. Τώρα του δίνουν δύο μέτρα αέρα. Με δύο μέτρα αέρα και μπαίνοντας ξεκούραστος, ο Τζόρτζεβιτς δεν μπόρεσε ούτε μία φορά να σπριντάρει από την εξωτερική…

Πριν από τέσσερα χρόνια, παίζοντας στην ΑΕΚ ο Γεωργάτος, είχε βάλει ένα γκολ στον Χαλκιά, αφήνοντας τον να κάνει ένα βήμα προς τα έξω και σουτάροντας στην κλειστή γωνία. Μετά έβαλε το δάχτυλο στον κρόταφο, σαν να έλεγε στους συμπαίκτες του «είδατε που το έλεγα ότι ξέρω τι κάνει;». Χθες την ίδια κίνηση μπορούσε να κάνει ο Μπεκιάι, που αφήνει ένα μέτρο ανοιχτό στην κλειστή γωνία, με τη βεβαιότητα ότι η φαντασία του Τοροσίδη φτάνει στο να κάνει την πιο προβλεπόμενη σέντρα.