Ησυχία. Ο πρόεδρος τσατίστηκε...

Eχω εντυπωσιαστεί, λατρεμένε αναγνώστη. Ο υπερήρωας Μάικλ Φελπς μ’ έχει αναστατώσει με τα κατορθώματα και τη γοητεία του. Για να φανταστείς, χθες πήγα στο Λαγονήσι με τη θεία Λουκρητία και άλλη κουβέντα από μένα δεν άκουσε η γυναίκα. Μόνο για τον γλυκό Μάικλ της μιλούσα. Τη συμβούλευσα, μάλιστα, την ώρα που ετοιμαζόταν να βυθίσει το φιδίσιο κορμί της στα καταγάλανα νερά, να έχει τον νου της. Αν έφτανε στα άπατα και πάθαινε κράμπα δεν θα άντεχα να την ακούσω να φωνάζει: «Help, help». Ρεζίλι θα μας έκανε...

Ετσι κι αλλιώς, πιο εύκολα μπορείς να συναντήσεις καρχαρία παρά ναυαγοσώστη σε ελληνική παραλία. Γιατί, λοιπόν, να ξελαρυγγιαστεί άδικα; Αλλο έπρεπε να κάνει. Το αυτό προτείνω και σε σένα, dear. Αν δεις τα σκούρα την ώρα που κολυμπάς σαν δελφίνι, στάσου για λίγο και φώναξε με χάρη: «Φελπ, Φελπ, somebody Φελπ me, please». Οι πιθανότητες που έχεις να σε ακούσει ο βιονικός Φελπς και να κάνει τη διαδρομή Πεκίνο-Λαγονήσι σε χρόνο dt για να σε σώσει είναι πολύ περισσότερες, απ’ το να ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου κάποιος Ελληνας Ντέιβιντ Χάσελχοφ...

Διάβασα στα «Νέα», κεχαριτωμένε, τη «δίαιτα του Μάικλ Φελπς», χάρη στην οποία δεν κολυμπάει αλλά πετάει ο καλός μου, και μου άνοιξε η όρεξη. Θα σου παρουσιάσω μόνο το πρωινό του, γιατί αν προχωρήσω σε δεκατιανό και μεσημεριανό δεν θα αντέξω, θα μου 'ρθει αναγούλα στο τέλος. Ο Μάικλ, λοιπόν, τσιμπάει το πρωί: «Ενα μεγάλο μπολ με πόριτζ (χυμός από αλεύρι), τρία μεγάλα σάντουιτς με άσπρο ψωμί, βούτυρο, τηγανητά αυγά, τηγανητά κρεμμύδια, μαρούλι, ντομάτα και μαγιονέζα. Μία ομελέτα με πέντε αυγά, γαρνιρισμένη με λίγο μαϊντανό, τρεις φέτες φρεντς τοστ (λευκό ψωμί ψημένο με γάλα και αυγό) πασπαλισμένες με ζάχαρη κατά βούληση. Τρεις τηγανίτες με κομμάτια σοκολάτα και δύο μεγάλα φλιτζάνια καφέ. Αυτά για πρωινό».

Εχω σοκαριστεί. Τελικά, πιο οικονομικός θα σου έρθει ο Μάικλ αν του πληρώσεις τα έξοδα για ένα ταξίδι στις Μπαχάμες παρά αν τον περπατήσεις μέχρι το φαστφουντάδικο της γειτονιάς. Απορώ, όμως, dear. Αν η συγκεκριμένη δίαιτα είναι θαυματουργή δεν θα 'πρεπε και ο Πάγκαλος να χει σαρώσει τα μετάλλια στα 200 μέτρα ύπτιο; Και ο Θόδωρος τη «δίαιτα Φελπς» ακολουθεί. Παλαιόθεν... Μάλλον, όμως, ο Μάικλ θα πίνει και μια γουλιά ρετσινόλαδο για τη χώνεψη μετά το φαγοπότι και αυτό κάνει τη διαφορά...

Αλλάζω θέμα, γιατί έναν στομαχόπονο τον νιώθω ήδη. Περνώ στον πολυαγαπημένο μου Γιώργο Δώνη, ο οποίος με σκλάβωσε με μια του δήλωση και μόνο. Μετά το φιλικό της ΑΕΚ με την Μπολόνια ο Ελληνας τεχνικός είπε: «Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχω μάθει να λέω ψέματα. Αυτό που βλέπω λέω».

Εχεις δίκιο, γλυκέ μου Γιώργο. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι «όποιος λέει ψέματα πέφτει μες στα αίματα, και όποιος λέει την αλήθεια τον θεό έχει βοήθεια». Αλλο με απασχολεί εμένα. Γιατί καλό είναι να λες αυτό που βλέπεις, αλλά είναι καλύτερο να βλέπεις αυτό που λες και θες. Πώς να το δεις όμως, χρυσέ μου, αν δεν βάλεις και συ λίγο το χεράκι σου; Εβλεπα την ΑΕΚ με την Ομόνοια και νόμιζα ότι βίωνα για πρώτη φορά την εμπειρία τού deja vu...

Μετά την πρώτη ταραχή συνειδητοποίησα ότι το έργο με τον Ριβάλντο και τον Καφέ στην τριάδα του κέντρου όντως το είχα ξαναδεί, τρία χρόνια πριν. Από τον Σόλιντ. Και σε ρωτάω, γοητευτικέ μου Γιώργο: είδε προκοπή ο Τροντ όταν το εφάρμοσε στον Ολυμπιακό; Τότε που και ο «Ρίμπο» και ο Καφές είχαν και μια φρεσκαδούρα παραπάνω; Οχι, αν είδε να μου το πεις για να το μάθω και 'γώ. Αν δεν είδε, όμως, εκείνος, τότε πώς περιμένεις να δεις εσύ τώρα;

Βρε μπας και έχει ρίξει την κατάρα του στον «κιτρινόμαυρο» πάγκο ο Σέρα και δεν μπορούν οι διάδοχοί του να δουν άσπρη μέρα; Ναι, πες μου τώρα, κεχαριτωμένε, ότι σου φαίνεται δύσκολο να το έκανε ο Φερέρ. Εχεις δει ποτέ το μάτι του πώς τρεμοπαίζει όταν αγριεύει; Μπαμ κάνει από μακριά η καλοσύνη του ανδρός...

Συνεχίζω μ’ ένα συλλεκτικό κομμάτι, το οποίο καλά θα κάνεις να το κρατήσεις, sugar, γιατί είναι πολύ πιθανό να μην το ξαναβρείς στο μέλλον. Διάβασα στη «SportDay» την κριτική του αγώνα της ΑΕΚ με την Μπολόνια απ’ τον γλυκό Γιώργο Ντυμένο, και με χαρά διαπίστωσα ότι MVP της αναμέτρησης ήταν ο Χουανφράν: «Εκανε ό,τι ήθελε από την αριστερή πλευρά και βοήθησε πάρα πολύ στην επιθετική ανάπτυξη».

Δεν αμφιβάλλω ότι και στα επόμενα παιχνίδια ο Ισπανός θα κάνει ό,τι θέλει, μπορεί και ό,τι να 'ναι, απ’ την αριστερή πλευρά της ΑΕΚ, εγώ πάντως θα κρατήσω το ντοκουμέντο για να θυμάμαι ότι έστω και σε ένα παιχνίδι ο Ισπανός ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης της ομάδας. Τουλάχιστον τον Αουραμπαρένα τον ξεπέρασε ήδη...

Εγκαταλείπω την ΑΕΚ και τις περιπέτειές της και συνεχίζω την περιπλάνησή μου στον μαγικό κόσμο των αθλητικών εφημερίδων. Εκανα ένα πέρασμα από το «Φως» για να μάθω τα νέα τού ακριβού μου Γαβαθιώτη και ομολογώ ότι η κίνησή μου αποδείχθηκε σοφή. Ο Μανώλης είναι σε μεγάλα κέφια. Γράφει ο χρυσός μου: «Ο πρόεδρος είναι τσατισμένος και απογοητευμένος. Κι όταν ο πρόεδρος είναι εξοργισμένος, ποιος να βγει να μιλήσει και να πει τι;».

Εχει απόλυτο δίκιο ο καλός μου. Εδώ τον βλέπεις ήρεμο και χαρωπό τον πρόεδρο και πάλι το σκέφτεσαι να του μιλήσεις, φαντάσου όταν είναι και στα μπουρίνια του. Μπορείς εσύ να σκεφτείς τον Αιμίλιο ή τον γλυκό Μπαρμπή να πλησιάζουν τον πρόεδρο για να του καταθέσουν τις ρηξικέλευθες προτάσεις τους όταν είναι εξοργισμένος; Πιο εύκολα μπορώ να φανταστώ την Μπρουκ Λόγκαν κλεισμένη σε μοναστήρι, μακριά απ’ το Φορεστερέικο, παρά αυτό...

Συνεχίζει ο Μανώλης: «Κατά την προσωπική μου άποψη, δεν πρόκειται να έχουμε τίποτα ουσιαστικό μέχρι να έρθει στην Αθήνα ο πρόεδρος. Οταν έρθει όλα θα πάρουν τη σειρά τους. Και οι μεταγραφές, και τα πάντα. Θα μου πείτε, όμως, ότι θα είναι πολύ αργά. Ναι, γιατί τώρα δηλαδή τι είναι; Δεν είναι αργά; Πιο αργά δεν γίνεται».

Καλά, μην ορκίζεσαι κιόλας, χρυσέ μου. Επί ημερών Χρυσικόπουλου «impossible is nothing» στα μεταγραφικά του Ολυμπιακού. Θα μου πεις, βέβαια, μόνο ο σαγηνευτικός Γιάννης φταίει; Μη με παρεξηγείς, sugar, είμαι αγόρι που σέβεται τα ήθη και τις παραδόσεις των ομάδων. Και στον Ολυμπιακό έχουμε παράδοση να χτυπάμε το σαμάρι, μπας και ακούσει ο πρόεδρος. Αν δεν πιστεύεις εμένα, να σου δώσω το τηλέφωνο του «Λου» να τον ρωτήσεις...

Ο Γαβαθιώτης άναψε: «Το λέει και η παροιμία. Τι να πεθάνεις Σάββατο, τι Κυριακή πρωί...» Φάε τη γλώσσα σου, χρυσέ μου. Τόσες παροιμίες υπάρχουν, την πιο μακάβρια βρήκες εσύ; Θα μπορούσες να πεις: «Καθ’ ενού η πορδή μόσχος τού μυρίζει», που ταιριάζει και πιο πολύ στην περίσταση. Δεν μπορώ, κοκκινίζω...

Δεν ξέρω εσύ, λατρεμένε αναγνώστη, αλλά εγώ ό,τι κι αν δω, ό,τι κι αν ακούσω, αν δεν τον ακουμπήσω τον Ντιόγο, με τα ίδια μου τα χέρια, για να πειστώ ότι υπάρχει στ’ αλήθεια, μια πισινή θα την κρατάω. Λίγο ακόμα και θα πιστεύαμε στο τέλος ότι ο Ντιόγο δεν έρχεται από τη Βραζιλία αλλά από κάποιον «αθέατο κόσμο» του Διαστήματος. Οπως βλέπεις και στο σκίτσο, ο Κώστας Χαρδαβέλλας έχει ήδη αναλάβει δράση...

Το παπούτσι του Ντιόγο

Ο Γιάννης Χρυσικόπουλος δείχνει στον Βαλβέρδε τα ντοκουμέντα. Μετά τη μάνα έφερε και το παπούτσι του Ντιόγο στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το σορτσάκι, τη φανέλα, τις κάλτσες και μια δεύτερη ξαδέρφη του που ήθελε να τσεκάρει την ακουστική του «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Χάρη σ’ αυτήν την πρωτοποριακή τακτική ο Ντιόγο λύγισε, είπε το μεγάλο «ναι» και ήρθε στην ομάδα.