Σεμνά, ταπεινά και με σωστές επιλογές

Ρίξτε μια ματιά στη 12άδα της Εθνικής μπάσκετ, που αναχωρεί σήμερα το πρωί με προορισμό το Πεκίνο. Από τη μία υπάρχουν οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Πελεκάνος, Γλυνιαδάκης, Πρίντεζης. Παίκτες που ουδέποτε εμφανίστηκαν στις λεγόμενες μικρές Εθνικές ομάδες. Απευθείας στην Ανδρών φόρεσαν ουσιαστικά τα γαλανόλευκα.

Από την άλλη, βλέπουμε τους Φώτση, Ζήση, Σπανούλη, Βασιλόπουλο, Μπουρούση, Σχορτσανίτη. Μπασκετμπολίστες που άρχισαν την πορεία τους στα Εθνικά συγκροτήματα από μικροί. Εξελίχθηκαν και έφτασαν να υπηρετούν με απόλυτη επιτυχία το ελληνικό μπάσκετ και σε επίπεδο Ανδρών.

Με λίγα λόγια, το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε η Εθνική Εφήβων χθες στον Πύργο μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και μη σημαίνει και τίποτα. Κρατάμε το θετικό, που είναι ότι ύστερα από πολλά χρόνια εμφανίστηκε μικρή Εθνική με ποιότητα. Εδώ και καιρό η παραγωγική διαδικασία ήταν προβληματική και αυτό είχε αντίκτυπο και σε Παίδες, Εφηβους κ.λπ. Κάποτε οι ελληνικές ομάδες βρίσκονταν μόνιμα στα μετάλλια, τελευταία είχαν πρόβλημα ακόμα και να μπουν στην οκτάδα. Το μπάσκετ στη χώρα μας πλήρωσε την κακή περίοδο από το 2000 έως το 2005, που είχε συνέπεια να πάψουν τα παιδιά να ασχολούνται με το άθλημα, να λείπουν η ποιότητα και η ποσότητα και κάπως έτσι να πέσει και το επίπεδο.

Η Εθνική Εφήβων του 2008, όμως, θυμίζει κάτι από τα παλιά. Το ταλέντο περισσεύει, βλέπουμε παίκτες με προοπτική να κάνουν καριέρα. Συν τοις άλλοις, υπάρχει μια ομάδα με αρχές, που θυμίζει σε πολλά τους Ανδρες. Το ελληνικό μπάσκετ αποκτά σιγά σιγά ταυτότητα, σε όλα τα επίπεδα υπάρχει κοινή γραμμή πλεύσης και ο τρόπος που παίζουν οι μεγάλοι αποτελεί παράδειγμα και για τους μικρούς. Η πίεση στην άμυνα, η αξιοποίηση της αδύνατης πλευράς, το γεγονός ότι οι διεθνείς είχαν πρώτα στο μυαλό την πάσα και λιγότερο το σκοράρισμα (υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις), ήταν τα θετικά στοιχεία και εν πολλοίς πιστώνονται στον τεχνικό ηγέτη της Εθνικής, Γιώργο Βλασσόπουλο, αλλά και στους προπονητές που έχουν οι πιτσιρικάδες στις ομάδες τους.

Βέβαια η κατάκτηση του χρυσού δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια ένδειξη για το ότι εμφανίζονται και πάλι Ελληνόπουλα με ταλέντο στο μπάσκετ. Ομως αυτά τα παιδιά πρέπει να ξέρουν πως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για καθέναν από τους έξι που ολοκλήρωσαν την πορεία από τους Παίδες μέχρι τους Ανδρες υπάρχουν κι άλλοι 20 που απέτυχαν. Η πρώτη θέση στην Ευρώπη είναι σημαντική, αλλά όχι το παν. Μόνο με σεμνότητα, ταπεινοφροσύνη και κυρίως σκληρή δουλειά και σωστές επιλογές θα υπάρξει συνέχεια. Διότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι, που ενδεχομένως να μην τους γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, οι οποίοι καιροφυλακτούν για να πάρουν τη δική τους θέση...

ΥΓ.: Την ίδια στιγμή οι Νέοι απέτυχαν. Δυστυχώς αποδείχθηκε πως η 2η θέση στην Ευρώπη πριν από ένα χρόνο ήταν καθαρά υπόθεση του Κώστα Κουφού. Βέβαια αυτά τα παιδιά πήραν το δικαίωμα που τους έδωσε ο προπονητής τους, ψήφισαν και αρνήθηκαν τη συμμετοχή του 19χρονου σέντερ, επειδή δεν συμμετείχε στην προετοιμασία. Λες και καθόταν σπίτι του, λες και δεν είχε υποχρεώσεις με τους Τζαζ. Ο Γιώργος Σιγάλας είπε «όχι», κι αυτός από την πλευρά του, στο μεγαλύτερο κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ και κάπως έτσι έγινε ένα τεράστιο λάθος. Οχι μόνο επειδή οι Νέοι απέτυχαν και έμειναν εκτός 12άδας, αλλά επειδή κάποιοι έβαλαν τον εγωισμό και το προσωπικό συμφέρον πάνω από το ελληνικό μπάσκετ, δίχως να λογαριάζουν τις συνέπειες.