Κότερο ή κότ-error;

Tο σκηνικό που βιώσαμε το βράδυ της Δευτέρας μαζί με τον Γιάννη Τσαούση στο Fight Club, από τα μηνύματα των οπαδών και των τριών ομάδων του ΠΟΚ, ήταν άνευ προηγουμένου: οι Ολυμπιακοί έκραζαν τον Κόκκαλη για τον Μπασινά που –ακόμη τότε– ερχόταν. Οι ΑΕΚτσήδες τον Ντέμη για τον Παπασταθόπουλο που έφευγε. Και οι Παναθηναϊκοί τούς μετόχους (αυτά είναι τα καλά της πολυμετοχικότητας, τα μπινελίκια τα τρώνε διάφοροι) για τον Μελίσση. Ο μόνος ευχαριστημένος, πλην του Ζαγοράκη που πρέπει να αισθάνεται «Ελληνας κροίσος, ιδιοκτήτης ομάδας, με 9 γράμματα», είναι ο Τζίγκερ. Κανείς δεν τον βρίζει πια και για τίποτα. Αφού δεν είναι πλέον ούτε μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ούτε πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας πρέπει να είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου.

Ο καθένας μπινελίκωνε για τους δικούς του λόγους. Οι Ολυμπιακοί διότι για Ντιόγο διάβαζαν, Καστίγιο ονειρεύονταν, για Ντούσερ ήλπιζαν, Σμόλαρεκ τους έταζαν και τελικά φοβόντουσαν ότι θα τη βγάλουν με έναν ακόμα πρώην «πράσινο», 33 ετών, στη θέση που ο «εχθρός» πήρε τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Αν το ενδιαφέρον για Μπασινά ή η απόκτησή του έβγαιναν ύστερα από μια βαρβάτη μεταγραφή, θα την είχαν υποδεχθεί εντελώς διαφορετικά: ως μια κίνηση τακτικής έως και σοφίας, με τον ερχομό ενός έμπειρου παίκτη που θα δώσει λύσεις. Μόνη της είναι μια είδηση πιο δυσάρεστη κι από την αύξηση της τιμής της βενζίνης.

Οι ΑΕΚτσήδες μπινελίκωναν, διότι βλέπουν την ομάδα να εκποιεί το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της, λίγες μέρες αφού «δώρισε» τις δύο σημαίες της, «Λύμπε» και Δέλλα. Κανείς τους δεν ασχολήθηκε με τον πιθανό ερχομό Κυργιάκου για κάποιον λόγο –λες και ο Κυργιάκος είναι Ασκάρατε και περνάει στο ντούκου– αλλά με τον Σωκράτη που φεύγει. Λες και κάθε μέρα έρχονται 4 εκατομμύρια ευρώ για Ελληνα παίκτη. Ας θυμηθούμε όλοι μαζί πόσα πήρε η ομάδα από την πώληση Κατσουράνη, τον πρωταθλητή Ευρώπης Κατσουράνη, με τέσσερις γεμάτες χρονιές στην πλάτη: κάτι ανάμεσα σε 2,5 και 3 εκατομμύρια ευρώ. Τα περίπου 4 εκατ. της Τζένοα μοιάζουν αυτό που στο χωριό μου αποκαλούν bargain.

Τα μπινελίκια των βάζελων, η αλήθεια είναι πως ήταν πιο ήπια για τον Μελίσση. Ας είναι καλά οι μεταγραφές που προηγήθηκαν, η τουρνέ στο «Ελ. Βενιζέλος» για τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και η γενικότερη ευθυμία και κοτερολογία. Η ατάκα του κ. Πατέρα «θα φέρουμε Χάμερ για την άμυνα», είχε δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες και ο Μελίσσης ακουγόταν περισσότερο σαν MC Hammer, παρά σαν Hummer. Ισως μπαίνει στο πάνθεον των ατυχών δηλώσεων πλάι στο «Γκονζάλες=2 Ριβάλντο» του κ. Μήτσου, στο «θα κλειδώσουμε το πρωτάθλημα στην Παιανία» του Γ. Βαρδινογιάννη το '96 (που ξεκλείδωσε την πόρτα τελικά και λάκισε για 7-8 χρόνια) και στο «προτιμώ νίκη με 4-3 παρά με 1-0» του Πεσέιρο, που αν έβλεπε την ομάδα να πηγαίνει για το 2-0, ήταν ικανός να βάλει δεύτερο γκολκίπερ για να αποτρέψει τέτοια συμφορά.

Το πιο γραφικό όλων είναι το «καλά, 2 εκατομμύρια για τον Μελίσση;», λες και πρέπει οι παράγοντες να ζητούν τη βοήθεια του κοινού πριν προχωρήσουν σε οικονομική πρόταση. Τι μας κόφτει πόσα δίνουν, ειδικά όταν τα λεφτά τρέχουν από τα μπατζάκια τους και δεν κωλώνουν να υπερβούν το μπάτζετ για να πάρουν παίκτες; Το «δεν θα υπερβούμε τα 7 εκατομμύρια για μεταγραφή» του Κώστα Αντωνίου άκοπα ξεπέρασε τα 10 για τον Ζιλμπέρτο. Αρα τι φοβόμαστε ακριβώς; Την ανέχεια; Το πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι πόσο κοστίζει ο Μελίσσης. Είναι: α) αν είναι ο εγγυητής σταθερότητας στην άμυνα, και β) αν είναι η τελευταία μεταγραφή ή θα έρθει ακόμα μία, ενός αμυντικού επιπλέον. Αν πιστεύουμε το Α, τότε δεν υπάρχει Β. Κι αν μείνουμε στο Α, μένει να δούμε αν αυτό που φαίνεται με γυμνό μάτι, ότι δηλαδή η γραμμή της άμυνας μοιάζει η πιο φτωχική και ταπεινή σε σύγκριση με το κέντρο και την επίθεση, θα φανεί και στο γήπεδο. Ας περιμένουμε τη μοναδική αρμόδια διαδικασία για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα: αυτό που κάποιοι ονομάζουν «ταμείο» κι εγώ αποκαλώ «νεκροψία».