Η επιτυχία δεν είναι παντοτινή

«Tα συνεχή λάθη του Σπανούλη στην τρίτη περίοδο ήταν εκείνα που κόστισαν περισσότερο στην προσπάθειά μας για τη νίκη».

«Το χαμένο κάρφωμα και το -απανωτό- άσχημο μπάσιμο του Παναγιώτη Βασιλόπουλου στο τέταρτο δεκάλεπτο με το σκορ στο 59-55 φταίνε».

«Ο Γιαννάκης είναι υπεύθυνος για την ήττα. Επρεπε να έχει χρησιμοποιήσει τον Σχορτσανίτη περισσότερο, να μη βάλει στο τέλος τον Σπανούλη και πάνω από όλα να κόψει τον δρόμο του Ντελφίνο προς το καλάθι».

«Αν έβαζε ο Σπανούλης το τρίποντο, όλα θα ήταν καλά».

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις απόψεις που διατυπώθηκαν λίγα δευτερόλεπτα αφότου η Εθνική μας είχε πιει το πικρό ποτήρι του αποκλεισμού από την Αργεντινή. Λίγα δευτερόλεπτα από τη στιγμή που ο Βασίλης Σπανούλης αστόχησε σε φάση που κατά το παρελθόν μάς είχε δώσει τεράστιες νίκες. Ποια να πρωτοθυμηθούμε; Το τρίποντο του Διαμαντίδη το 2005 με τη Γαλλία; Το περσινό του Σπανούλη με την Κροατία; Ή μια σειρά τέτοιων φάσεων στο περσινό, αλήστου μνήμης, παιχνίδι με τη Σλοβενία; Η στεναχώρια από τη μη πρόκριση της Εθνικής μας είναι μεγάλη. Αλλά πρέπει να βλέπουμε και τα πράγματα από την άλλη πλευρά. Ετσι όπως έχουμε πάρει ένα σωρό παιχνίδια στο τέλος, έτσι κάποια φορά και θα χάναμε. Δυστυχώς αυτό έγινε χθες, αν και η αλήθεια είναι ότι η Αργεντινή άξιζε κατά τι περισσότερο τη νίκη. Παίζοντας με 6 παίκτες μεγάλης κλάσης αλλά και με πάγκο ελληνικής ομάδας Α2 (όσον αφορά στους παίκτες και όχι τον προπονητή), κατάφερε να διατηρηθεί ακέραια μέχρι το τέλος του ματς και να φθάσει πρώτη στο νήμα. Το κακό για τη δική μας ομάδα είναι ότι στην ουσία έχασε από δύο παίκτες: από τον Τζινόμπιλι και τον Ντελφίνο. Και αν ο πρώτος δεν παίζεται με τίποτα, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον δεύτερο, που πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του. Στο τέταρτο δεκάλεπτο οι πόντοι που πέτυχε ο -από τους πλέον ακριβοπληρωμένους παίκτες της Ευρώπης- Ντελφίνο ήταν απανωτοί και η προσπάθειά μας να τον περιορίσουμε δεν ήταν και η καλύτερη. Επρεπε να είχαμε κάνει κάτι πιο αποτελεσματικό. Οπως επίσης θα έπρεπε να ασκήσουμε σε όλο το ματς περισσότερη πίεση στους αντιπάλους μας, για να τους χρεώσουμε με φάουλ και να υποχρεώσουμε κάποιον ή κάποιους από τους έξι καλούς παίκτες τους να καθηλωθούν για τα καλά στον πάγκο. Δεν τα καταφέραμε, αλλά βέβαια αν είχαμε κερδίσει, που εν τέλει ήταν θέμα ενός εύστοχου σουτ, κανείς δεν θα ασχολείτο με τα «όργια» του Ντελφίνο. Ούτε με το τι θα έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε. Θα μιλάγαμε για το μεγαλείο της Εθνικής μας, για το ειδικό βάρος της, για το μέταλλό της.

Αυτά, όμως, θα τα πούμε και τώρα: η μη πρόκριση στους «4» σίγουρα μας στεναχωρεί, αλλά τα παιδιά πάλεψαν, η προσπάθεια έγινε, άσχετα αν το αποτέλεσμα δεν μας δικαίωσε. Σε ένα χιαστί ματς, στο οποίο τα πάντα κρίνονται σε 40 λεπτά, η επιτυχία είναι πολύ κοντά με την αποτυχία. Τυπικά η πορεία μας στην Κίνα δεν είναι επιτυχημένη. Αλλά αυτά τα έχει ο αθλητισμός και πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πρόωρος αποκλεισμός από τη διοργάνωση της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ρωσίας.

Αυτό που θα πρέπει να κοιτάξουμε εν όψει Ευρωμπάσκετ 2009 είναι να ανασυγκροτηθούμε και να προχωρήσουμε κοιτώντας πάντα ψηλά. Λέγεται ότι είμαστε μπροστά σε μεγάλες αλλαγές και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζονται προσεκτικές κινήσεις για να μην ξαναγυρίσουμε σε εποχές, που η επίσημη αγαπημένη ερχόταν 16η σε Ευρωμπάσκετ (Ντιζόν) και δεν κατάφερνε επί πέντε χρόνια να μπει σε τετράδα (1999-2003)! Ελπίζουμε τα παθήματα να έχουν γίνει μαθήματα.