Tα βασανιστικά «ίσως» του Πεκίνου

Eικοσιτέσσερις ώρες μετά την ήττα από τους Αργεντινούς και λίγο πριν η αποστολή της Εθνικής μπάσκετ μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής, προκειμένου να κερδίσουν τα μέλη της μερικές βουτιές της τελευταίας στιγμής, η χαρμολύπη δεν λέει να εγκαταλείψει όσους παρακολουθήσαμε από κοντά το τουρνουά μπάσκετ του Πεκίνου.

Η μία όψη του νομίσματος, η πιο λαμπερή, υπενθυμίζει ότι η Εθνική μας κοίταξε στα μάτια έναν αντίπαλο με 5 παίκτες από το ΝΒΑ, θεωρητικά ανώτερο και πιο έμπειρο, και έχασε την πρόκριση στα ημιτελικά για ένα σουτ, κρατώντας ωστόσο σφιχτά την ανοιχτή πρόσκληση για τα σαλόνια του παγκόσμιου μπάσκετ.

Η άλλη πλευρά του φεγγαριού, η μισοφωτισμένη, επισημαίνει τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία και εν τέλει την αδυναμία της Εθνικής να σφραγίσει μ' ένα μεγάλο κατόρθωμα τον οίστρο, την ομοιογένεια, τη χημεία και την ποιότητα, χάρη στα οποία έφτασε έως εδώ. Οπως σωστά έγραψε συνάδελφος στην ιστοσελίδα του novasports.gr, η Εθνική δεν απέτυχε. Απλώς δεν έφτασε στην επιτυχία…

Είναι κάπως γελοίο να αναζητήσουμε τα αίτια της «αποτυχίας», από τη στιγμή που ένα σουτ θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα και να φέρει την ομάδα στην τετράδα, αντιμέτωπη απόψε με την αφηνιασμένη Team USA. Ωστόσο, υπήρξαν πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν σωστότερα, ώστε να της δώσουν το χάντικαπ που χρειαζόταν απέναντι στους Αργεντινούς.

Το δεύτερο μισό της προετοιμασίας ήταν ελλιπές και άφησε την Εθνική χωρίς φιλικά απέναντι σε ομάδες όπως η Ισπανία, η Αργεντινή, οι ΗΠΑ. Το υλικό της ήταν αξιόλογο, αλλά ενδεχομένως θα χρησίμευε άλλη μία έμπειρη μονάδα, όπως λ.χ. ο Κακιούζης, που θα έδινε επιθετικές ανάσες στη θέση «3» και βοήθεια στο baby sitting του Σχορτσανίτη. Ισως χρειαζόταν περισσότερη επιμονή στην περίπτωση Κώστα Κουφού, ώστε να έχει η Εθνική ένα μυστικό όπλο στον πάγκο της, έναν ικανό σκόρερ από τη θέση «5». Οι χαμένες εβδομάδες του Μαΐου, όταν η Ομοσπονδία έπαιζε κρυφτούλι με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, άφησαν κι αυτές το στίγμα τους στο κορμί της ομάδας, η οποία δεν γνώριζε τι της ξημέρωνε. Το σχέδιο για τον αγώνα με την Αργεντινή αποδείχθηκε άστοχο, διότι η Εθνική έπαιξε το παιχνίδι των αντιπάλων της και τους έστρωσε χαλί για να κάνουν αυτό που ήθελαν, δίχως να τους κουράσει, δίχως να τους φθείρει.

Πολλά «ίσως», πολλά «κακώς», πολλά «μάλλον», πολλά «γιατί». Η ιστορία γράφεται με δύσκολες αποφάσεις, όπως αυτή που ώθησε τον Βασίλη Σπανούλη να αναλάβει την τελική προσπάθεια, μολονότι ήταν κρύος και απών στα προηγούμενα 25 λεπτά. Ο Σπανούλης δεν είπε κανένα «ίσως». Πήρε την ευθύνη επειδή το πίστευε και ήταν πρόθυμος να επωμιστεί τις συνέπειες σε περίπτωση «αποτυχίας».

Ναι, με εισαγωγικά η λέξη. Ας το γράψω άλλη μία φορά: αποτυχία στην περίπτωση της Εθνικής δεν νοείται. Ο 5ος Ολυμπιονίκης είναι ντε φάκτο επιτυχημένος. Αποτυχημένος είναι ο Ρώσος που ήρθε ως πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά έμεινε εκτός προημιτελικών? ο Ιταλός, ο Σέρβος, ο Τούρκος, ο Γάλλος, όλοι όσοι είδαν το τουρνουά από την τηλεόραση. Ή μήπως δεν είναι έτσι;