Νομίζω ότι μετά τη χθεσινή καθαρή νίκη επί της Γερμανίας θα πρέπει να μας έφυγε το άγχος. Οχι γιατί υπήρχε πραγματικός φόβος ήττας από την ομάδα των Κέιμαν, Νοβίτζκι, αλλά να, μετά το πατατράκ της πρεμιέρας από την Ισπανία η εμπιστοσύνη κάποιων στις δυνατότητες της Εθνικής είχε αρχίσει να κλονίζεται.
Η απάντηση του Γιαννάκη και των διεθνών ήταν, όμως, αυτή ακριβώς που περιμέναμε: ασφυκτική αμυντική πίεση με παγίδες σε όλο το γήπεδο, ώστε να καθυστερήσει το κατέβασμα της μπάλας από τους Γερμανούς, να αποκοπούν έτσι οι χειριστές από τη φροντ λάιν της ομάδας και κατόπιν, εάν και εφόσον έφτανε η μπάλα στα χέρια του Κέιμαν ή του Νοβίτζκι, αμυντικό ντουμπλάρισμα σε αυτόν που θα είχε την κατοχή, ώστε να αναγκαστεί να πασάρει έξω.
Η εθνική Γερμανίας, όπως ήταν αναμενόμενο, έχασε –έτσι– τ' αυγά και τα πασχάλια και οι δικοί μας, με μία μόνο μικρή κακή παρένθεση στο τέλος του ημιχρόνου, επέβαλαν ολοκληρωτικά το παιχνίδι τους για να φτάσουν σε μια άνετη νίκη.
Το γεγονός ότι τελικά άσημοι παίκτες, όπως ο Γκριν και ο Σούλτζε, σκόραραν συνολικά περισσότερο από τους Νοβίτζκι, Κέιμαν δικαιώνει την επιλογή του Γιαννάκη να κλείσει πάση θυσία τα δύο «θηρία», όντας βέβαιος ότι από τους υπόλοιπους δεν μπορούσε να χάσει ποτέ.
Βεβαίως, σε κάποιες στιγμές οι περιφερειακοί της Γερμανίας σούταραν σκανδαλωδώς ελεύθεροι, αλλά ακόμα κι αυτή η αμυντική αδυναμία της Εθνικής μας δεν ήταν χωρίς λογική εξήγηση, μια και είχε να κάνει με το ότι οι διεθνείς μας ακόμα δεν ήταν κατά 100% σε αγωνιστικό ρυθμό.
Τώρα, όμως, έπειτα από δύο ματς σε τρεις μέρες, εναντίον Ισπανίας και Γερμανίας, η δευτεραθλήτρια κόσμου είναι απόλυτα έτοιμη και ταυτόχρονα διαθέτει την απαιτούμενη φρεσκάδα για να αντιμετωπίσει αύριο τη λεγόμενη «dream team». Οσο για το τι μπορεί να κάνει, είναι μια άλλη ιστορία, που δεν έχει σχέση μόνο με την ετοιμότητα και τις εν γένει δυνατότητές της αλλά και με το τι καπνό φουμάρει η άλλη πλευρά.
Οι Αμερικανοί, λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και από πλευράς στελέχωσης και από πλευράς εμπειρίας είναι σε καλύτερη μοίρα από το 2006, όταν τους νικήσαμε στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ. Αυτό, όμως, από μόνο του δεν φτάνει για να πάρουν τη ρεβάνς. Ούτε και ο όποιος φανατισμός μπορεί να διακρίνει το παιχνίδι τους επειδή θα θέλουν απλώς να πάρουν ρεβάνς ή και εκδίκηση ακόμα.
Για να επιβάλουν τα αμερικανάκια την αναμφισβήτητη υπεροχή τους σε αθλητικά προσόντα και φυσικό ταλέντο γενικότερα, ώστε να μην επιτρέψουν στους δικούς μας να ελπίζουν, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συνεργαστούν σε άμυνα και επίθεση και σε κάθε περίπτωση να λειτουργήσουν ως ομάδα η οποία έχει μυαλό και ξέρει τι θέλει και πώς θα το πάρει μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Η λογική «είμαι καλύτερος γιατί παίζω στο ΝΒΑ, έχω ένα τεράστιο συμβόλαιο, είμαι πιο δυνατός, πιο γρήγορος, πηδάω ψηλότερα» και όλα τα σχετικά δεν τους εξασφαλίζει τη νίκη απέναντι σε μια ομάδα που έχει καλές συνεργασίες και ισχυρό χαρακτήρα. Δεν θέλω να πω ότι ακόμα κι έτσι είναι εύκολο να τους νικήσουμε. Οχι. Αλλά ίσως μπορέσουμε να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, να τους εκνευρίσουμε και εν τέλει να τους αναγκάσουμε να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο με το ένστικτο και όχι με την όποια μπασκετική σοφία διαθέτουν. Και τότε θα δούμε...
Φυσικά, από τη δική μας πλευρά –δεν το συζητώ– θα πρέπει να παρουσιάσουμε τον καλύτερο εαυτό μας και να μη μας διαφύγει ούτε στιγμή ότι το αδύνατό τους σημείο βρίσκεται στην άμυνα. Δηλαδή εκεί που η αίσθηση της υπεροχής τους δεν τους επιτρέπει να συνεργαστούν και να θυσιάσουν το «εγώ» τους για το καλό της ομάδας.
Θα υπενθυμίσω, πάντως, ότι μια νίκη επί των Αμερικανών δεν μας είναι απαραίτητη στην παρούσα φάση. Πρώτον, γιατί ακόμα κι αν την πετύχουμε, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα αποφύγουμε την τρίτη θέση στον όμιλό μας και, δεύτερον, γιατί δεν υπάρχει λόγος να ξυπνήσουμε το θηρίο από τη στιγμή που μια νίκη μας δεν θα έχει σοβαρό αντίκρισμα.
Αν πράγματι μπορούμε να ξανανικήσουμε την «dream team», καλό θα ήταν να κρατήσουμε την όρεξή μας για την πιθανή αναμέτρησή μας στον ημιτελικό γύρο της διοργάνωσης, πράγμα που μπορεί να συμβεί εάν σε αυτή τη φάση αυτοί τερματίσουν πρώτοι και εμείς τρίτοι ή αυτοί δεύτεροι και εμείς τέταρτοι.