Aφιόνι, made in Japan

Ο Κρεγκ Σέιγκερ είναι ο δημοσιογράφος που κάνει το «ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου» για το ΝΒC. Οσοι παρακολουθούν το ΝΒΑ από χρόνια θα έχουν προσέξει σίγουρα τα φαντασμαγορικά κίτρινα, κόκκινα ή πράσινα κοστούμια του, καθώς και το θρυλικό του περουκίνι. Είναι, πάντως, εξαιρετικός ρεπόρτερ.

Πριν από το χθεσινό αγώνα μού έπιασε κουβέντα επειδή εντυπωσιάστηκε από το μπλουζάκι μου (“Greece 101, USA 95”, έγραφε στο στήθος με πηχυαία γράμματα) και μου έδειξε ένα αντίτυπο από το ραπόρτο που μοίρασε ο Μάικ Σιζέφσκι στους παίκτες του. Οι λέξεις «ομαδική χημεία» στόλιζαν την πρώτη παράγραφο, υπογραμμισμένες όσο καμία άλλη.

«Οι Ελληνες χρησιμοποιούν πολύ το pick’n’roll, παίζουν με δυναμισμό και δεν φοβούνται να χρησιμοποιήσουν τα κορμιά τους», πρόλαβα να διαβάσω πριν ο Αμερικανός κλείσει το ντοσιέ. Ο πρόλογος τελείωνε με την εξής φράση: «We will beat them!» Δικό τους το θαυμαστικό, όχι δικό μου: «Θα τους νικήσουμε!»

Στο Τόκιο η μοναδική ομάδα που πήρε τον αγώνα Ελλάδας - ΗΠΑ στα σοβαρά ήταν η δική μας. Στο Πεκίνο οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Μόνο οι Αμερικανοί - και οι ουδέτεροι είχαν σημαδέψει αυτή τη βραδιά με κόκκινο κύκλο στο ημερολόγιο.

Το έγραφα και χθες: δεν τους είχα δει ποτέ τόσο αποφασισμένους πριν από έναν αγώνα (αγώνα Ομίλου μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερη βαθμολογική αξία), ούτε τόσο παθιασμένους. Για μία φορά έκαναν φροντιστήριο, διάβασαν με προσοχή το παιχνίδι των δικών μας και αισθάνονταν πιο σίγουροι για τον εαυτό τους όταν μπήκαν στο παρκέ. Συχνά αρμενίζουν στο άγνωστο με βάρκα όχι την ελπίδα, αλλά το εξωγήινο ταλέντο και τα αθλητικά προσόντα τους.

Χθες είχαν και σχέδιο, με το οποίο έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα τους όταν η Εθνική μας άρχισε να κουράζεται. Στα πρώτα 7 λεπτά η ελληνική ομάδα δεν πούλησε την μπάλα ούτε μία φορά. Στα 13 που ακολούθησαν υπέπεσε ισάριθμες φορές στο εφιαλτικό δόκανο των «γιάνκηδων» και δέχθηκε 42 πόντους, εκ των οποίων οι 14 σημειώθηκαν με βροντερά καρφώματα.

Οι Αμερικανοί πανηγύριζαν σαν να κέρδιζαν τελικό. Ας το πω άλλη μια φορά: ούτε σε τελικό δεν έχουν προετοιμαστεί τόσο εντατικά. Για παράδειγμα, στην Ατλάντα το 1996 νίκησαν τη Γιουγκοσλαβία με αυτόματο πιλότο, διαιτησία και… ψέματα. Το ίδιο και την ουρανοκατέβατη Γαλλία το 2000 στο Σίδνεϊ. Η φετινή «Τeam USA» δείχνει ικανότερη από τις προηγούμενες, χωρίς βέβαια να είναι συγκρίσιμη με την ομάδα-θρύλο του 1992.

Η Εθνική μας δεν μπόρεσε να την κοιτάξει στα μάτια, ούτε όμως πλησίασε το «άριστα» των δικών της δυνατοτήτων. Ο αριθμός των λαθών, 25 σε 33 λεπτά, προκαλεί σοκ, όπως και η εικόνα της β’ περιόδου, με τον αμερικανικό «διαγωνισμό καρφωμάτων». Οπως και ο αγώνας της πρεμιέρας με την Ισπανία, ο χθεσινός αποτελεί τροφή για σκέψη και προσφέρεται για εξαγωγή συμπερασμάτων και διδαγμάτων. Κατά τ’ άλλα, η ήττα δεν αλλάζει το παραμικρό. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η 3η θέση αποτελεί «ταβάνι», οι αγώνες-κλειδί είναι ο προημιτελικός και (ας φτάσουμε μέχρι εκεί και βλέπουμε) ο μικρός τελικός. Πρώτα, όμως, η Ανγκόλα. Μετά τη χθεσινή υπερπροσπάθεια, ο αγώνας που αρχίζει νωρίς το πρωί της Κυριακής (9 π.μ. ώρα Πεκίνου) μπορεί να αποδειχθεί βασανιστικός, αφού η ομάδα θα αντιμετωπίσει έλλειμμα ενέργειας και ύπνου. Η πρωταθλήτρια Αφρικής είναι κάτω του μετρίου, αλλά έχει παίκτες γρηγορους και αθλητικούς. Οταν την κερδίσουμε, θα αναπνεύσω με ανακούφιση.