Η «σκούπα» είχε τη δική της ιστορία

Ο καινούργιος προπονητής μπορεί να κινείται με άνεση ανάμεσα στα όρια του «μάγκα» που παίρνει τη σκούπα και καθαρίζει την ομάδα από τα σκουπίδια, τα παράσιτα και τους δημόσιους υπαλλήλους, μέχρι αυτά του εκτελεστικού οργάνου που τον βάζει μπροστά η διοίκηση να κάνει τη βρομοδουλειά, να διώξει δηλαδή παίκτες που δεν τολμά να κάνει η ίδια, φοβούμενη το κράξιμο. Ενώ ο νέος κόουτς, πόσο κράξιμο να φάει; Υπάρχει και μια περίοδος χάριτος, που κρατάει τουλάχιστον μέχρι την πρώτη ήττα σε ντέρμπι, οπότε μέχρι την εθνική εορτή και την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου έχει ο Θεός.

Σε αντίθεση με τον Θεό, δεν ξέρω αν έχει ο Βαλβέρδε τρία βασικά πράγματα: υπομονή, χρόνο και στήριξη από τη διοίκηση. Ηδη δύο φορές έχει πετάξει μπηχτές για την ανάγκη μεταγραφικής ενίσχυσης και την καθυστέρηση που υπάρχει. Ηδη δεν έχει σκορπίσει ρίγη ενθουσιασμού με τη «μεταγραφή του προπονητή» που λέγεται Οσκαρ. Ηδη έχει προκαλέσει μουρμούρα με την εμμονή του να προσπαθεί να πείσει το πανελλήνιο ότι ο Αλόνσο είναι σώνει και ντε ποδοσφαιριστής. Γιατί όμως του την πέσανε τόσο χοντρά, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Του πήραν άλλον κι αυτός επέμενε στον Αλόνσο; Του είπαν «θέλεις τον Ντούσερ ή τον Αλόνσο;» κι αυτόν ψήφισε τον Βάσκο δαγκωτό; Οχι και όχι είναι οι απαντήσεις. Μπορεί να τη μυρίστηκε τη δουλειά και να τον δοκίμασε σε τρία φιλικά, μήπως και αναγκαστικά ξεμείνει μ’ αυτόν στο τέλος. Απ’ ολότελα, που λένε, καλή κι η Παναγιώταινα. Αλλωστε, του έλεγαν για κάποιον Λεντέσμα, και Λεντέσμα δεν είδε. Για τον Μπελούτσι, και Μπελούτσι άφαντος.

Τώρα του ζητούν τη λίστα με τους παίκτες που δεν υπολογίζει. Τα είπε, λέει, στον Χρυσικόπουλο, θα ενημερωθεί η διοίκηση, στη συνέχεια οι παίκτες, και μετά ίσως κάτι να μάθουμε και εμείς. Πέρα από το ηθικόν του θέματος -για το οποίο φημίζεται, άλλωστε, η ΠΑΕ Ολυμπιακός, όπως ενθυμούμαι από τον ηθικό τρόπο με τον οποίο έβγαλαν στη φόρα τις απολαβές του Ελευθερόπουλου όταν ήθελαν να τον φύγουν, τον ηθικότερο τρόπο που προσπαθούσαν να ξεφορτωθούν τον Πουρσανίδη χωρίς να του πληρώσουν μία, και τον ηθικότατο που ανάγκασαν τον Λούα Λούα να γίνει «πετρελαιάς», για να μη θυμηθώ κάτι ηθικές προπονήσεις παικτών με τις μπουλντόζες- υπάρχει και επικοινωνιακό πρόβλημα: πώς να βγάλεις στον τάκο παίκτες, όταν δεν έχεις πάρει άλλους; Οχι για λόγους αριθμητικούς ή τέλεσης οικογενειακών διπλών, αλλά για τον ψυχισμό του κόσμου. Πρώτα ζεσταίνεις τον κόσμο σου με μεταγραφές, τον «κατεβάζεις» στο αεροδρόμιο να υποδεχτεί παίκτες, τον φτιάχνεις, και μετά σουτάρεις παίκτες και περνάει και στο ντούκου.

Αυτό που έκανε, με άλλα λόγια, ο Παναθηναϊκός. Αν δεν είχε πάρει Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλο και Ρουκάβινα, το «βρες ομάδα» στον Παπαδόπουλο θα ακουγόταν αλλιώς. Αν δεν είχε αποκτήσει με αγορά τους δανεικούς Μάτος και Ιβανσιτς, η απομάκρυνση Μόρις θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Ενώ τώρα μόνο ενθουσιασμός επικρατεί. Και τα διαρκείας φεύγουν σαν ζεστά κουλούρια. Εκεί η «μαύρη λίστα» βγήκε στη φόρα την ίδια περίπου στιγμή που συμπληρώθηκε. Ο Τεν Κάτε έχει και την προεδρική στήριξη και τη λαϊκή εντολή. Και την περίοδο χάριτος και τους νέους παίκτες να διαχειριστεί και να κουμπώσει στο αγαπημένο του 4-2-3-1.

Μόνο μια απορία έχω βλέποντας αποκλεισμένο από το ματς με τη Ντιναμό Τιφλίδας τον Κλέιτον «για τεχνικούς λόγους»: αν, λέω αν - και μιλάω εντελώς υποθετικά -, κρίνει ο Τεν Κάτε ότι ο Βραζιλιάνος δεν του κάνει, έχει τη δύναμη να παγκώσει, να θάψει ή να παροπλίσει την πρώτη μεγάλη φετινή μεταγραφική επιτυχία της ομάδας, η οποία ούτως ή άλλως έγινε πριν εκείνος έρθει; Εχουν βάλει τόσο πολύ μυαλό στον Παναθηναϊκό, που αποφάσισαν να αφήσουν τον άνθρωπο που πληρώνουν αδρά και θεωρούν τον πλέον αρμόδιο να έχει το απόλυτο κουμάντο σχετικά με το ποιους, πότε και για πόσο, θα χρησιμοποιεί, χωρίς «γόνιμες συζητήσεις» και στείρες παρεμβάσεις;