Ντόπινγκ: λόγια απαλά, έργα... αόρατα

Nα η ουσία Μ3, να και η ανούσια «Μ εις τη ν». Καμία σχέση με το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη -εν προκειμένω, «Μ εις τη ν» σημαίνει μειλιχιότητα εις τη νιοστή. Λόγια απαλά - απαλότερα δεν επιτρέπουν οι περιστάσεις: «Η Φανή έδωσε δικαιώματα», λέει ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης. Λάθος, υπουργέ. Η Φανή δεν έδωσε απλώς δικαιώματα. Δείγματα ούρων έδωσε κι αποκαλύφθηκε. Δικαιώματα δίνεις με απλές «αποχρώσες ενδείξεις». Οταν πιάνεται στα πράσα το 15ο -σε λίγους μήνες- «πουλέν» του «ελληνικού αθλητικού θαύματος» δεν πρόκειται για απλή παροχή δικαιωμάτων. Για ξεβράκωμα πρόκειται.

«Πληρώνουμε αμαρτίες του παρελθόντος», είπε ακόμη ο υφυπουργός. Εφόσον, όπως αποδεικνύεται, η χρήση αναβολικών ζει και βασιλεύει (και το Μ3 αφειδώς ξοδεύει) στο άτιμο το παρόν, η επισήμανση του υφυπουργού για το παρελθόν μόνο μία αποδεκτή ερμηνεία επιδέχεται: ότι το κακό γεννήθηκε και γιγαντώθηκε παλιότερα και τώρα άντε να το ελέγξεις. Το άτιμο το παρελθόν, όμως, δεν είναι δυνατόν να το ενοχοποιεί η κρατική εξουσία όταν νιώθει ότι την εκθέτουν οι αποκαλύψεις του παρόντος και να το θέτει σε ασυλία όποτε θέλει να περισώσει τα υπολείμματα της «εθνικής μυθολογίας» για τα αθλητικά μας κλέη. Οταν βγήκε στη φόρα η υπόθεση των 11 αρσιβαριστών, των οποίων τα ονόματα παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό, βαρεθήκαμε να ακούμε την ίδια... δραματική έκκληση: να μην αμαυρώσουμε στη συνείδησή μας τις επιτυχίες του παρελθόντος. Κι αυτό, διάβολε, για ένα άθλημα το οποίο είχε ήδη επιβαρυνθεί με «περίεργα» περιστατικά. Υπενθύμιση: ανάμεσα σε όσους υποστήριξαν ότι δεν αμαυρώνονται οι νίκες του παρελθόντος ήταν κι ο υφυπουργός.

Σε τελική ανάλυση, βεβαίως, στην κοινωνία υφίσταται και ο παράγοντας «ατομική λογική». Οιοσδήποτε δικαιούται να πιστεύει ότι αν κάποτε η παγκόσμια πρωταθλήτρια ελληνική ομάδα άρσης βαρών αρνήθηκε να συμμετάσχει σε σημαντική διοργάνωση το έκανε από φιλευσπλαχνία. Για να χαρεί και κανένας άλλος. Οιοσδήποτε, επίσης, δικαιούται να πιστεύει ότι το 2004 η Φανή Χαλκιά κατόρθωσε να εξαφανίσει 2,5 χρόνια αποχής από τον αθλητισμό διά της αυθυποβολής. Λέγοντας κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, στον εαυτό της: «Θα ανέβω στου βάθρου το σκαλί το πρώτο -για το ελληνικό το DΝΑ, ρε γαμώτο». Καθένας έχει δικαίωμα στην εθελοτυφλία. Μόνο που ένας υφυπουργός Αθλητισμού χάνει το δικό του δικαίωμα να εμφανίζεται ως σταυροφόρος της κάθαρσης, αφ' ης στιγμής έχει προσυπογράψει τη γραμμή «ό,τι δεν συνελήφθη στο παρελθόν επ' αυτοφόρω το γράφουμε στο εθνικό Libro d' Oro».

Το κακό είναι ότι εκτός από το κριτήριο των φράσεων, υπάρχει και το αντίστοιχο των πράξεων -ή και της απραξίας. Ουδόλως θα μας ενοχλούσαν αυτές οι φραστικές θωπείες του υφυπουργού εάν δεν ευθυγραμμίζονταν με τα (μη) πεπραγμένα: τι στην ευχή, Μ3 χρειάζεται εκείνο το νομοσχέδιο καταπολέμησης του ντόπινγκ για να πάρει το δρόμο προς τη Βουλή; Τι δείχνει τούτη η δυστοκία, αν όχι δισταγμό;

Είναι προφανώς δύσκολο για την κυβέρνηση να βάλει «στον πάγο» μια βιομηχανία που παράγει και πολιτικά κέρδη, εκτός από ντόπινγκ. Τόσα χρόνια, βλέπετε, το ΠΑΣΟΚ αναζητούσε σε μετάλλια και ανακρούσεις του εθνικού ύμνου την επιβεβαίωση της «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη. Να χάσει τόσο γρήγορα η Ν.Δ. το δικαίωμα να «παίξει» κι αυτή στο ίδιο τερέν; Το κατανοούμε, αλλά δεν το δικαιολογούμε. Στο κάτω κάτω της γραφής η βιομηχανία αυτή έχει εξευτελιστεί τόσο, ώστε είναι μάλλον δύσκολο να επανέλθει στα πρότερα επίπεδα παραγωγής αληθοφανών απατών. Αντιθέτως, σε λίγο θα νικά Eλληνας αθλητής... στο τάβλι κι ο κόσμος (κι εντός των συνόρων) θ' αναρωτιέται μήπως ανακαλύψαμε την ουσία «Μ4» που ρυθμίζει καλά το χέρι την ώρα της ρίψης του ζαριού! Και τότε ποια νουθεσία να αποφύγουμε τη ρίψη των «χλωρών» στην πυρά θα έχει απήχηση; Καμία απολύτως. Διότι κάθε τέτοια προτροπή θα προέρχεται από χείλη πάσης φύσεως αρμοδίων που όχι μόνο δεν έβλεπαν ποτέ «ξερά», αλλά αρνούνταν να δουν και τη φωτιά. Μέχρι που παραφούντωσε...

ΥΓ.: Συγκλονιστικό είναι το «επιχείρημα» πως η Χαλκιά δεν θα έκανε χρήση αναβολικών σε περίοδο «υψηλού κινδύνου» για ελέγχους. Προφανώς, λοιπόν, ουδείς «χαπακώνεται» σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Μπεν Τζόνσον και πολλοί ακόμη τώρα δικαιώνονται.