Ούτε παίξε ούτε γέλασε...

Δεν ήταν, φυσικά, γλυκιά η γεύση που έμεινε στα χείλη μετά την ατυχή πρεμιέρα της Εθνικής μπάσκετ στο Προολυμπιακό Τουρνουά, ούτε όμως πικρή σαν δηλητήριο. Απ’ ό,τι φαίνεται από τα λόγια των παικτών, οι περισσότεροι την υποδέχθηκαν ως αποτυχημένο crash-test. Η πρώτη σύγκρουση με τεθωρακισμένο άφησε την ελληνική ομάδα αν όχι σμπαράλια, πάντως στραπατσαρισμένη άσχημα.

Είναι, λοιπόν, η Ισπανία εγκατεστημένη σ’ ένα ρετιρέ για το οποίο η Εθνική μας δεν έχει κλειδιά; Βρίσκεται πιο ψηλά από τη δική μας οροφή; «Τα πράγματα είναι απλά. Οταν η Ισπανία παίζει καλά, κερδίζει», απάντησε με ρεαλισμό ο Δημήτρης Διαμαντίδης. «Μια ομάδα που σε νικάει τέσσερις φορές σερί προφανώς είναι καλύτερη από εσένα», προσέθεσε ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν προαναγγέλλει αμαχητί ήττα σε περίπτωση νέας αναμέτρησης με τους Ισπανούς, λ.χ. στον ημιτελικό. Η τακτική του ανταρτοπόλεμου συχνά ευνοεί τον θεωρητικά κατώτερο, αν και τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της (επί των ΗΠΑ, στο Τόκυο) η «κατώτερη» Εθνική Ελλάδας την πέτυχε παίζοντας όχι κρυφτούλι, αλλά μπάσκετ. Παρεμπιπτόντως, δεν βλέπω γιατί οι Αμερικανοί είναι πρώτο φαβορί στο τουρνουά. Τα δικά μου χρήματα πάνε μέχρι νεωτέρας στην Ισπανία.

Μισό λεπτό όμως, είμαι εκτός θέματος. Προέχει για την Εθνική μας όχι το όνειρο του βάθρου, αλλά το κυνικό κυνήγι του αποτελέσματος σε έναν αγώνα που μπορεί να τη βάλει σε τροχιά προημιτελικών ή -ο μη γένοιτο- σε πορεία αποκλεισμού.

Η Γερμανία δεν είναι ούτε παίξε ούτε γέλασε. Οταν οι σουτέρ της δίνουν βοήθεια στον Νοβίτσκι, και τον απροσδόκητα αποτελεσματικό Κέιμαν, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη και ασφαλώς ανώτερη από την ομάδα που έφτασε στον τελικό του Βελιγραδίου το 2005, μολονότι της λείπει ο πολυσύνθετος φόργουορντ Οκουλάτζια.

Σήμερα η Εθνική μας καλείται να ανασύρει από το συρτάρι τη συνταγή του Προολυμπιακού Τουρνουά και να πνίξει με αυτήν τους Γερμανούς γκαρντ. Ο βασικός πόιντ γκαρντ, Στέφαν Χάμαν, έχει ταλέντο, αλλά του λείπει η τεχνική και η καρδιά: «Στέφι», τον φωνάζουν κοροϊδευτικά στην πατρίδα του. Ο κοντοπίθαρος Ρόλερ δεν θα δει το φως της ημέρας αν πέσουν πάνω του τα αρπακτικά. Οι «πλάγιοι» Γκριν, Γκάρετ και σία μπορεί να γίνουν εύκολη λεία για τον Βασιλόπουλο και τους υπόλοιπους «γαλάζιους».

Πρώτο μέλημα, λοιπόν, θα είναι αυτό που υπογράμμισε χθες ο Κώστας Τσαρτσαρής: «Να φτάνει η μπάλα στον Νοβίτσκι έπειτα από μεγάλη ταλαιπωρία, ή καθόλου». Δεύτερο ζητούμενο η αποτελεσματική άμυνα στο «πέντε εναντίον πέντε», ώστε να ξεχαρβαλωθεί η συνεργασία των ψηλών (Νοβίτσκι με Κέιμαν, αλλά και Φέμερλινγκ), να περιοριστεί ο ορίζοντας του ασύγκριτου Ντιρκ αλλά και να μη δοθούν εύκολα σουτ και δικαιώματα στους κοντούς.

Τρίτον - αλήθεια, υπάρχει τρίτον; Eφ' όσον η άμυνα κρατήσει τους Γερμανούς κάτω από τους 60-65 πόντους, όλα θα γίνουν πολύ εύκολα και η ομάδα θα φύγει από το γήπεδο του κέντρου Γου Κε Σονγκ πιο σίγουρη για τον εαυτό της.

Υπ’ όψιν, πάντως, ότι δεν είναι «χωρίς αύριο» ο αγώνας. Υπό κανονικές συνθήκες, αρκεί να νικήσει η Εθνική μας την Ανγκόλα και την Κίνα για να φτάσει στα προημιτελικά. Αλλά σε τι ψυχολογική κατάσταση θα την αφήσει το 0-2, που μάλλον θα γίνει 0-3 απέναντι στις ΗΠΑ; Και πόσο ζεστά θα είναι τα κάστανα στη φωτιά ενός αγώνα πρόκρισης με τους Κινέζους την τελευταία αγωνιστική;