Δίκαια πρώτοι οι Αμερικανοί

Το Ολυμπιακό Τουρνουά Μπάσκετ τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο. Με μία ματσάρα, που ελπίζουμε να μην ξανακάνουμε χρόνια να δούμε και που σίγουρα μας αποζημίωσε εδώ στην Ελλάδα για το «βάρβαρο» κυριακάτικο πρωινό μας ξύπνημα. Εχοντας στον νου μας το 119-82 των Αμερικανών σε βάρος των Ισπανών, στην πρώτη φάση των ομίλων, σίγουρα δεν περιμέναμε κάτι πολύ διαφορετικό. Πριν από το ματς, όμως, ο Φελίπε Ρέγιες είχε προειδοποιήσει ότι ο τελικός δεν θα είναι περίπατος. Και να που δικαιώθηκε στο έπακρο. Οι Ισπανοί έκαναν παιχνίδι ανάλογο με εκείνο της Εθνικής μας κόντρα στις ΗΠΑ πριν από δύο χρόνια στην Ιαπωνία, αλλά δεν μπόρεσαν να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ο λόγος, βέβαια, είναι ότι βρήκαν απέναντί τους την πιο δυνατή αμερικανική ομάδα των τελευταίων ετών. Την πιο σοβαρή κι εκείνη που δίκαια έφθασε στην κορυφή. Οι παικταράδες που διαθέτει κατάφεραν –επιτέλους γι' αυτούς– να γίνουν συμπαγές σύνολο, που στο διάβα του συμπαρέσυρε όποιον έβρισκε. Επίσης, μέτρησε πολύ το πάθος τους και είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Κόμπε Μπράιαντ, ο οποίος τόνισε πως «το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς δεν συγκρίνεται με τίποτα». Ούτε, δηλαδή, με τα πρωταθλήματα του ΝΒΑ.

Κι αν οι Αμερικανοί πήραν –τύποις– το χρυσό, οι Ισπανοί πήραν το «χρυσό» μετάλλιο στις καρδιές όλης της μπασκετικής κοινότητας. Η καλύτερη ευρωπαϊκή –εθνική– ομάδα των τελευταίων τριών ετών έκανε τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ να τρομάξουν κι αν είχε λίγη τύχη παραπάνω (όχι ότι δεν είχε), πιθανότατα να είχε κατορθώσει και το ακατόρθωτο. Κάποιοι παίκτες της μίλησαν για αλλοίωση του αποτελέσματος από τη διαιτησία (Ρέγιες, Καλντερόν), όχι όμως και ο Πάου Γκασόλ, ο οποίος έβγαλε το καπέλο στην ομάδα του, αλλά το ίδιο έκανε και απέναντι στους εντυπωσιακούς Αμερικανούς.
Από τους πιο ευτυχισμένους του χθεσινού τελικού σίγουρα είναι ο εκ των βοηθών του Μάικ Σιζέφσκι, Νέιτ ΜακΜίλαν. Πώς όχι άλλωστε, από τη στιγμή που είδε τον Ρούντι Φερνάντεζ να οργιάζει, έναν παίκτη που θα τον έχει τη νέα χρονιά μαζί του στους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς.

«Χρυσό» μετάλλιο αξίζουν και οι Αργεντινοί. Οχι γι' αυτή καθαυτή την τρίτη θέση που κατέκτησαν όσο για τον τρόπο που έφθασαν σε αυτήν. Ηταν που ήταν έξι οι παίκτες περιωπής που είχε ο Σέρχιο Χερνάντεζ στη διάθεσή του, τραυματίστηκε κάποια στιγμή ο Νοτσιόνι, τέθηκε νοκ άουτ και ο Τζινόμπιλι στο ματς με τις ΗΠΑ και ήρθε κι απόκαμε το κακό. Οι γεμάτοι, όμως, πάθος «γκαούτσος» έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους και πέτυχαν μία ακόμα διάκριση, σε μία δεκαετία που θα μείνει στην ιστορία του αργεντίνικου μπάσκετ. Το αργυρό στην Ιντιανάπολη, το χρυσό στην Αθήνα και τώρα το χάλκινο στο Πεκίνο είναι επιτεύγματα που θα κάνουν πολλά χρόνια οι Αργεντινοί να (ξανα)κατακτήσουν. Οι μεγάλοι αστέρες (Τζινόμπιλι, Ομπέρτο, Πριτζιόνι) είναι προς αποχώρηση και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση.

Σε όλο αυτό το υπέροχο σκηνικό θα ήταν καλό να ξεχωρίσει και η δική μας ομάδα. Για ένα σουτ δεν τα κατάφερε, αλλά δεν ήρθε και η απόλυτη καταστροφή. Με την έννοια ότι συμπλήρωσε μία πενταετία που δεν έπεσε κάτω από την πέμπτη θέση. Πρώτοι δεν μπορούμε να είμαστε πάντα, εκείνο που καταξιώνει μία ομάδα είναι η διάρκεια, την οποία έχουμε. Οπωσδήποτε όλοι θέλουμε του χρόνου στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας (ή μήπως στην Ελλάδα, αφού οι διοργανωτές Πολωνοί έχουν προβλήματα;) το χρυσό να επιστραφεί στις τσέπες μας.