Τα κύτταρα του Διαμαντίδη

Και τώρα; Μήπως πρέπει να σταματήσουν το Ευρωμπάσκετ και να δώσουν αριστίνδην το χρυσό μετάλλιο στους Ελληνες Εφηβους, όπως πρότεινε χάριν αστεϊσμού χθες κάποιος φίλος; Από τη στιγμή που η ομάδα έδιωξε το άγχος και άναψε τις μηχανές στο φουλ, παίζει «διαστημικό» μπάσκετ και ισοπεδώνει τους αντιπάλους της τον ένα μετά τον άλλον: 72-59 προχθές τη Σερβία, 72-54 χθες τη Λιθουανία, η οποία μάλιστα εμφανιζόταν ως φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.

Η Εθνική μας παραμένει αήττητη, όχι μόνο στους αγώνες του Ευρωμπάσκετ, αλλά και στο περίφημο τουρνουά «Αλμπερτ Σβάιτσερ» και στα φιλικά προετοιμασίας που έδωσε προτού ταξιδέψει στη Δυτική Πελοπόννησο. Πόσο καλύτερη θα ήταν αν είχε στις τάξεις της τον Κώστα Κουφό, τον Νικ Καλάθη και τον άτυχο Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς σε μια διοργάνωση για γεννημένους έως το 1989; Το σκέφτομαι και τρομάζω.

Δεν παρακολούθησα την αντίστοιχη περσινή διοργάνωση (λόγω διακοπών), οπότε αιφνιδιάστηκα από την εικόνα που παρουσιάζει αυτή η ομάδα. Νόμιζα ότι τότε έπαιζαν «ο Κουφός και οι υπόλοιποι». Στη σκιά του Costas, όμως, κινήθηκαν παίκτες που φέτος αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της νέας Εθνικής των 18άρηδων και των 17άρηδων: ο πολυσύνθετος γκαρντ Νίκος Παππάς, ο σέντερ Ζήσης Σαρικόπουλος, ο φόργουορντ Κώστας Παπανικολάου που είναι «υβρίδιο Φώτση».
Το ταλέντο στη φετινή ομάδα είναι άφθονο, αλλά περισσότερο εντυπωσιάζει η αγωνιστική φιλοσοφία της, η νοοτροπία των παιδιών μέσα στο γήπεδο, οι αρχές του παιχνιδιού της.

Οι παίκτες της μεγάλωσαν βλέποντας στην τηλεόραση όχι Γκάλη και Γιαννάκη και Φασούλα όπως εμείς, ούτε καν Οικονόμου και Αλβέρτη και Κορωνιό, αλλά Διαμαντίδη, Ζήση, Παπαλουκά, Σπανούλη, Χατζηβρέττα, Τσαρτσαρή, Ντικούδη, Κακιούζη, Φώτση. Εχουν στο μυαλό και στα κύτταρά τους εικόνες και πρότυπα από το σύγχρονο μπάσκετ, το οποίο ενσαρκώνει η Εθνική Ανδρών της τελευταίας 5ετίας. Πιέζουν, τρέχουν, κυκλοφορούν την μπάλα, κυνηγάνε στην άμυνα σαν μανιασμένοι, αποφεύγουν τους εγωισμούς, παίζουν ένας για όλους και όλοι για έναν.

«Αυτή που βλέπετε είναι η επόμενη μεγάλη Εθνική Ανδρών», έλεγε με χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Δεν ξέρω αν θα επαληθευτεί η προφητεία του, βλέπω όμως ότι υπάρχει η προοπτική για να συμβεί κάτι τέτοιο. Η τελευταία γενιά που μεταλαμπαδεύτηκε σχεδόν σύσσωμη από τους Εφήβους στους Ανδρες ήταν αυτή των Βασιλόπουλου, Σχορτσανίτη, Περπέρογλου, Βασιλειάδη, Μαυροκεφαλίδη, Βουγιούκα, Ξανθόπουλου. Η προτελευταία, εκείνη των Κακιούζη, Ρεντζιά, Παπανικολάου, Καλαϊτζή, Καράγκουτη, Γιαννούλη, Χατζή, Σούλη (αλλά και των κατά ένα χρόνο μικρότερων Παπαλουκά, Ντικούδη). Αμφότερες κατέκτησαν κορυφές σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μήπως το μικρό Ευρωμπάσκετ της Ηλείας γίνει απαρχή μιας νέας «χρυσής» εποχής;

Ας μη τους απονείμουμε ακόμα το χρυσό μετάλλιο. Η ομάδα έχει τρομακτικό οίστρο και ποιότητα, αλλά υπάρχει κι ένα ορατό μειονέκτημα που μπορεί να της κοστίσει: δεν ξέρει να παίζει με το χρονόμετρο. Συχνά παρασύρεται από τον ενθουσιασμό της και υιοθετεί λανθασμένες επιλογές, οι οποίες επιτρέπουν στον αντίπαλο να μείνει ζωντανός. Τώρα που έγραψα αυτό που έπρεπε να γράψω, επιτρέψτε μου να προσθέσω κι ένα υστερόγραφο.
Δώστε τους το χρυσό από τώρα.