Η αμηχανία της μεθυλτριενόλης

Δεν θα υπάρξουν ελληνικοί θρίαμβοι στο Πεκίνο, το πράγμα έγινε κατανοητό πολύ νωρίς. Στην πραγματικότητα οι πιθανότητες των διακρίσεων χάθηκαν εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που μάθαμε ότι ολόκληρη η Εθνική ομάδα της άρσης βαρών πιάστηκε ντοπέ γιατί οι αθλητές που την αποτελούσαν έκαναν χρήση της σχεδόν ξεχασμένης ουσίας που λέγεται μεθυλτριενόλη. Μετά η ίδια ουσία ανιχνεύτηκε στα ούρα του αστεριού της κολύμβησης Γιάννη Δρυμωνάκου, έπειτα σε κάνα-δυο αθλητές στίβου που δηλώνουν αθώοι και κάπου εκεί έγινε κατανοητό ότι αυτή τη φορά πάρτι μεταλλίων σαν αυτό που έγινε στο Σίδνεϊ και την Αθήνα δεν θα υπάρξει. Η ανοχή που μας έδειξαν τελείωσε.

Στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ ζήσαμε την Ελλάδα της μεγάλης αθλητικής ιδέας, που έγινε στον πρωταθλητισμό υπερδύναμη σαρώνοντας τα μετάλλια τη στιγμή που οι επίσημες στατιστικές έδειχναν ότι οι κάτοικοί της αθλούνται λιγότερο από ό,τι δέκα χρόνια πριν! Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το εθνικό άγχος για την καλύτερη δυνατή φιλοξενία των ξένων έβαλε σε δεύτερη μοίρα τις διακρίσεις, που δεν ήταν και λίγες. Η προσοχή όλων εκείνο το εικοσαήμερο του Αυγούστου του 2004 ήταν να πάρουν το χρυσό η πόλη και η διοργάνωση: οι Ολυμπιακοί της Αθήνας πέρασαν χωρίς να βγει κανένα συμπέρασμα για τον ελληνικό αθλητισμό. Ο σκοπός ήταν τα «μπράβο» του Ρογκ, οι πανηγυρισμοί της οργανωτικής επιτροπής και τα αποθεωτικά (και καλοπληρωμένα) κολακευτικά σχόλια του CNN και των ευρωπαϊκών σάιτ. Και, φυσικά, η σιωπή του Τύπου: όταν πληρώνονταν μέχρι και διευθυντές εφημερίδων που πουλάνε 5.000 φίλλα (από φόβο μήπως γράψουν ότι ο Βέλιτς θα διοργάνωνε καλύτερους αγώνες από τη Γιάννα…), η πιθανότητα να γινόταν μια σοβαρή αποτίμηση του τι θέλουμε ως χώρα πήγε περίπατο.

Αδικο

Τέσσερα χρόνια αργότερα –κι όταν μόνο το τελευταίο πεντάμηνο έχουν πιαστεί ντοπέ 15 Ελληνες αθλητές– θα ήταν εύκολο να πει κάποιος ότι αυτό που ως χώρα θέλουμε είναι μεθυλτριενόλη, αλλά δεν έχω όρεξη γι' αστεία. Το λέω αφήνοντας κατά μέρος τις υποκρισίες και γνωρίζοντας καλά ότι υπάρχει κόσμος που διαβάζοντάς το θα σκίσει την εφημερίδα: μακάρι ως χώρα να είχαμε μια σαφέστατη πολιτική πρωταθλητισμού (με υποψίες οργανωμένου ντόπινγκ), όπως έχουμε λίγο έως πολύ όλοι τη βεβαιότητα ότι συνέβη τη δωδεκαετία 1992–2004, όταν δόθηκαν λεφτά και προσοχή σε συγκεκριμένα αθλήματα και συγκεκριμένους ανθρώπους. Γιατί τότε τουλάχιστον πιάναμε τη μύτη μας από την μπόχα και φωνάζαμε όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) «ζήτω», ενώ μετά το 2004 ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι κάνουμε.

«Κόροιβος»

Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ το σχέδιο «Κόροιβος» για τη δημιουργία της Ελλάδας των 50 Ολυμπιακών μεταλλίων, όπως είχε αποκαλύψει το «Βήμα της Κυριακής». Αυτό που βλέπω είναι ότι δεκαπέντε αθλητές σε διαφορετικά αγωνίσματα έχουν πιαστεί φέτος διότι έχουν κάνει χρήση της ίδιας ουσίας, γεγονός που δημιουργεί υποψίες ότι συμβαίνουν δύο πράγματα: πρώτον, ότι υπάρχει μια υπόγεια σχέση που συνδέει αρκετούς από τους υπεύθυνους παρασκευαστές των πρωταγωνιστών του ελληνικού πρωταθλητισμού, ειδικά στα ατομικά σπορ, και δεύτερον, ότι δεν υπάρχει πλέον ο συντονισμός που κάποτε (όταν δεν μας πιάνανε…) υπήρξε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι υπάρχει μια αμήχανη πολιτεία χωρίς πολιτική και στόχευση.

Αδικία

Διαβάζω δυο-τρεις μέρες τώρα σε σοβαρές εφημερίδες σχόλια ότι η ΔΟΕ αδίκησε τη Θάνου επειδή την απέκλεισε από τους Αγώνες τη στιγμή που δίνει το δικαίωμα της συμμετοχής σε πρώην ντοπαρισμένους. Οποιος τα ισχυρίζεται αυτά αποκρύπτει ότι η Θάνου δεν πιάστηκε ντοπαρισμένη, αλλά προσπάθησε να αποφύγει τον έλεγχο και όταν παρέδωσε τέσσερα χρόνια πριν τη διαπίστευσή της κατηγορήθηκε ότι αυτή κι ο συναθλητής της Κώστας Κεντέρης σκηνοθέτησαν ατύχημα! Για το ντόπινγκ προβλέπονται συγκεκριμένες ποινές: αντιμετωπίζεται ως αδίκημα. Το ευκολότερο για τη ΔΟΕ θα ήταν να πει ότι όποιος αθλητής πιάνεται ντοπέ χάνει για πάντα το δικαίωμα της συμμετοχής του σε αγώνες. Αν η ΔΟΕ δείχνει μεγαλοψυχία απέναντι στον ντοπαρισμένο αθλητή, είναι γιατί του αναγνωρίζει ότι σε αυτόν τον σκληρό κόσμο του πρωταθλητισμού μπορεί να είναι κι ο ίδιος θύμα. Σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδειχτεί ότι αθλητές δεν ήξεραν τι έπαιρναν, παρασυρόμενοι από αριβίστες παράγοντες ομοσπονδιών, κομπογιαννίτες γιατρούς και ασυνείδητους προπονητές. Ο ντοπαρισμένος έχει το δικαίωμα της επανένταξης, ο απατεώνας που κρύβεται από τους ελέγχους, όμως, δύσκολα μπορεί να βρει το δίκιο του. Σκεφτείτε τι ρεζιλίκι θα ήταν για τους Αγώνες να ζούσαμε από εδώ και στο εξής με ιστορίες γεμάτες από ατυχήματα με μηχανάκια στα οποία θα πρωταγωνιστούσαν ατιμώρητοι αθλητές. Θα γέλαγε ο κόσμος.

Διαφωνίες

Μπορεί κάποιος με αυτό να διαφωνεί –το βρίσκω λογικό. Μπορεί να ισχυριστεί ότι το αθλητικό σύστημα στηρίζεται και σε νομικούς κανόνες (που καμιά φορά ξεπερνούν και την ίδια την ηθική) και ότι η μη καταδίκη της αθλήτριας είναι στοιχείο αρκετό για να της δώσει το δικαίωμα της συμμετοχής. Επίσης, μπορεί να πει ότι στο φινάλε το επιτυχημένο κρυφτό από το αντιντόπινγκ είναι ένα θεμιτό κόλπο, μια και στον πρωταθλητισμό κόλπα ζόρικα γίνονται. Δεν αποκλείω σε μια χώρα της οποίας το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα κρίθηκε από μια απόφαση για κάποιον Βάλνερ (και μάλιστα που τελεσίδικα από το CAS δεν βγήκε ποτέ…) αυτού του τύπου η συζήτηση να έχει και οπαδούς: ο κυνισμός δεν μας λείπει. Μόνο που σε όλη αυτή την ιστορία αυτό που μετράει δεν οι κυνικές εκτιμήσεις των παραγόντων (που καμιά φορά γίνονται και δημοσιογραφικές θέσεις…), αλλά τα «θέλω« της επίσημης πολιτείας. Κάποτε είχαμε πρωταθλητισμό που έκανε τους ξένους να δυσπιστούν και να μας υποπτεύονται, σήμερα δεν έχουμε τίποτα.

Τι θέλουμε

Η πιθανολογούμενη αποτυχία στο Πεκίνο θα δημιουργήσει ανάγκη για αποφάσεις. Αν θέλουμε μετάλλια, να πάνε αύριο κιόλας ο πρωθυπουργός και το μισό υπουργικό συμβούλιο γονυπετείς στον Τζέκο και τον Ιακώβου: αυτοί πήραν τα περισσότερα με τον τρόπο τους. Αν θέλουμε κάτι άλλο (οτιδήποτε άλλο), να μας το πουν. Στην πολιτική το να μην ξέρεις τι να πεις μαρτυρά το ότι δεν ξέρεις τι κάνεις. Το ξέρω ότι οι αποφάσεις κρύβουν ευθύνες, αλλά στην πολιτική και στη ζωή δεν γίνεται αλλιώς…

Κύπριοι

Από τα λίγα mail που είδα πρόσφατα, μια και δεν παρακολουθώ το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) λόγω απουσίας από την πρωτεύουσα, ξεχωρίζω δύο που μου έστειλαν δύο φίλοι αναγνώστες από την Κύπρο και αφορούν τους αντιπάλους του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, δηλαδή την Ανόρθωση και την Ομόνοια.

Μου γράφει για την Ανόρθωση ο φίλος Γιάννος Παναγιώτου: «Πιθανότατα στην Ελλάδα το όνομα του Σόσιν δεν σας λέει τίποτα, όμως η Ανόρθωση είναι πολύ καλή ομάδα επειδή δεν στηρίζεται σε μονάδες, αλλά στις ιδέες του προπονητή της. Ο Κετσπάγια αυτά τα χρόνια παίρνει καταπληκτικά ρίσκα αλλάζοντας θέσεις σε ποδοσφαιριστές και ψάχνει τρόπους ώστε τα χαρακτηριστικά των καλύτερών του να εξυπηρετούν το σχήμα. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο που ο Δέλλας αγωνίστηκε ως αμυντικός χαφ και ο Σκοπελίτης ως μέσα δεξιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσα χρόνια παρακολουθώ αυτή την ομάδα έχω καταλάβει κι εγώ, όπως και πολλοί από τους οπαδούς της, πως ό,τι γίνεται βασίζεται σε κάποια σκέψη, κρύβει μια λογική. Ο Ολυμπιακός είναι προβλέψιμος –ειδικά φέτος, που μοιάζει με ομάδα που δεν έχει κάνει μεταγραφές–, η Ανόρθωση είναι μια ομάδα με ιδιαίτερα δουλεμένους μηχανισμούς. Μπορεί οι παίκτες της να μην είναι οι καλύτεροι, αλλά ο προπονητής της είναι άνθρωπος με ιδέες».

Ο φίλος Κανάρης Γιωργαλλής σημειώνει για την Ομόνοια τα εξής: «Γίνεται μια πολύ μεγάλη υποτίμηση της Ομόνοιας από την πλευρά της ΑΕΚ, αλλά και από τους δημοσιογράφους, και είναι κάπως ακατανόητη. Φέτος την Ομόνοια ανέλαβε ως πρόεδρος ένας μεγάλος (ίσως ο μεγαλύτερος) εργολάβος οικοδομών, με αντιπρόεδρο έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες ανάπτυξης γης στην Κύπρο. Εχουν δαπανήσει τεράστια χρηματικά ποσά για την ενίσχυση της ομάδας. Η ομάδα δεν απέκτησε μόνο τον Οκκά και τον Αλωνεύτη, αλλά συνολικά 13 ποδοσφαιριστές, συμπεριλαμβανομένου του Δημήτρη Χριστοφή, ο οποίος είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε η Κύπρος τα τελευταία χρόνια και κόστισε στην Ομόνοια ένα εκατομμύριο ευρώ. Απέκτησε, επίσης, τον διεθνή Ρουμάνο ποδοσφαιριστή Νικολέσκου, που αγωνιζόταν για χρόνια στην Μπουντεσλίγκα. Αυτά τα λέω όχι για να υποστηρίξω ότι η Ομόνοια είναι καλύτερη από την ΑΕΚ, κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση, αλλά για να αναφέρω ότι είναι πολύ καλύτερη από ό,τι πιστεύουν στην ΑΕΚ και ότι αν την υποτιμήσουν, θα έχουν πάρα πολύ δύσκολο έργο». Τα παιδιά κάτι παραπάνω ξέρουν. Συναγερμός…

Αυτό μας μάρανε…

Εντυπωσιάστηκα από την είδηση ότι η Σούπερ Λίγκα θέλει τις υπηρεσίες της ελβετικής εταιρείας που ελέγχει παγκοσμίως τον στοιχηματισμό. H εταιρεία, που ειδοποιεί την ΟΥΕΦΑ για τα ματς στα οποία έχουν παιχτεί υπερβολικά πολλά χρήματα, κάνει καλή δουλειά. Το σχέδιο, λέει, υπάρχει από τον καιρό της προεδρίας του Τζίγκερ και ο νέος πρόεδρος, Κώστας Πηλαδάκης, το ασπάστηκε. Επί τη ευκαιρία, καλό θα ήταν να ρωτήσουν τους Ελβετούς πώς γίνεται να είναι γνωστό κάθε χρόνο (περίπου τον Οκτώβριο) ποιοι «κουμπάροι» θα ανέβουν από τη Β' στην Α' Εθνική, όπως και σε ποιες άλλες χώρες του κόσμου πρώην διαιτητές αναλαμβάνουν νταλαβεριτζήδες των ομάδων και γιοι προέδρων γενικοί διευθυντές. Αφού από Σούπερ Λίγκα την ΕΠΟ δεν τη ρωτάνε τίποτα, ας ρωτήσουν τους Ελβετούς….