Oταν οι Ελληνες ταπείνωσαν τους γιάνκηδες

H ομάδα των ΗΠΑ έκανε φροντιστήριο για το σημερινό ματς όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία των λογής λογής ντριμ τιμ. Ακόμα δυσκολεύονται να καταλάβουν τα αμερικανάκια τι συνέβη εκείνο το αλησμόνητο βράδυ στο Τόκιο. «Μας έπιασαν αμερικανάκια οι Ελληνες», θα λένε μεταξύ τους.

«Η Ελλάδα έπαιξε 42 φορές το pick’n’roll και δεν βρήκαμε τρόπο να το σταματήσουμε», επισήμανε χθες εδώ ο Τζέισον Κιντ, απών βεβαίως από την ομάδα της Ιαπωνίας, αλλά παίκτης-κλειδί στη φετινή, μια και (ασχέτως αν δεν σουτάρει) παίζει πραγματικό μπάσκετ και όχι γυμναστικές επιδείξεις. «Χάσαμε ένα τσουβάλι ελεύθερες βολές αλλά και τέσσερα καρφώματα, ήμασταν άστοχοι στα μακρινά σουτ και δεν είχαμε κι έναν σωτήρα όταν τον χρειαστήκαμε», υπενθύμισε ο προπονητής, τότε και τώρα, Μάικ Σιζέφσκι. «Θα πιέσουμε όσο γίνεται τους Ελληνες γκαρντ για να εκμαιεύσουμε λάθη, αφού έχουμε μεγαλύτερο βάθος από αυτούς», πρόσθεσε ο νεοσύλλεκτος Ντερόν Ουίλιαμς. «Ακόμα θυμάμαι τις χαμένες βολές και τον τρόπο με τον οποίο μας τρυπούσαν την άμυνα», κατέθεσε τη μελαγχολική του ανάμνηση ο Καρμέλο Αντονι.

Ποτέ δεν θυμάμαι να έχουν αναφέρει τέσσερα διαφορετικά στελέχη της ομάδας των ΗΠΑ στοιχεία για τον αντίπαλο την παραμονή ενός παιχνιδιού –στοιχεία μάλιστα ακριβή και μελετημένα, όχι «άλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα». Πρόκειται μάλιστα για ένα σχεδόν ανούσιο ματσάκι Ομίλου, όχι για αναμέτρηση δίχως αύριο. Τότε, στο Τόκιο, οι γιάνκηδες δεν γνώριζαν πριν από τον αγώνα ούτε τα ονόματα των Ελλήνων παικτών. «Θα σας νικήσουμε, όπως κι αν λέγεστε», έλεγε το ύφος τους. Μετά τα έμαθαν απ’ έξω κι ανακατωτά, με όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο και βιογραφικά στοιχεία.

Ο ημιτελικός του Μουντομπάσκετ στοιχειοθετεί τον απόλυτο θρίαμβο της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας απέναντι στην αμερικανική αφέλεια και ταυτόχρονα την πιο μεγάλη στιγμή στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Κερδίσαμε τους Αμερικανούς όχι με κατενάτσιο και ανταρτοπόλεμο όπως έκανε λ.χ. η Εθνική ποδοσφαίρου μας στα αντίστοιχα παιχνίδια της το 2004, αλλά με 101 πόντους ενεργητικό.

Το σχέδιο που καταστρώθηκε εφαρμόστηκε στην εντέλεια από παίκτες που έζησαν τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας τους: Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Κακιούζη, Σχορτσανίτη, Ντικούδη, Τσαρτσαρή. Για τον Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν το σημαντικότερο έπαθλο μιας ολόλαμπρης σταδιοδρομίας. Για τη φίλαθλη και μη Ελλάδα, ένα απόγευμα ανεπανάληπτης ευφορίας.

Το ΝΒΑ, όμως, έζησε μια νύχτα απόλυτης ντροπής και στη συνέχεια μια διετία ενδοσκόπησης. Σε αντίθεση με τις ομάδες που ως τότε είχαν ταπεινώσει τις ΗΠΑ (Αργεντινή, Σερβία, Ισπανία, ακόμα και Πουέρτο Ρίκο), η Ελλάδα δεν είχε ούτε έναν παίκτη στον «γαλαξία αστέρων» της απέναντι όχθης του Ατλαντικού. Αθελά της, η Εθνική μας έσπρωξε τους Αμερικανούς σε μια σπάνια επιχείρηση αυτογνωσίας, ενδοσκόπησης, αυτοκριτικής. Τους έκανε να προσεγγίζουν έναν αγώνα με το βλέμμα στον αντίπαλο και όχι στον δικό τους πριαπισμό.

Σήμερα, κινδυνεύει να το πληρώσει. Ας το πληρώσει. Δεν έχει και πολλά να χάσει. Αυτή που –πάλι- έχει να χάσει πολλά είναι η ίδια η ομάδα των ΗΠΑ. Εάν οι δικοί μας την ξανασυναντήσουν σε κανέναν ημιτελικό μισοκοιμισμένη από τη σιγουριά της εύκολης νίκης που ενδεχομένως θα έχει προηγηθεί, μπορεί να την κάνουν να θυμηθεί τα γιαπωνέζικά της.