Για το καλό της ομάδας και της Καμόρα

Με τη Λάτσιο δεν πλήττεις ποτέ. Εκεί που πιστεύεις ότι τα έχεις δει όλα, προκύπτει μια καινούργια ιστορία που σε διαψεύδει. Η τελευταία είχε λίγο από όλα: οπαδικό πάθος, συναίσθημα, Καμόρα, καταπληκτικούς πρωταγωνιστές.

Τζιόρτζιο
Ο Κινάλια δεν είναι ένας απλός πρώην ποδοσφαιριστής, αλλά είναι η ζωντανή ιστορία της ομάδας: ο φορ που το 1974 της έδωσε το πρώτο της πρωτάθλημα. Οχι μόνο. Ο άνθρωπος αυτός το 1982 γύρισε από την Αμερική, όπου είχε κλείσει την καριέρα του παίζοντας ποδόσφαιρο στον Κόσμο της Νέας Υόρκης, κι αγόρασε την ομάδα για να την κάνει μεγάλη, χάνοντας τελικά τα λεφτά του! Η επιστροφή τότε του Κινάλια από τις ΗΠΑ μπορεί ως θέαμα να συγκριθεί μόνο με την επιστροφή του Καραμανλή από το Παρίσι το 1974: στο αεροδρόμιο του Φιουμιτσίνο βρίσκονταν 25.000 άνθρωποι για να υποδεχτούν τον δικό τους άνθρωπο.

Εταιρεία
Τον χειμώνα του 2005 κι ενώ η ομάδα ήταν στα όρια της διάλυσης, ο δικός μας άνθρωπος ξαναεμφανίστηκε στη Ρώμη εκπροσωπώντας μια άγνωστη φαρμακευτική ουγγαρέζικη (!) εταιρεία με διάθεση να επενδύσει στη Λάτσιο γύρω στα 250 εκατομμύρια ευρώ, χρήματα ικανά όχι μόνο για να τη σώσουν, αλλά και για να της επιτρέψουν να έχει πάλι μια ομαδάρα. Το αξιοσημείωτο δεν είναι η πρόταση (έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορα εξωφρενικά), αλλά ο τρόπος που έγινε. Ο Κινάλια έδωσε μια συνέντευξη σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό κι από εκεί κι έπειτα ανέλαβαν δύο ραδιοφωνικοί σταθμοί της ιταλικής πρωτεύουσας και φυσικά οι αρχηγοί των οργανωμένων να πείσουν τον πρόεδρο της Λάτσιο, Κλαούντιο Λοτίτο, να πουλήσει την ομάδα! Για αρκετούς μήνες δημιουργήθηκαν συνθήκες πανικού, με τον κόσμο να βρίζει τη διοίκηση, τα ραδιόφωνα να υποστηρίζουν ότι είναι έγκλημα να υπάρχουν 250 εκατομμύρια ευρώ και να μη χρησιμοποιούνται για το καλό της ομάδας και τον Λοτίτο να μην μπορεί να βρει πουθενά το δίκιο του, όταν υποστήριζε ότι υπάρχει κάτι που τον τρομάζει. Παρά τα σχετικά καλά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, η Λάτσιο δεν μπορούσε να ησυχάσει: το καλοκαίρι του 2006 έχασε πάνω από 12.000 διαρκείας εισιτήρια γιατί, εξαιτίας της εικόνας που είχαν δημιουργήσει οι τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι αρχηγοί των οργανωμένων, ο Λοτίτο περιγραφόταν ως ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει στο τιμόνι της ομάδας στα 100 χρόνια της ιστορίας της!

Ελπίδα
Τον Σεπτέμβριο του 2006 ο Κινάλια έκανε μια αρχηγική εμφάνιση στο «Ολίμπικο». Το πέταλο τραγουδούσε διαρκώς το όνομά του, παρουσιάζοντας κι ένα πανό 50 και βάλε τετραγωνικών μέτρων που τον καλούσε να αναλάβει την ομάδα ακόμα και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, αν πτωχεύσει! Σύντομα το πράγμα ξέφυγε: στις 8 Οκτωβρίου τρεις νεαροί κυνήγησαν τη γυναίκα τού προέδρου σε ένα πάρκινγκ σούπερ μάρκετ απειλώντας την ότι αν δεν πείσει τον άνδρα της να πουλήσει την ομάδα, θα σκοτώσουν πρώτα τα δύο παιδιά της και μετά αυτή. Λίγες μέρες αργότερα μια άλλη συμμορία οργανωμένων επιτέθηκε στον προπονητή Ντέλιο Ρόσι, ζητώντας του να φύγει, αλλιώς θα τον κρεμάσουν από τα πόδια, όπως συνέβη στον Μπενίτο (Μουσολίνι, για να μην ξεχνιόμαστε…) από τους κομουνιστές! Αυτές οι επιθέσεις στάθηκαν αιτία να καταγγείλει ο Λοτίτο τους αρχηγούς των οργανωμένων στην αστυνομία και να ξεκινήσει μια έρευνα της εισαγγελίας για τα πεπραγμένα τους. Το πλέον όμως ανυπόφορο για τον πρόεδρο της Λάτσιο, που δεν είναι ούτε Κροίσος ούτε επιτυχημένος μάνατζερ, ήταν η σιγουριά των απλών φιλάθλων ότι υπάρχει κάπου ένας μεγιστάνας που θα σώσει την ομάδα και η κακή διοίκηση δεν τον αφήνει να το κάνει. Η ιστορία καταδεικνύει ότι η ελπίδα συχνά καταργεί τη λογική.

Βoss
Μεγιστάνας υπήρχε, αλλά τον λέγανε Λουίτζι ντε Κόζιμο. Πρόκειται για έναν από τους boss της Καμόρα, που η αστυνομία του Μιλάνου συνέλαβε τον Δεκέμβριο του 2006: μεταξύ άλλων ομολόγησε ότι ένα από τα σχέδια της οργάνωσης ήταν και η αγορά της Λάτσιο μέσω εταιρειών με έδρα την Ανατολική Ευρώπη. Αποκάλυψε επίσης ότι κάποιοι είχαν συμφωνήσει να οδηγήσουν σε παραίτηση τη διοίκηση της ιταλικής ομάδας έναντι του ποσού των 50 εκατομμυρίων ευρώ! Στην ιστορία βρέθηκαν μπλεγμένοι όχι μόνο οργανωμένοι οπαδοί και δημοσιογράφοι, αλλά και λειτουργοί του Υπουργείου Εμπορίου, που είχαν αναλάβει να παρουσιάζουν ως δραματική την κατάσταση της ομάδας μέσω προσεκτικών διαρροών στον Τύπο. Μιλάμε για δουλειά επιπέδου!

Κινάλια
Κι ο Κινάλια; Από τη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκεται εδώ και ενάμιση χρόνο, δήλωσε ότι δεν έχει κάνει τίποτα κακό διότι η αγορά ποτέ δεν έγινε. «Λυπάμαι για τις συλλήψεις των οπαδών, είναι καλά παιδιά και θέλουν το καλό της ομάδας. Εξαπατήθηκα κι εγώ, μου ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι μια ουγγαρέζικη εταιρεία υπάρχει για να "ξεπλένει" χρήματα της Καμόρα, όμως όταν σου λένε ότι υπάρχουν 250 εκατομμύρια ευρώ για την ομάδα της καρδιάς σου, έχεις υποχρέωση να προτάξεις την αγάπη για τον σύλλογο», λέει. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα των καλύτερων προθέσεων –μην το ξεχνάτε.

Καμόρα
Θα περίμενε κανείς ότι η εξέλιξη θα δικαίωνε τη διοίκηση, που πλέον μπορεί να γιατρέψει τη δηλητηριασμένη σχέση της με τον κόσμο: αμ δε! Ο Λοτίτο παραμένει μισητός. Για 250 εκατομμύρια λόγους! Η κυνική λογική των οπαδών λέει ότι αν τελικά πτωχεύσει η Λάτσιο, επειδή ο Λοτίτο δεν έχει λεφτά να πληρώσει τα χρέη στις τράπεζες, σίγουρα δεν θα διαλυθεί η Καμόρα…

Για ένα όνειρο
Γίνεται πανικός με τα διαρκείας του Ολυμπιακού στο μπάσκετ κι όχι μόνο για τον Τσίλντρες ή τον Παπαλουκά ή τον Βούισιτς ή τον Σχορτσανίτη: γίνεται κυρίως για τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο, για δύο ανθρώπους που μια μεγάλη μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού περίμενε.

Δε ξέρω πόσοι από όλους αυτούς που θα πάρουν διαρκείας γνωρίζουν πόσο καλός παίκτης είναι ο Τσίλντρες. Νομίζω ότι ο Αμερικανός σούπερ σταρ στην προκειμένη περίπτωση είναι αφορμή? η αληθινή αιτία είναι ότι πολύς κόσμος θέλει να σταθεί δίπλα στους δύο ιδιοκτήτες της ΚΑΕ, θέλει να δείξει εμπράκτως ότι επικροτεί τις μεθόδους τους. Ο κόσμος εντυπωσιάστηκε από την αρχοντιά των κινήσεων: το ότι δόθηκαν είκοσι εκατομμύρια ευρώ για έναν παίκτη μετρά περισσότερο από το ποιος είναι ο ίδιος ο παίκτης.

Οι Αγγελόπουλοι έδειξαν ότι η «καψούρα» με το μπάσκετ και τον Ολυμπιακό δεν έχει κόστος. Ο κόσμος έχει κριτήριο: με 20 εκατομμύρια ευρώ άλλοι θα αγόραζαν διαιτητές και διοικήσεις ομοσπονδιών για να κάνουν το κομμάτι τους: οι τύποι τα δίνουν για να πάρουν έναν παίκτη –αδύνατο να μη χαρείς πρώτα από όλα την αγάπη τους για το ίδιο το σπορ. Ο σκοπός τους από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν ήταν να φτιάξουν μια ομάδα που να παίζει ωραίο μπάσκετ, να κερδίζει χάρη στην υπεροχή της, να κάνει τον κόσμο που την υποστηρίζει περήφανο, όχι μόνο για τις νίκες, αλλά και για το πώς η ομάδα φτάνει σε αυτές. Δεν ξέρω κατά πόσο προσεχώς το πολυκέφαλο ελληνικό παραγοντικό σύστημα θα τους αλλοιώσει και πότε θα βρεθούν κάποιοι πονηροί που θα τους πείσουν ότι τα λεφτά πρέπει να τα δώσουν αλλού «γιατί αλλιώς δεν κερδίζεις» και «αυτό που προέχει είναι να προστατεύσεις τις επενδύσεις σου».

Αυτό που ξέρω είναι ότι για την ώρα οι δύο ωραίοι τύποι ξοδεύουν πιστεύοντας στις αξίες του σπορ που αγαπάνε. Ακόμα και το ότι οι ίδιοι μόνοι τους ψάχνουν παίκτες από το ΝΒΑ, το οποίο εμφανώς γουστάρουν, δείχνει τη νοοτροπία τους: φαντάζονται έναν Ολυμπιακό που κάποια μέρα θα θεωρείται έτοιμος για το αμερικανικό επαγγελματικό πρωτάθλημα. Ονειρο; Μπορεί. Αλλά αν βάζουμε φρένο στα οράματά μας, δεν έχει νόημα να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό –ο αθλητισμός ακόμα και για το παιδάκι που κλοτσάει μια μπάλα μόνο του είναι η συμμετοχή σε ένα διαρκές προσωπικό όνειρο.

Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ δεν κερδίζει, αλλά σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι…